13. In spagaat

Vanmorgen vroeg kruipt Tom bij me. Hij heeft last van zijn keel en gloeit van de koorts. In zijn hals voel ik fors opgezette klieren. Eerst maar een paracetamolletje erin. Tegen het ontbijt gaat het weer prima. Ik pak vast wat spullen in en Tom pakt zichzelf in een vuilniszak: “ik ga ook mee, als bagage” zegt hij met een grijns. Bert doen ondertussen Frans huiswerk. Vergeten gisteren. Ik laat de jongens de kast zien. Aan elke kant hangen 14 enveloppen, die aftellen naar mijn terugkomst. De ene kant is voor Bert, de andere voor Tom. Elke dag een kaartje met een kort berichtje. En elke dag wordt de rij korter tot ik thuis kom. Ze zijn er blij mee.

Het ontbijt glijdt er goed in. Beschuit met aardbeien, we doen alsof het zondag is. Ik kijk in Toms Keel. Rood met witte stippen. Da’s niet goed.

Ik breng de jongens naar school en pak m’n spullen voor Tanzania in in Lisannes roltas. De duikkoffer wordt ontdaan van duikspullen en van de zolder gehaald.

Om half 11 Tom ophalen en naar de huisarts. Keelontsteking dus een kuurtje. 

In het kader van de efficiëntie had ik de koffers meegenomen. We rijden naar de SEH, pakken op het secretariaat de steriele handschoenen in, geschonken door het Slingeland. Vervolgens naar mijn werkkamer om de koffers af te vullen met spullen. Onderweg komen we langs de apotheek en halen we de antibiotica en extra paracetamol. Tom wordt langzaam zieker. Nog even langs de PIN automaat voor de donaties en dan door naar huis. Zijn boterham wil niet meer. Drinken gaat moeizaam. In de loop van de middag kijrgt hij een koude rilling. Doodziek als hij zich voelt wil hij iedereen om zich heen hebben. Maar Bert is nog op school en Ed is hem halen. Bovendien moeten we binnen een uur in de auto zitten. Ik heb geen oppas en Tom wil zeker mee naar Schiphol. Dan nog maar een diclofenac erbij, met dank aan Marlies de SEH arts.

In de auto valt Tom in slaap. Bert zit voorin te DS-en. Ik heb alle tijd om te overdenken waarom ik ook al weer mee wil. Naast me zit een ziek jongetje die niets liever wil dan tegen me aan hangen. En ik ga 2 weken weg. Bah.

Tom wordt wakker en moet plassen. Het tijdschema laat dat eigenlijk niet meer toe, dus ik probeer hem te motiveren in een lege waterfles te plassen. Moet toch kunnen. Maar het lukt niet met al die auto’s die voorbij rijden. Even volhouden want we zijn er bijna.
Bij Schiphol gaan de jongens samen de vertrekhal in, op zoek naar een toilet Ed en ik pakken de koffers uit de auto. Het durt wel erg lang dus ga ik kijken. Ze komen de roltrap af. Bert roept: “als het op de meisjesWC stinkt dan is dat zijn schuld, hij is bij de meisjes wezen plassen”. Geen probleem dus.

Weer terug bij de auto nemen we afscheid. Ik schiet natuurlijk vol. De mannen niet. Muts dat ik ben. Tom zet Snuffie op de trolley. Ik wil hem in de auto leggen maar Tom houdt me tegen. “Hij moet mee”. Heel lief maar dat lijkt me geen goed idee. Dus stel ik voor om Snuffie’s “kind” mee te nemen. Dan heeft heij iig zijn favoriete knuffel thuis als ik er niet ben en ik heb toch iets om aan hem te denken.

Nog een laatst kus en knuffel voor mijn 3 mannen en dan rijden ze weg. Ik sta een beetje verlaten voor de vertrekhal. Het avontuur begint…