3/11 Afscheid (Edwin)

Gisterenavond na het eten nog even lekker nakletsen over de dag. Na het pakken besluiten Maarten, Karlijn en ik nog even te gaan kijken bij het afscheid van één van de Nijmeegse co-assistenten. Op uitnodiging, wel te verstaan. Wat nemen we mee dan? Een zakje oranje ballonnen dan maar?  Onderweg wordt verwoed geblazen en van teksten voorzien. Swahili en “Hé Marloes, ik wil met jou onder de douche” (voor zr Marloes). Bij het co-huis geven we de ballonnen aan de Tanzanianen, en ze gaan volledig uit hun dak.

We drinken een biertje mee, dansen wat, maar gaan tegen half 1 terug. Suus is nog aan het bloggen en niet veel later slapen we.
Zaterdagochtend weer vroeg wakker.  Toch wat nerveus! Of we alles wel hebben. We gaan allen vroeg aan het ontbijt, voor vroeg vertrek naar Mwanza. Op de kamer staan als stilleven een paar plastic tasjes. Vol met voor ons oude kleding. We roepen Neelia of ze even wil meelopen. Als we uitleggen dat het voor haar is, barst ze in tranen uit. We huilen uiteraard met haar mee. Het voelt gruwelijk zwaar om hier weg te gaan. Koffers worden vervolgens naar voren gerold. De auto komt er aan. Inladen en we nemen ècht afscheid. Ida is er met haar gezin, zr Marie-José en een AMO. Kusjes, knufels en handen schudden. Dan komt Erik nog met een trui. “Ed, is deze van jou?” ik knik bevestigend en ik vertel hem dat die ook hier blijft. Zitten een paar gaatjes in. Aan stoppen komen we toch nooit toe. Binnen sla ik de trui om Neelia’s schouders. Dat was te veel. 5 minuten lang laten we elkaar niet meer los. We moeten echt gaan. Een laatste groet aan allen en een laatste foto met Neelia. Instappen en wegwezen. Zwaaiend met de handen uit de auto kijk ik in de zijspiegel nog één keer naar achteren . Als we de hoek om rijden staat Neelia nog steeds met beide handen te zwaaien. Weer huilen we.

Vóór, bij het ziekenhuis, maak ik nog een foto van de prijslijst. Wat het kost om medische zorg te krijgen (zeker niet kosten dekkend, en voor zwangeren, kinderen en diabeten is het zo wie zo gratis). De poort gaat open en we zijn weg. En half uurtje later zij we bij het veer. Voor mij voorlopig de laatste overtocht, maar ik wil zeker nog eens terug. Het zonnetje brandt op mijn kale knar en geeft deze nog een rode gloed. Napratend met Erik, Michiel en Anja, zie ik een kleijn lief manneke zitten. “Nog effe mijn missie afmaken”, zeg ik, en ik grabbel in mijn broekzak. Een rood papegaaitje komt tevoorschijn. Ietwat aarzelend wordt het aangenomen. Ditmaal geen tranen en moeder en kind zijn zichtbaar blij.

Het laatste stuk naar  Mwanza worden we 2x aangehouden door de politie. Kost ons 10 minuten. Bij Ryan’s Bay een warm welkom en we krijgen zelfs een kamer aangeboden. Om even op te kunnen frissen voor de lange reis. De kinderen gaan het zwembad in en krijgen hotelslippers te leen. Susan gaat niet mee naar de markt maar bijlft met de kinderen in het hotel. Dat hebben ze echt verdiend. Wat een kanjers zijn het geweest.
Er wordt nog een tasje met kleren in de auto meegenomen voor het gezin op de berg. Daarna auto parkeren bij Fortes Safari’s en geen tassen meenemen ter voorkoming van diefstal. We wandelen een stukje en slaan dan een modderig zandpad in. De markt, een overdekt geheel met smalle gangetjes. Rafiki, Rafiki, njoo! Wordt er al geroepen (vriend, vriend, Kom!) Ze blijken me nog te kennen van vorige week. (niet zo moeilijk. Zoveel blanken komen hier nou ook weer niet). Iedereen schaft wat aandenkens aan. Erik gaat de auto aftanken, de rest kijkt in de winkel met handgemaakte lederen spullen. Van krokodillen-, slangen-, vissen- en hagedissenleer. Degelijk handgemaakt spul, dus ook iets duurder. We dingen nog wat af (konden het toch niet laten), wel €2,50. Bij Ryan’s Bay nog een snelle lunch. Dan komt onze taxi naar het vliegveld aanrijden. Suus herkent het kenteken meteen. Het is Kapama, onze safari-gids. Lucas heeft dit geregeld. Tom gaat helemaal glimmen als hij het ziet.
Bij het vliegveld moet ook stresskip Suus toegeven dat we wel erg vroeg zijn, 1h en 45 min voor vertrek. Het vliegveld is een mini-gebouw (met forse lekkage blijkt later!) en inchecken gebeurd direct voor vertrek. Als ze dat geweten had, had ze niet zo gejaagd.

We besluiten nog wat te drinken in een barretje aan de overkant. Dan ineens komt het met bakken uit de hemel. Als we denken dat het hard regent, gaat het nòg een tandje harder. Een echte tropische regenbui, het (kleine) regenseizoen is toch echt begonnen.

De terugreis was voorspoedig. Tom en Bert doorstonden de 5 uur wachten op vliegveld Nairobi met glans, met dank aan 3DS en iphone, want de kinderhoek werd natuurlijk juist dit weekend gereinigd op last van de autoriteiten. Hebben wij weer.

We mochten “priority” inchecken omdat de kinderen erbij waren. Dat was wel nuttig, want Tom zat nauwelijks in het vliegtuig en viel al in slaap. Bert speelde nog even pacman en hield het toen ook voor gezien.

Ik kan nog kantjes vol schrijven over alles wat door mijn hoofd schiet. Maar dat zal ik jullie besparen. We zijn weer thuis. Het was een bijzondere en heel leerzame ervaring.

X

Edwin