13 Monsteropbrengst op de Leemvoortschool

Woensdag 4/3: de laatste werkdag is altijd een beetje chaotisch. Overvolle poli’s, overvolle mailbox en een postvak vol dossiers (niet lang meer, dankzij de komst van het Electronisch PatiëntenDossier). En dienst natuurlijk. Die viel gelukkig mee waardoor ik mijn postvakken netjes leeg kon werken. Een klein nachtelijk uitstapje naar de OK en SEH, maar verder vooral heel rustig.
Donderdagochtend bij het opstaan was Tom een beetje witjes. “mama, ik ben ziek”. Natuurlijk, lekker thuis blijven vandaag. Ik moest nog overdragen en wat codes aan patiënten van de voorgaande dag toewijzen. "vroeger" was dat op papier in een kwartiertje klaar. Maar sinds het EPD is het 12 klikken per patiënt. Tussen 8 en 9 starten zo’n beetje alle computers op en is het systeem dramatisch traag. Na 45 minuten was ik nóg niet klaar. En ik had een afspraak. Ik moest tussen 9.30 en 10h op school de Leemvoort zijn voor de eindstand van de Bag-2-School kledinginzamelingsactie. Gelukkig wilde Karin de laatste patiënten voor me invoeren, zodat ik toch nog op tijd was. 

Toen ik parkeerde, kwamen de kinderen naar buiten voor het speelkwartier. Ze zagen me aankomen en mompelden: “oh, we moeten weer naar binnen”. De hele school, 55 kinderen en hun onderwijzeressen, verzamelden zich in één lokaal. Jolanda vatte kort samen hoe de actie was verlopen. Alle kinderen hadden heel enthousiast ingezameld. Sommige hadden zelfs de hele buurt opgetrommeld om kleding in te leveren. De kinderen hadden stapels van 100 kilo gemaakt in de centrale hal waardoor een een soort maanlandschap van zakken was ontstaan.

Toen de bestelbus van Bag-2-School de spullen vorige week kwam ophalen, vormden de kinderen een soort slang: zak pakken - achter elkaar aan lopen naar de bus - zak in de bus gooien - nieuwe zak halen en weer door.  Maar plots mocht de slang niet verder: de bus was vol! Hij moest later terug komen om de rest op te halen.

En nu mochten 3 kinderen de opbrengst bekend maken. Ze hadden ieder een zak met een cijfer: een 1, een 2 en een 6. De spanning werd opgevoerd, want ze gingen niet  meteen goed staan. Terwijl de hele school van 10 naar 1 aftelde, liepen ze door elkaar heen om bij “1” te eindigen in de juiste volgorde: € 612,-! De ouderraad rond het bedrag af op € 650,- Wat een geweldig bedrag!

Per kilo kreeg de school € 0,30. “Hoeveel kilo kleding hebben we dan opgehaald?” vroeg een juf.  Twee 8e groepers waren zo slim om dat snel met hun mobieltje uit te rekenen: 2040 kilo! En met 55 kinderen, betekent dat gemiddeld 37 kilo per kind.

Geweldig, wat een geslaagde actie. Daar kunnen jullie trots op zijn. “waar een kleine school groot in kan zijn” zei een juf.

Toen het bedrag bekend was gemaakt, kon ik meteen melden wat we ermee gingen doen. Om de beentjes van kinderen in Tanzania recht te zetten, moet er een stukje bot worden weggehaald, en het bot wordt vervolgens met een metalen pennetje weer aan elkaar gezet. Daarvoor zijn een zaag en een boormachine nodig. Vorig jaar was de boormachine kapot gegaan. Ook de zaag was nodig aan vervanging toe. En die halen we gewoon bij de bouwmarkt. 

Ik beloofde foto’s te maken van de apparaten, en van kinderen vóór en ná de operatie, zodat de Leemvoort-scholieren kunnen zien wat hun actie heeft opgeleverd voor de Tanzaniaanse kinderen. Ze vonden het een prima plan. Niels had nog wel een vraag: “wat voor boor heb je eigenlijk nodig? Want de Gamma heeft er nu één in de aanbieding!” Goeie tip, Niels!

De kinderen mochten naar buiten voor het speelkwartier, en ik ging naar huis, naar Tom. Die was inmiddels wat opgeknapt en vroeg of we een spelletje op de WII konden doen. Mario Galaxy.  Natuurlijk, vandaag mag alles. Dus kropen we samen op de stoel voor de TV. Ik ben er niet zo handig in, maar ik hoefde alleen maar muntjes te rapen en vijanden tegen te houden, zodat Tom zijn levels kon halen. Top-team. Al werd onze bewegingsvrijheid wat beperkt door hond Tembo die vond dat hij erbij moest zijn.

’s Middags 10 minuten gesprekje op de school van Tom (duurt bij ons altijd ietsje langer) en daarna thuis inpakken. OK-pakken, snoetjes en flesjes antibiotica die op het secretariaat waren afgeleverd (nauwelijks verkrijgbaar in Tanzania!). Zoeken naar laders van telefoon en fotocamera’s, paspoort en inentingsboekje, en natuurlijk de reisstekker. Oh ja, malariapillen. Niets vergeten..? ik geloof het niet.

Toen Bert uit school kwam werd ik ongeveer elk kwartier even geknuffeld. “Ik ga je wel missen, mam. Maar niet zo erg als Tom”. Hij vond het wel erg gezellig als ik meeging naar pianoles. Niet naar binnen natuurlijk, maar meefietsen en hem opwachten om samen weer terug te fietsen. Ik kon hem amper bijhouden, maar het was heerlijk, samen in het zonnetje. 

Na het avondeten reed ik naar het werk om mijn (of eigenlijk Lisanne’s – ze had hem bij haar vertrek naar Noorwege achter gelaten voor de Tanzania-reizen -) reistas verder af te vullen met wat er nog aan spullen op onze werkkamer stond. Er was een aardig gat geslagen! Hjalmar en Matthea hadden hun koffers ondertussen gevuld, en de spullen voor de uroloog stonden apart. Nog een doos met hechtdraden, wat verbandmaterialen van afdeling A2 en apotheek Oude Ijssel en klaar is Kees. We waren wel weer 2 uur verder, dus gauw naar huis om Tom in te stoppen en even lekker bij hem te kruipen.

De avond eindigde aan de eettafel met een borrel achter de laptop. Bankpassen activeren voor Afrika, blog schrijven, en dan nog 1 nachtje slapen…