14 Vertrek van Schiphol Airport

De ochtend begon ontspannen. Opstaan en ontbijt volgens vaste routine. Van Bert kreeg ik en extra dikke knuffel. “Je bent er toch nog wel als ik vanmiddag thuis kom?” vroeg hij bezorgd. Ik bezwoer hem dat ik niet weg zou gaan voor ik afscheid van hem had genomen. Samen met Tembo wandelde ik Tom naar school. Vervolgens door het bos weer terug naar huis. Een heerlijke ochtendwandeling. Thuis zat Ed aan de koffie. Ik moest toch nog even inloggen op het werk, en zag dat Anita al druk was geweest met m’n mailbox. Heerlijk, wat een overzicht! De rest van de ochtend was ik druk met allerlei dingen achter de laptop. En ik moest nog wat kaarten schrijven. Aan de kast hangen nu 36 enveloppes met kaartjes van mij, voor de jongens één per dag. Zo kunnen ze aftellen tot ik weer thuis ben. Ook Ed heeft een paar enveloppes, die mag er om-de-dag één open maken. Ed verleende hand en span diensten. Nog medicijnen halen voor een astmapatiënte in Tanzania. Ed kende haar ook. We hadden in 2012 medicijnen voor haar meegekregen van Niek. Die gingen we direct na aankomst afleveren en voor ik het wist zat ik met haar pasgeboren zoontje op schot. En er moesten nog kousen voor Mama Safi gehaald. De zwarte waren niet voorradig in haar maat. Dan toch maar “huidskleur”. Tom eiste nog een half uurtje Mario Galaxy en toen stonden Hjalmar en Gillian voor de deur. We hadden de bel niet gehoord, maar Ed kwam net terug van Tembo uitlaten. Spullen in de kofferbak, superdikke knuffel voor Bert en daar gingen we. Langs de magische driehoeken van Hjalmar (Ikea, Media Markt , Mc Donalds – of was het nou Mc Donalds, KFC en Burger King?). Op Schiphol probeerde Tom mee te gaan als handbagage. Helaas voldeed hij niet aan de maximale afmetingen. De groep groeide snel aan, en daarmee de traagheid van massa. Inchecken bij de zuil was zo gepiept. Inchecken van de koffers was een ander verhaal. De kooien meten automatisch het gewicht en draaien een bagagesticker uit. Mijn eerste tas (die van Lisanne) ging als een zonnetje door het systeem. De duikkoffer begon goed, tot het deurtje automatisch moest sluiten. Een weigering. Ook bij Nicole weigerde het systeem. Door naar de balie waar een lekkere rij stond. Nadat we de koffers eindelijk kwijt waren liepen we terug naar familie en vrienden op afscheid te nemen. Nu was het moment echt daar. Toms lip begon te trillen, en z’n ogen liepen vol. De mijne ook. Verderop werd nog druk muziek uitgewisseld. “neem hem maar mee, dit duurt te lang”, mompelde ik tegen Ed. Dus daar gingen ze. Edwin, Gillian en Tom. Nog even zwaaien, en wij voegden ons bij de rest van de groep. Er werd uitgebreid afscheid genomen. Knuffels en kussen voor iedereen, we zijn nu één grote familie. De achterblijvers bleven zwaaien tot we door de paspoortcontrole waren. Er volgde een wandeling die niet onder doet voor een 4-daagse training met volle bepakking van 12 kilo naar een uithoek van Schiphol waar een flappen-tapper voor dollars stond. Gelukkig was in dezelfde uithoek onze gate, dus we hoefden het eind niet meer terug te lopen. Hjalmar werd helemaal enthousiast:”mijn eerste dollars!”. Helaas, de pinautomaat werkte niet mee. “U kunt alleen bij uwe eigen bank pinnen”. “Ik schiet wel voor”schoot ik te hulp. Gelukkig had ik meerdere passen bij me, want er zat een mager maximum aan elke bankpas. We hadden nog een half uurtje voor we zouden boarden, en er moest natuurlijk nog gegeten worden. De keus viel op Panini & Pizza, vlakbij de pinautomaat. Er stonden een man of 8 voor ons, maar die stonden er na 5 minuten nog steeds. “Dan toch maar naar de Mac?” opperde ik. Hjalmars ogen lichtten op. “Goed plan!”. Met de zelfbedieningszuil hadden we in no-time onze bestellingen. “Nu nog even in jouw wereld, straks in de mijne” zei Erik. Het boarden bleek een half uur uitgesteld, dus konden we na het eten toch nog even naar de winkeltjes in de buurt om leesvoer en wat te drinken in te slaan. Mam belde voor de vluchtgegevens. “jullie hebben weer geen KLM-toestel hoor!” riep m’n vader op de achtergrond. Het vliegtuig viel mee. Het was prachtig nieuw met grote schermen op de stoelen. Geen verkeerd geschakelde verlichting deze keer. Snel een app-je naar mama (jawel, bijna 80 jaar en voorzien van een smartphone) dat het toestel prima was. Geen zorgen dus. Hjalmar was in zijn nopjes. Films, series en zelfs internet. Daar kon hij wel een week mee vooruit. “Nooit meer Ryan Air!” riep hij. Een verlate passagier zorgde voor vertraging. Ik pakte “Heksen” van Roald Dahl uit m’n tas en belde naar huis. Bert nam op. “Fijn dat je belt mam, Tembo is aan het piepen. Wil je wat tegen hem zeggen”. Nou, vooruit dan maar. “Het werkt niet, mam”. Het was inmiddels tegen 21h. “Heeft hij al brokjes gehad?” vroeg ik. Bert zei het magische woord tegen Tembo. “Ik geloof dat dat het is mam, blijf even hangen.” Nadat Tembo zijn eten had gekregen kletse ik nog wat met Bert. Ed en Tom waren nog niet thuis, dus voorlezen ging niet lukken. Opnemen dan maar op de dictafoon en verzenden. Het hoofdstuk was bijna uit toen “Here is jour captain” door de boxen schalde. Opschieten! Ik versnelde mijn leessnelheid een beetje en stuurde het bestand naar Ed. Binnen een minuut had ik een appje terug. “Mama leest Heksen, zegt Tom”. Gelukt! De vlucht verliep voorspoedig. Ik was toch wel moe van de drukte van de afgelopen dagen. Ik zette mijn stoel achterover en sloot m’n ogen. De meegebrachte tijdschriften bleven onaangeroerd in de stoelzak.