19. Foto met hindernissen (door Natasja)

De dag begint door het luiden van de kerkklok, gevolgd door het gezang van de nonnen ... Hoe mooi kan de dag beginnen.
Nelia heeft de ontbijttafel gedekt aangevuld met ieders favoriete zoete lekkernijen. Anne snijdt de mango aan en gaat er heerlijk van smullen. Fijn dat wij met z'n allen kunnen genieten en Paco's "lekker hoor" opnieuw mogen horen.
Om 8 uur start de overdracht, ook dit is een bijzonder ritueel. In voor mij, onverstaanbaar engels worden de patiënten uitvoerig besproken. Wij worden geïntroduceerd en maken kennis met de Amerikanen, Engelsen en Nederlanders die hier ook zijn. Dit zijn co-assistenten Daniël uit Nijmegen, Liza, Laura & Sjoerd uit het AMC Amsterdam en Natasja uit de UK, Pim & Anne van stichting Sengerema en Maureen (gynaecoloog) & David (kinderarts).
Vervolgens gaan wij naar de OK, Paco, Anne & Susan zullen daar starten. Nadat eerst de OK gepoetst wordt (dit doen ze hier in de ochtend) en geeft ons de tijd om rustig langs de patiënten te lopen. Erik & Bert zullen de poli gaan doen, er zit daar een ongelooflijk aantal patiënten te wachten op Dokter Staal. En ik kijk mijn ogen uit wat een rijkdom dat ik dit kan en mag aanschouwen.
Ik ga samen met de artsen langs de eerste patiënt een jongen met brandwonden op de onderarmen, het verhaal is dat hij in het vuur gevallen is. Naast hem staat een jongen (12 jaar) die hem verzorgd. Ook deze jongen heeft grote littekens op zijn onderarmen bij navraag blijken beide jongens "gestrafd" te zijn door hun ouders, armen worden dan bij elkaar gebonden, kerosine erover heen gegoten en in brand gestoken. Opnieuw sta ik perplex.

Paco & Anne willen nog iets halen en aangezien ik inmiddels "bekend" ben met de route (heerlijk dat goede richtingsgevoel) loop ik met hen mee. Onderweg komen wij zuster Marie José tegen en spreekt ze mij aan. Ze wilt mij toch kennis laten maken met de röntgenlaborant. Voor mij een eerste stapje naar "echt" iets doen. Aangezien ik hier geen "license" heb kan ik wel hand&span diensten uitvoeren (materiaal halen e.d.) maar echte werkzaamheden uitvoeren kan niet. En de 2 röntgenlaboranten schijnen zeer bijzonder te zijn. Maar nu is er een speciale foto nodig (dens foto) en deze hebben zij nog nooit gemaakt). Dan komt mijn eerste eigenwijze Afrikaanse ervaring. Ik mag de patiënte ophalen vanuit de IC en brengen naar de röntgen. Ik wordt door een zeer vriendelijke verpleegkundige begroet op de IC en zij is direct mijn vriendin. Wij brengen de patiënte naar de röntgen, hobbel de bobbel terwijl mevrouw verdacht wordt op een gebroken nekwervel. Wij gaan door de gangen die inmiddels overvol zijn geworden. Echt overal zitten de mensen en wij banen ons een weg door de menigte. Bij de röntgen aangekomen wordt de patiënt op de tafel gelegd. Wat mij opvalt is dat er eigenlijk geen instructies aan de patiënt gegeven worden, de patiënten hier moeten regelmatig de tanden op elkaar zetten en zijn zeer kranig! De patiënte wordt gewoon op de zij gelegd. Best heftig! Maar goed alles voor een goede foto. En dan is het tot mijn grote verbazing klaar...
Zonder dens foto!?! Volgens de laborante gaat dat om een andere patiënt. Tja ik zwijg maar (nu al geleerd!) en wij gaan terug naar de IC om met de volgende patiënt naar de röntgen te gaan. Dan wordt ik voorgesteld aan de moeder van de IC verpleegkundige.... Nu kom ik echt in een film terecht.
Het blijkt de wondzuster te zijn Mama Safi (dat betekent mooi), een enorme imposante vrouw zittend op een kruk, benen uit elkaar slagersschort voor, mondkapje voor. Ik schrik er bijna van, kijk richting de patiënt voor haar en zie daar een wond aan het been welke ik nog niet heb mogen aanschouwen. Ongelooflijk.

Met de foto's van patiënte 1 naar zuster Marie José en direct weer terug naar de röntgen. Daar mogen uitleggen hoe de foto gemaakt moet worden en advies gegeven over een andere foto. Als ik de foto's kom ophalen vertelt de röntgenlaborante vol trots dat zij ook bij een andere patiënt een dens opname heeft gemaakt. Een kleine opening voor de komende 2 weken?

Op de IC heb ik kennis gemaakt met Pim en samen met hem ga ik naar de opslag daar is de container met spullen vanuit de Stichting aangekomen. Daar ontmoet ik Paulo een iets kleinere versie van Michael Clarke Duncan (John Goffey) uit The Green Mile en een enorme hoeveelheid spullen, echter allemaal verpakt en het is een grote onoverzichtelijke berg geworden. Mijn handen jeuken om dit aan te pakken. Eerst even overleggen met zuster Marie José...