10 De nacht van Hjalmar

Zaterdag had ik dienst. Gelukkig was het rustig, dus kon ik om 18h naar huis om snel wat te eten en vervolgens met z’n vieren naar het zwembad.
We liepen de hoofdingang van Rozengaarde binnen en zagen Hjalmar aan de waterkant staan met het nodige publiek er omheen. De tribune was open, dus wij naar boven. Mooi zicht op het zwembad en de start. De wethouder sprak Hjalmar toe en om 19:00h stipt dook Hjalmar zijn uitdaging tegemoed. Het eerste baantje werd hij begeleid door zijn neefje Kyano, 6 jaar oud en nog geen zwemdiploma. Hij wilde met oom Hjalmar mee zwemmen. Een mooi gezicht, zo’n klein manneke in zo’n groot zwembad.

Helaas was de tribune ‘per ongeluk’ open gegaan. Dus dropen we af naar de achteringang om de hoek. Deze ingang van zwemclub Nieuwe Doetinchemse Dolfijn gaf toegang tot de marathon, inclusief collectebus voor entree-gelden en donaties, en receptieboek.

Langs de kant van het zwembad zaten vrienden en familie, en vooral veel medewerkers van de operatiekamer van het Slingeland en een aantal specialisten. Ook aan meezwemmers was er op dit tijdstip nog geen gebrek.

“Mam, ik wil ook zwemmen” klaagden Bert en Tom. Daar had ik niet aan gedacht. Maar geen nood: na een dik uur zwemmen zaten de eerste 5 km er op en gingen wij naar huis. Zwemspullen pakken, even de hond uitlaten en weer terug. Onderweg zei Tom bezorgd: “het is wel diep, dus ik weet niet of ik wel durf”. Gelukkig stond Ellen van der Meer net klaar om te water te gaan. “jij gaat met mij mee zwemmen”, zei ze. –“maar ik ben pas over een kwartier”, aarzelde Tom. Anousha, de zus van Hjalmar, had een heel schema gemaakt. Maar zo strak was het nou ook weer niet, en dus ging Tom met Ellen te water. Dapper zwom hij 11 baantjes. Trots als een pauw kwam hij weer uit het water. Lydie betaalde voor nog eens 10 baantjes, dus dook hij de 2e keer vol zelfvertrouwen het water in. Bedankt Ellen!

Ed zou ’s nachts zwemmen en zelf kon ik niet te water omdat ik oproepbaar was voor het ziekenhuis, ook voor de vaten. Dan moet ik er in een kwartiertje kunnen zijn.  Uroloog Erich Taubert had ook dienst, maar die heeft iets meer speling. Dus die dook er in en maakte de nodige baantjes. Zijn mobieltje gaf hij zo lang bij Henrike in bewaring, voor het geval hij opgeroepen werd. Grote hilariteit langs de kant, terwijl allerlei scenario’s de revue passeerden.

Ondertussen ging Hjalmar voorspoedig verder. Bij de 10 km een rustpauze op de kant. Banaantje, gelletje voor de energie, even rusten en er weer in.

Helaas viel de “maaltijd” niet zo lekker. Bij 12,5 km kwam hij retour via de ingang. Beroerd en rillerig klom Hjalmar uit het water. Er werd folie gehaald om hem op te warmen en een extra pauze ingelast. Wat een tegenvaller. Hij had pas rond de 20km een dip verwacht. Dit was veel te vroeg!

Na een minuut of 20 ging hij er weer in. Nu met badmuts om minder af te koelen, en in de vaseline. Ondertussen werd een wetsuit gehaald om de warmte beter vast te kunnen houden. Ik ging naar huis, de kinderen in bed stoppen en zelf slapen. Ed ging terug, die had geen rust en wilde erbij zijn.

Ik had Hjalmar beloofd er tussen 03.00-06.00h te zijn, omdat dat naar verwachting de zwaarste uren zouden worden. Om 2.12h schoot ik wakker. Plots hoorde ik beneden de deur. Ed kwam binnen om de blender te halen. Hjalmar was zo beroerd geworden van de gelletjes, dat hij nu niets meer wilde uit angst voor opnieuw braken. Ed en Anousha hadden bedacht dat bananensmoothies misschien wat zouden zijn.

Ik sprong bij Ed in de auto en ging mee. De kinderen waren zo moe van hun late-avond-zwem, die sliepen nog wel even. En ze wisten waar we waren, dat hadden we al met ze besproken.

Hjalmar was nog aan het zwemmen, maar zat stuk. Desondanks zag het zwemmen er nog soepeltjes uit. Ongelofelijk, wat een karakter.

Richard was uit Ede op en neer gekomen om te steunen en ging te water. Ook Hjalmars vader dook er in, maar Hjalmar ging er uit. Na 22,5 km (900 baantjes!) was de koek echt op. Iedereen was bezorgd, omdat hij zo weinig binnen had gekregen. Na heel lang wikken en wegen, en overleg met anderen en met zichzelf, kwam Hjalmar tot de conclusie dat 42195m niet ging lukken. Samen met Sjaak werd plan B bedacht. Zwemmers van NDD gingen in estafette 50 m zwemmen tot 34800m. Dan zou Hjalmar de draad weer oppakken en de laatste 7500 zwemmen en totaal op 30km komen. Ik had er een zwaar hoofd in. Uren uit het water zou de spieren stijf kunnen maken. Midden in de nacht slaat de vermoeidheid toe. Dan weer in het water en 7,5 km zwemmen terwijl je net 2 x lichamelijk en geestelijk kapot bent gegaan is niet te doen.

De jongens en meiden van NDD, en Erich Taubert, gingen voortvarend aan de slag. Na een paar rondes haakte Erich af, hij moest morgen weer vroeg visite lopen. De rest van de groep ging door. Door het estafettemodel liepen ze weer wat tijd in. Na zo’n 2 uur achter de schermen geweest te zijn, warme douche, bouillon, wat eten en rust, stapte Hjalmar de zwemhal weer in. Luid applaus van de groep die-hards die er op dit late (of vroege!) tijdstip nog waren. Rond 5.45h was het zo ver: hij ging weer te water. Na elke 100m even 10 seconden rust, en weer zag het er uit alsof hij net begonnen was.

Vanaf half 7 begon het publiek weer toe te stromen en ging ik de hond uitlaten en de kinderen halen. Tom hield z’n pyjama aan en nam snuffie mee.
Terug in het zwembad werd ik met overweldigend enthousiasme begroet door de halve OK. Iedereen was ’s nachts in gedachten bij Hjalmar geweest en mijn updates op de facebook pagina waren druk gelezen, soms onder de dekens om de slapende partner niet te wekken. Wat weer achterdocht kan opwekken natuurlijk. “Wie is die Hjalmar eigenlijk…?”, mopperde Chantals echtgenoot.

Inmiddels stond de camaraploeg van Hart van Nederland opgesteld, en ook TV Gelderland nam interviews af. Dankzij Ellen (“zij gaat ook naar Tanzania”) mocht ik ook voor de camera verschijnen. Fijn, na zo’n kort nachtje. Gelukkig was ik donderdag naar de kapper geweest.

De laatste kilometers werden begeleid door gejuich van familie, collega’s en vrienden en getoeter van de NDD zwemmers, die feestmutsen en toeters hadden meegenomen. The Wave ging rond met Sjaak als initiator. Kortom, een waar sportfestijn!

Even was er onduidelijkheid over de laatste baantjes. Maar toen ging Gillian te water om naast Hjalmar de laatste 2 baantjes te zwemmen. Met tranen in m’n ogen schreeuwde ik met de meute Hjalmar over de finish. En ik was zeker niet de enige jankert in de zaal.

De cameraploegen stonden meteen klaar voor de eerste reacties, en iedereen omarmde Hjalmar, onze held.

Ik kon weer rustig aan het werk…