15. Karibuni Tanzania! (welkom allen in Tanzania!)

In Mwanza is het chaos. In een klein halletje wordt de bagage neer gezet terwijl we met alle passagiers in een iets groter halletje staan te dringen voor een het loket van de immigratie voor een visum. Het loket bestaat uit een kamertje vol papieren waarin 3 mensen druk zijn met bestuderen van de documenten. De deur staat open, maar je moet je paspoort natuurlijk door het gat in de glasplaat van het loket schuiven. Wel oppassen voor je handen, want het is nogal een knullig gemaakt gat. Als ik bijna vooraan sta, wordt ik op m’n schouder getikt. Ik kijk om en achter me staat de Indische moeder met baby op de arm. Of ze voor mag. De kinderen zijn moe. Ik krijg een flashback naar onze jongens, hangend op de grond in de eindeloze wachtrij voor een visum in Nairobi, 2 jaar geleden. Natuurlijk mag ze voor. Vervolgens dringt een iets minder vriendelijke man zich ook nog voor me. Ach, we moeten toch nog wachten op de koffers. Dus ga je gang.

Nadat de visa geregeld zijn, wringen we ons door de massa terug naar het gangetje waar inmiddels alle bagage is neer gezet. “Is dat alles?” zegt Natas. We pakken een koffer van Bert, de 2 rugzakken van Anne en vinden nog een koffer van Paco. Dat was het dan. Erik gaat vragen of er nog meer bagage is. Niet dus. Tien van de veertien koffers zijn niet aangekomen. Een twijfelachtig record. We moeten alle bagagenummers van de vermiste koffers opgeven en morgen om 11 uur terug zijn op het vliegveld. Mogelijk zijn ze er dan. Een beetje giechelig lopen we naar buiten. Daar staat Kapama, onze Safari-gids van 2 jaar geleden. Enthousiast loop ik naar hem toe, maar hij herkent me duidelijk niet meer. Maakt niet uit, de taxi is er dus wel. We bieden een Amerikaans koppel, ook zonder bagege, een lift aan naar de stad. Zonder al die koffers is er plek zat!

Onder weg kijkt Natas haar ogen uit, en ik vier het feest der herkenning. Masai koeien langs de weg, geit op de weg, afgeladen fietsen, handkarren, brommertjes, auto’s, vrachtwagens. Vrouwen in kleurrijke gewaden met water of fruit op hun hoofd. Een prachtig gezicht.

We checken in in hotel Ryan’s Bay. De een na de ander komt Erik begroeten. Ook wij krijgen een beleefde hand, en daarna volgt telkens een geamuseerd gesprek in Swahili met Erik en Jantine. We brengen onze spullen naar de kamer en lopen terug naar de bali. Inmiddels is de Mohammed, de gastheer van Bert en Anne, aangekomen.  Hij is de vader van Jamilah, onze tropenarts in opleiding uit het Slingeland. Jamilah is opgegroeid in Mwanza en haar vader woont er nog steeds, samen met haar stiefmoeder en –zusjes. Bert en Anne mogen bij hem logeren. Ze worden uitgenodigd om mee te gaan voor de lunch, maar al snel blijkt dat we allemaal welkom zijn. We wachten even op Paco – die had wel schone kleren en is dus lekker gaan douchen – en rijden er heen.

Aan de rand van het meer, tegen de berg aan, ligt een prachtig huis. Met een trampoline ervoor. Erik moet de auto verzetten maar wij worden vast binnen gelaten. “wel schoenen uit” fluistert Erik. Oei, mijn voeten zitten al 21 uur in stevige wandelschoenen verpakt. Ik hoop dat we dat overleven…
Het valt gelukkig mee. We komen in een ruime woonkamer met een heerlijk bankstel waar we vergenoegd in ploffen. We worden voorgesteld aan zijn vrouw, een elegante lange vrouw in een prachtig rood gewaad. Ze verdwijnt snel weer naar de keuken om de lunch voor te bereiden. Mohammed spreekt vloeiend Nederlands, en natuurlijk Engels en Swahili. Vrouw en kinderen spreken Engels en Swahili. Het wordt een gevarieerd gesprek. Ondertussen wordt de tafel gedekt. Grote schalen met salade, curry en stew worden neergezet op een kleurig tafelkleed. Het ruikt heerlijk. Het is inmiddels half 4 en we hebben trek.

Handen wassen aan het fonteintje in de hoek van de eetkamer en we kunnen aan tafel.“Tast toe, het moet op” zegt Mohammed als we aarzelen met opscheppen. “Nu meng je twee culturen door elkaar” grapt Erik. De Afrikaanse gastvrije overvloed met het Nederlandse ‘alles moet op’. Dat gaat niet lukken!” Het is overheerlijk, zeker met de rijst, nans en Libanees brood erbij. En ik mag met m’n handen eten, wist ik van Jamilah. Dan smaakt het nog lekkerder. Ik vertel Mohammed over zijn dochter, die met mij voor het eerst een operatie stond te doen. Jamilah had in haar ene hand het mes, de andere was leeg. Ik gaf haar een pincet en zei “we eten met mes en vork”, een gebruikelijke opmerking van me om aan te geven dat je altijd met beide handen werkt tijdens een operatie. Heel ad-rem antwoordde Jamilah “nee hoor, bij ons thuis eten we met onze handen”.

Na de maaltijd gingen Bert en Anne even de spullen op de kamer zetten en vervolgens kregen we koffie op de veranda met uitzicht over het Victoria meer. Natuurlijk niet alleen koffie, maar met chocolade-cake, stukjes mango, peer en suikerriet. Het smaakte allemaal heerlijk, maar toen was het toch echt tijd om de stad in te gaan. We moesten nog schone kleren kopen.

We brachten de auto terug naar het hotel en gingen te voet de stad in. Eerst pinnen. De ATM-machine was kapot. Gelukkig was er inmiddels verderop een nieuwe bank waar we ook met onze europese bankpas konden pinnen. Toen naar een drogist voor toiletartikelen: tandenborstel, shampoo, scheermes (voor Erik, ik ben bijgewerkt voor vertrek) en deodorant. Geen overbodige luxe hier. Zouden sommige Afrikanen ook wel iets meer van mogen gebruiken.

Er stond een kraampje met gebakken vliegende mieren. Iew! Jantine en Erik tastten toe, en ook Natas stopte er daper één in haar mond. “Het smaakt best lekker, Suus”. Dus kon ik niet achter blijven. Niet nadenken en gewoon kauwen. Het knarste wat tussen m’n tanden en smaakte een beetje zoetig maar toch zout. Niet slecht voor bij de borrel, denk ik. Jantine nam een doosje mee.

We besloten kleding te kopen in een van de kleurrijke marktstraatjes. Een belevenis op zich, met dank aan Precision Air en de verloren koffers. Eerst ondergoed. Er was een gevarieerd aanbod en Paco en Erik bemoeiden zich uiteraard met mijn aankoop, tot grote hilariteit van de Afrikaanse marktkooplui. Een eindje verderop hingen gewaden van Afrikaanse doeken. Dat leek ons wel wat. One size fits all. Jantine, Natas en ik stonden uitgebreid te passen, terwijl de mannen buiten wachtten. Een bekend tafereelNog slippers kopen, want wandelschoenen onder het gewaad is natuurlijk geen gezicht. Die knul vroeg de hoofdprijs, daar trapte zelfs ik niet in. Uiteindelijk kreeg ik ze voor de helft. Nog steeds dik betaald, maar ik had in ieder geval iets voor aan m’n voeten. We wandelden terug naar het hotel om eindelijk te douchen. Onderweg in de souvenierswinkeltjes zocht ik nog naar Toms armbandje maar het zal moeilijk worden om precies dezelfde te vinden.

Het begon al te schemeren en eer we gedouched hadden was het donker. We installeerden ons op het terras van het hotel. Honger hadden we niet na de uitgebreide lunch en koffietafel. Dus werd het Fingerfood met bier. Marlies, een kennis van Natasja die al 1,5 jaar in Mwanza werkt, schoof ook nog even aan. Het was erg gezellig, maar we waren behoorlijk moe van alle belevenissen. Dus om een uur of 10 (dat is 20h Nederlandse tijd) werd de zitting opgeheven en gingen we naar bed.