2016-02 kufanya nguo = kleding maken

Het gonst van de activiteiten.

Anja is druk met verzamelen van aankleding voor de Spinning Marathon. We laten graag zien wat we zoal doen in Sengerema. Dus werd het artikel dat Gerco in 2012 in de Gelderlander heeft geschreven en Gerard voor ons op posterformaat had gedrukt, weer afgestoft. En de platen met foto’s van het Tanzaniaanse ziekenhuis en patiënten werden achter de kast vandaan gehaald.

De mesher, die we van de opbrengst willen aanschaffen, heb ik vast voorgeschoten. Dan is hij zeker op tijd om mee te nemen. En gezien de enthousiaste inschrijvingen, hebben we er goede hoop op dat het bedrag gehaald wordt.

Toen ik in 2012 voor de eerste keer naar Tanzania zou gaan, bood m’n moeder aan om rokjes te maken. Heerlijk luchtige kleding voor het warme Afrikaanse klimaat.

Maar door de jaren heen zijn alle rokjes achter gebleven. Dus ging ik, op advies van m’n moeder, onlangs met Edwin naar de Doetinchemse stoffenmarkt, op zoek naar leuke lapjes voor degelijke rokjes. En met succes.

Afgelopen zaterdag kwamen m’n ouders (81 en bijna 87 jaar), gewapend met locker (een naaimachine die meteen stofranden afwerkt) en gewone naaimachine de oprit op gereden.Ze staan zoals gewoonlijk met de caravan op een boerencamping. Heerlijk op jezelf, maar toch in de buurt. Op de fiets naar Doetinchem, en ook even bij ons kunnen langswippen voor een kop koffie.

Maar nu moest er gewerkt worden.  

Het was goed weer, dus installeerde ik mijn moeder aan de tafel buiten, onder de parasol.

De stofjes werden tevoorschijn gehaald en goedgekeurd. Even testen hoe de machine moest worden afgesteld … breekt de naald. Gelukkig zit er een naaimachine winkel in Doetinchem en was het nog voor vieren. Dus pa en ik met de auto op pad. Terug in de achtertuin (met gelukkig de juiste naalden) had mama nog een probleem geconstateerd. Het mes van de locker was bot en moest vervangen. Pa en ik stortten ons op het machien. De bijgeleverde schroevendraaien gaf te weinig ruimt om èn kracht te zetten, èn te draaien tegelijk. Uit de schuur haalde ik een langere schroevendraaier. Die paste beter. Het mes kon verwisseld en nu zag het proeflapje er prima uit. Mama kon eindelijk echt aan de slag.

Toen ik maandag uit m’n werk kwam, lagen de andere 2 rokjes klaar op tafel. Nu nog een paar shirtjes halen en dan ben ik zo goed als ingepakt. Nou ja, m’n persoonlijke spullen dan.

Want de medische spullen verzamelen zich nog steeds bij de secretaresses. Eén van m’n patiënten had pijnstillers die hij niet meer nodig had voor me achter gelaten. Z’n vrouw was zo te zien ook nog even langs de drogist geweest om nog wat extra’s te halen voor Sengerema. Ook stond er een grote doos van de afdeling, met materialen die in Nederland niet meer gebruikt kunnen worden. En op de blog reageerde Alice van Lohmann & Rauscher dat er nog verbandmiddelen aan komen.

Hier word ik toch altijd zo lekker hebberig van…