18. Aan de slag

Veel tijd om uit te buiken kregen we niet. Na het eten kwam Zuster Marie José ons halen. Het plan was om langs de patiënten te lopen die al waren opgenomen voor operatie morgen. Maar er was een ziek kind binnen gebracht met een beklemde liesbreuk. Hij was 5 dagen behandeld door een traditionele arts, een soort medicijnman. Die had geprobeerd met krasjes op het hoofd met kruidenpapjes en verhitten van het scrotum tot de blaren erop stonden het kwaad af te weren. Zonder succes.

We graaiden wat spullen bij elkaar en liepen naar het ziekenhuis. Zuster Marie Jose wilde Erik graag mee hebben om nog een paar patienten te beoordelen. Ik ging met Bert het zieke jongetje opereren. Anne en Jantine gingen met Erik mee, Natas bleef bij ons. Voor het geval ik wat uit onze voorraad moest hebben.

Moeder kwam met kind op de arm binnen. Het kind zag er slecht uit. Het had een strak gespannen, bolle buik. het ademde snel en reageerde nauwelijks. Het was maar de vraag of hij het zou halen. Ik keek de zuster bezorgd aan. Weet de moeder hoe ernstig het is? Haar zoon wordt geopereerd door een vreemde dokter metwie ze nauwelijks kan communiceren. Fijn. Zuster Marie Jose legde de moeder uit dat ze erg laat was gekomen en dat het kind heel ziek was. Toen waren Bert en ik alleen met moeder en kind, in afwachting van de rest van het operatie-team.
Het kind ging steeds sneller ademen. Ik bood moeder een stoel aan (kaa chini – ga hier maar zitten – kon ik nog net zeggen). Ze keek verdrietig. Ik besloot haar zoon maar in haar armen te leggen. Voor z’n prognose maakte het niet uit, voor het gevoel wel.
Eindelijk kwam Shelemby, de operatie-assistent van de vorige keer. Hij begroette me zeer enthousiast, ik kreeg een warme omhelzing en een hele reeks Swahili begroetingen. Helaas kwam hij voor een keizersnee op de andere operatiekamer. Uiteindelijk kwam Fimbo, een iets minder uitbundig persoon die ik ook nog kende. Gelukkig heel kundig.
We gingen aan de slag. Het was inderdaad een beklemde breuk met een gat in de darm. Gelukkig zat er nog niet veel vuil in de buik, het was beperkt gebleven tot het scrotum. Natas was op en neer geweest naar het huis om hechtmateriaal voor darmen te halen. Er was weer maar één soort draad op voorraad, de oplosbare vicryl, in 2 diktes. En nog wat resten van donaties van exotische hele dunne of hele speciale draadjes. Gelukkig had Natas voor een hele voorraad gezorgd, dus voorlopig kunnen ze weer vooruit.. Ondertussen had Erik naast al 16 ingrepen voor de komende dagen, ook nog 2 spoedgevallen voor vanavond gevonden. Een kind dat een muntje had ingeslikt en een kindje met een borstkas vol onstoken longvocht. Ik ging nog even langs de IC waar “mijn” jongetje lag. Zorgen dat ze hem pijnstilling en voldoende vocht geven. De IC was verbouwd. Een overzichtelijke, vrijwel vierkante ruimte met bij de deur een bureau en langs de muren een stuk of 10 bedden. Ik sprak iemand aan in een bruin jasje, maar het bleek familie van een patiënt. Geen zuster. Ik stak over naar de vrouwenafdeling en vond een broeder die voor me ging zoeken. In een oogwenk was hij terug met de zuster. Als je moet  dan moet je, denk ik. En ’s avonds zit je alleen in de dienst, dus moet je de IC alleen laten. Niets om je druk over te maken.

Ik gaf m’n afspraken door ging met Jantine naar huis. Het was inmiddels half 11 ’s avonds. M’n eerste skype-afspraak met het thuisfront was al misgelopen. Geen goed begin, Susan Lemson…. Gelukkig had Natas naar Ed geSMSt dat ik bezig was. Jantine en ik waren nauwelijks thuis of de anderen kwamen er al aan. De ingrepen waren soepel verlopen. We ploften op de bank met een wijntje (meegenomen uit Mwanza) en namen de dag door. Wat een achtbaan van emoties. Voor we het wisten was het half 1, tijd om naar bed te gaan. Morgen vroeg weer op….