16. Anne en Bert bij Mohammed (door Anne)

Voor vertrek waren Bert en ik nog samen in het Slingeland, aan het discussieren waar we zouden blijven slapen in Mwanza…. In Ryan’s Bay, of toch in het kleinere, iets minder luxe hotel ernaast, of… op de bonnefooi –  altijd leuk, we zijn toch niet voor niks TAIOs, plannen moet je niet te veel van te voren doen. Terwijl wij hier onze theoretische mogelijkheden aan het exploreren waren, kwam Jamilah, onze half-Tanzaniaanse collega binnenzetten. “Mwanza, nee, maar daar ga je niet in een hotel blijven hoor, ik regel het wel. Jullie blijven gewoon bij mijn vader. Nee, geen discussie. Jullie kunnen niet naar mijn home-town en niet bij mijn vader slapen”.

Zo gezegd, zo gedaan. In het kader van “tijd is rekbaar, vooral in Tanzania” hebben we er niet meer aan gedacht om onze essentiele gegevens – wie komt er, hoe laat zijn we er, wat zijn onze plannen en waar moeten we eigenlijk uberhaupt heen (we hadden wel een telefoonnummer van Mohammed Sherally, maar verder géén idee) – werden we gelukkig netjes opgewacht. Many thanks to Jamilah en Mohammed’s vooruitziende blik.

Eenmaal daar – wow wat een familie en wat een huis en wat een uitzicht en wat een weer en wat een indrukken – werden wij allen (wat we gingen allemaal bij Jamilah’s papa lunchen – overspoeld door Tanzaniaanse hartelijkheid.  Ik denk dat ik met een gerust hart kan zeggen dat wij allen, behalve Bwana Staal – wel onder de indruk waren. Na de lunch werd ik geïnstalleerd in de gastenkamer, op de derde verdieping, met uitzicht over het Victoria Lake – en Bert kreeg ook zijn eigen kamer toegewezen: paarse muren, roze vlinders, poppen, glittersterren en een kaptafeltje; precies zijn stijl. In de middag hebben we door Mwanza geslenterd en na een diner en lunch langzaam aan onze richting naar Mohammed gevonden. Hulde aan Bert zijn richtinggevoel (ik had weer niet opgelet op de heenweg). Bij aankomst stond de tea klaar (=thee + brood + croissantjes + so much more…). Ik had in één lunch al meer gegeten dan normaal gesproken in een dag; met dat in gedachte heb ik het aanbod afgeslagen maar gelukkig kon Bert de honeurs voor ons beiden waaremen. Wij waren hard toe aan een fatsoenlijke nachtrust na een nachtje vliegtuig en hebben héérlijk geslapen. De volgende ochtend hebben we uitgebreid en gezellig met The Family ontbeten. Heerlijk hoe je je in korte tijd zo welkom en thuis kan  voelen in iemand’s anders huis. Beste familie Sherally, many thanks for your hospitality. Later op de ochtend heeft Mohammed ons nog meegenomen naar the Sunset Viewin point voor het uitzicht, en toen was het alweer tijd voor deel twee van onze trip: op naar Sengerema. To be continued……