20/10 De rest haakt aan (Susan)

Vanmorgen kroop Bert om 5 uur bij me. “Ik kom nog even gezellig bij je liggen”. Vervolgens begon hij van alles te herkauwen van de afgelopen dagen. Dus na een klein uurtje zijn we samen opgestaan en terwijl Bert zonopgang fotografeerde ging ik verder met foto’s en blogs. Na het ontbijt (nog steeds vast ritueel) installeerden we ons aan de rand van het zwembad. De jongens moesten na een uur verplicht even in de schaduw opdrogen, want ze waren er niet uit te slaan. Plots zagen we een vliegtuig overkomen. “Daar komt Erik”, riep Ed. En inderdaad, een klein uurtje later stond Maarten te zwaaien bij de ingang van de tuin. Met de komst van Maarten, Erik, Anja, Michiel en Gerco was de club compleet. Na het inchecken schoven ze bij ons onder de parasol voor een welkomstdrankje. Tom riep meteen: ”wie gaat er mee zwemmen…?” Na installeeren op de kamers kwamen Maarten en Erik meezwemmen en hielden we ze even bezig met lummelen. Daarna bijpraten en bespreken wat we de komende dagen gingen doen en nog moesten regelen. Erik was onze gids, en gezamenlijk liepen we via de pin-automaat naar de pizzeria. Zelf zou ik daar nooit spontaan naar binnen zijn gegaan. In een zijstraatje was er een soort binnenplaats vol met tafels en stoelen waar de lokale bevolking zat te eten. De muur was opgefleurd met kleurige muurtekeningen. Erik regelde in vloeiend Swahili een tafel voor ons. Een beetje proppen met z’n negenen. Maar zodra de tafel naast ons vrij kwam werd de boel omgebouwd zodat we goed kunnen zitten. We kregen heerlijke pizza’s, maar de hamburgers van de jongens was niet helemaal wat ze ervan verwachtten. Een soort bruin brood gevuld met witte-bonen in tomatensaus. Gelukkig geserveerd met frietjes, dus dat maakte het weer goed. En er was cola, sprite en flesdopjes om te sparen, 9 stuks deze keer.
Na een eerste verlegen reactie waren de kinderen inmiddels gewend aan het gezelschap en begonnen gezellig te babbelen.
Het bleef een relaxte dag, want de vers aangekomen gasten waren moe van de vlucht en gingen een uiltje knappen. Dus de jongens mochten het zwembad weer in. Toen ze eindelijk uitgeweekt waren, kwam Bert uit de hotelkamer met Dobble en Skip-bo. Onder de parasol werden de spelletjes uitgebreid gespeeld. Maarten deed gezellig mee en had er meteen 2 grote fans bij.
’s Avonds wandelden we naar het Tilapia hotel voor het diner. Genietend van een prachtig uitzicht over het Victoria meer proostten we op de komende 2 weken.
Er werden tafels voor ons opgedekt en enthousiast namen we plaats en bestelden ons avondeten. Het duurde heeeeeeeeeel lang. Leve de iphones: Bert speelde op die van Ed, Tom op die van Anja. Eindelijk kwam het eten. Gelukkig hadden we geen 3-gangen menu besteld, anders hadden we naadloos door gekund voor het ontbijt!
Koffie deden we dan ook maar in het eigen hotel. Daarna nog een poging tot bloggen, maar mijn ogen vielen dicht. Samahani (=sorry)