12 Inpakken en aftellen

Nog maar 3 nachtjes slapen en dan vertrekken we. M’n eastpack rugzak staat half-gepakt naast m’n bed. Als ik die optimaal inpak, past alle persoonlijke bagage er in. Dat laat 2 koffers van 23 kilo over voor medische spullen voor het ziekenhuis.

Mini-shampoo, deo en andere toiletartikelen had ik vorige maand al gehaald, tegelijk met Bert voor zijn Londen-schoolreis. Zaterdag nog wat shirtjes en dropjes aangeschaft, en met Tom naar de bibliotheek om de boeken te ruilen zodat ze de komende weken vooruit kunnen zonder boetes.

Daarna met Ed naar onze werkkamer in het Slingeland om met het echte inpakken te beginnen. Allereerst de stoma-zakjes die de stoma-zusters hadden verzameld voor Ida, onze Tanzaniaanse operatie-assistente. Vervolgens hechtmaterialen. Ik zag alleen een doos met onoplosbare materialen in verschillende diktes en met verschillende naalden. Da’s gek, ik dacht dat er meer was. Niet te lang over nadenken maar doorwerken.

De truc is om zoveel mogelijk pakjes hechtdraad in één doosje te krijgen. Dus stonden er op Eriks bureau tientallen doosjes uitgestald. Verschillende merken maar dezelfde soort draden werden bij elkaar gestopt om doosjes, en daarmee ruimte, uit te sparen. Ed wist nog van 2012 dat er snijdende en ronde naalden zijn, dubbel en enkel gewapende draden (met een naaldje aan beide of aan één uiteinde) en de draaddikte kende hij van visgaren. Een goede hulp bij inpakken dus.

Ook de dozen urinecatheters werden omgepakt. Als ze om-en-om gelegd worden, past er tweemaal zoveel in een doos.

We vulden de koffer af met infuusslangen en beademingsbuizen en klaar is kees. Na twee uur stouwen is koffer 1 gevuld met 21kilo spullen, en de eerste laag van 4 dozen van Eriks bureau is leeg. 

In de laag eronder stond nòg een doos vol hechtmateriaal. Oplosbare draden. Die had ik gemist, en die moeten zéker mee.

Matthea denkt al haar persoonlijke spullen in de handbagage kwijt te kunnen, en ook Hjalmar heeft aan een klein tasje genoeg. Dus is er gelukkig veel ruimte voor medische spullen. Woensdagavond gaan we verder met pakken van hechtingen, handschoenen, snoetjes en petjes, platen en schroeven en de verdere spullen die we nog nodig hebben om onze ingrepen uit te kunnen voeren.

Op de afdelingen wordt enthousiast meegeleefd. Regelmatig hoor ik “wanneer gaan jullie..?”. Ik tel nog net niet de uren. Als ik over het werk daar praat, heb ik ontzettend veel zin om te gaan. Maar als ik thuis bij de jongens ben, klinken twee weken toch wel lang. Bert wil met z’n huiswerk graag door mij geholpen worden, en Tom vroeg of we toch wel konden skypen als ik weg ben.

We gaan het in ieder geval proberen!