16 Het charity ball

De koffers met medische spullen mochten gelukkig beneden bij de balie achter slot en grendel. Dat scheelde een hoop gesjouw. Na een verfrissende douche en schone kleren verzamelden we ons op het terras voor de lunch. Erik had verschillende gerechten besteld, dus we konden mixen. Hjalmar had voor vertrek gezegd dat hij geen fan was van rijst. Zie hier een bord vol! Maar met de heerlijke curry was het zo op. Ook het restant van Nicoles bord ging op, evenals de restjes in de pannetjes. Heerlijk!

We tafelden nog wat na, en ik gooide wat foto’s op facebook. Ik keek op van mijn mobiel omdat iemand bij Hjalmar en Matthea stond te bedelen. Lucas! Ik schoot in de lach en verraadde hem daarmee meteen. De eigenaar van het hotel en goede vriend van Erik wenste ons warm welkom en nodigde ons uit voor het eten. Hij had vanavond een “Charity ball” in de stad. De gegoede burgerij van Mwanza zamelde geld in voor plaatselijke goede doelen. Lachen!  Natuurlijk wilden we mee. “Maar eerst de stad in voor een jurkje” grapten we.

Erik had nog een afspraak met zijn eerste patiënt van deze missie: een werknemer van Lucas met een enorme liesbreuk. Hij zou toegevoegd worden aan de lijst van te opereren personen. Wij wandelden intussen richting stad. Shillingen pinnen en door naar de markt. Jammer dat ze niet gecharmeerd zijn van fotocamera’s, want het blijft een prachtig beeld.  Langs de hoofdweg lagen kleden op de grond gevuld met schoenen en slippers, of tassen, of allerlei snuisterijen die je aan de negers in Parijs doen denken op de trappen bij de Sacré Coeur.
Verderop sloegen we af de steegjes in. Bij de eerste jurkenwinkel hing wel wat aardigs, dus gingen we passen. Wie weet zit er wat bij. Matthea had een prachtig gewaad gevonden dat zat als gegoten. Voor mij kostte het wat meer moeite. Ik paste bijna nergens in. Goed voor m’n ego… L Maar uiteindelijk had ik wat gevonden. Nu begon het pas echt, er moest onderhandeld worden over de prijs. Ondanks scherp afdingen werden we het niet eens. Verder kijken dan maar.

Door het midden van de zandbodem van het steegje liep een soort open riool. Oppassen met lopen dus. Aan alle kanten werd geprobeerd onze aandacht te trekken. Niet te veel op reageren, anders zijn we hier morgen nog niet weg..

Middenop de markt was het een geschreeuw en geduw van jawelste. Het leek de dolle dwaze dagen van de Bijenkorf wel. Een paar hopen met kleren waar iedereen wat uit stond te trekken, met ertussen de marktkooplui die hun waar aanprezen. Geweldig!

Om de hoek was het een stuk rustiger, en daar stonden mooie slippers met kraaltjes. Zowaar ook in mijn maat. Goedkoper dan die van vorig jaar, dus inpakken en wegwezen. Mijn eerste aankoop is daar, en zowaar voor mezelf!

Verderop was een klein supermarktje waar Matthea haar felbegeerde deo bemachtigde. Die zat namelijk in de vermiste rugzak.

Op de terugweg naar het hotel kocht ik nog wat kleine zakjes met nootjes. Lekker voor ’s avonds. Een vriendelijke moeder hielp ons. Daar ga ik volgende week een hele voorraad voor thuis halen!

Het souveniershopje waar ik vorig jaar de armbandjes voor Tom had laten maken lokte ons weer binnen. Geen herkenning bij de heren verkopers. Wel een poging ons een beeld voor $3000,- te verkopen. Sorry Ed, dat wordt ‘m niet…

Verderop een iets vriendelijker winkeltje. Foto’s maken geen probleem. Matthea kocht een mooi schilderij, en ook ik ging voor de bijl. Mooi voor bij de trap. Achter het winkeltje lag een man te slapen. Die werd vastgelegd voor het nageslacht. Nicole en Hjalmar waren doorgelopen en lagen inmiddels aan het zwembad. Niet er in want…. Hjalmar was zijn zwembroek vergeten!!!

Snel wat typen voor de blog, en toen moesten we al weer omkleden voor het bal. Nouja, ik deed m’n iets nettere schoenen aan en gooide wat make-up op m’n ogen. Goed genoeg.

Lucas reed ons er heen. Het laatste stuk was onverharde weg. Z’n vriendin Yvonne grapte dat dit is ook al een soort safari was voor ons. “Buckle-up” riep Lucas. Voor ons lag een stijle helling met gaten in het wegdek waar we tegenop moesten. Alles schudde door elkaar. Lekker ritje. Aan het eind van de weg was een slagboom. Handbediend natuurlijk. Erachter een fraai bestraat terrein met een groot huis met zwembad erachter. Het was prachtig aangekleed met slierten lampjes en feestelijk gedrapeerde doeken. Zelfs de saaie terrasstoelen waren bekleed met een glanzende strik.

Toen we aankwamen was er net een dansgroep bezig met de traditionele Massai-dans. Wat een welkom! We keken vanaf de ingang toe tot ze klaar waren. Toen we verder wilden lopen moesten we eerst poseren voor een Pepsi-bord.  Langs het buffet liepen we richting onze tafel. Het eten was India’s en zag er pirma uit. Zelfs nans! We hadden nog niet echt honger, maar schepten toch een bord vol. Aan tafel keken we onze ogen uit. De rijken hadden zich sierlijk uitgedost. De gastvrouw had zich met een maatje meer in een maatje minder zwarte strapless jurk gewrongen met een split tot halverwege haar dij. Haar ondergoed tekende zich scherp af, evenals haar reserve-voorraden voedsel. Een andere dame had een jurk aan met leuke haltersluiting. Alleen past daar geen BH onder. Dus hoe het staat hangt af van hoe het hangt, zullen we maar zeggen.

Bij de jonge dames was alles vooral heel kort en heel bloot. In het normale Afrikaanse straatbeeld niet acceptabel, maar hier binnen de High Society kun je blijkbaar je helemaal laten gaan.

Er werd een veiling gehouden voor het goede doel. De gastvrouw spoorde herhaaldelijk mensen aan om zich los te maken van de bar en mee te doen met de veiling. “Nu zit alleen het kleine geld hier”. Oeps, verspreking. Niet heel aardig voor de kleine donateurs. Maar het werd al snel duidelijk waarom. Eén van de te veilen items was een witgouden ring met Tanzaniet steen. “It will make a perfect engagement ring”. We spoorden Hjalmar aan om mee te bieden. Helaas, Gillian, hij liet zich niet ompraten. Maar goed ook, want de score liep in de miljoenen. Shilling welliswaar, dus de eindscore van de ring kwam op ongeveer € 850,-. Er volgden nog overnachtingen in mooie hotels op Zanzibar, en vlucht van Dahr es Salaam naar Johannesburg en als klap op de vuurpijl…. En oranje zwemvest met wandellaarzen! We kwamen niet meer bij. Er werd op dat laatste item niet zo heel sterk geboden, dus besloot de gastvrouw het te demonstreren. Over haar strakke zwarte jurkje heen, ronddraaiend en heupwiegend, en tot slot een lekkere twerkbeweging. Nou, als het nu niet lukt….

Erik werd regelmatig aangeschoten door bekenden voor een praatje. Maar langzaam maar zeker sloeg de vermoeidheid toe. Ik hintte naar Erik. Hij tikte Yvonne aan en vroeg subtiel of ze laat weg gingen. Yvonne keek opgelucht, ze had ook al zitten gapen. Ze keek Lucas aan en vroeg of we konden vertrekken. Lucas keek de groep rond. Vonden we het mooi geweest? Jazeker. Het was geweldig om mee te maken, maar we verlangden allemaal naar ons bed.

Bij de uitgang stond de fotograaf als een soort Efteling-effect de foto’s te verkopen. We stonden er leuk op, dus vooruit. Vooral de datering was leuk: 28-3-2013! 

Op weg naar het parkeerterrein haakte ik met m’n voet in een wildrooster dat ik over het hoofd had gezien. Gelukkig kon ik me vastklampen aan Hjalmar zodat ik niet helemaal over straat lag. Het viel mee. Alleen een blauwe plek.

Terug thuis gingen we meteen naar boven. Even worstelen met de knoppen om de airconditioning aan te zettenen toen vulde de koelte onze kamer. In Nederland was het rond 10 uur, dus ik belde Ed met face-time. De kinderen waren nog wakker en kwamen erbij zitten. Gezellig. Bert zei dat Tembo reageerde op mijn stem, dus die werd er ook nog bij gehaald. Lachen.

“Waar is sniffie?” vroeg Tom. Die had ik al even niet meer gezien. Zoeken door de tassen. “Hij ligt in de auto”, zei Matthea. Sorry Tom, morgen zet ik hem weer op de foto.

Eenmaal in bed werd de dag kort doorgenomen. Ondanks dat we met 3 dames op één kamer lagen, werd het al snel stil. Het was een mooie maar vermoeiende dag geweest.