2016-04 Een fijne familiedag

Na een niet al te drukke dienst had ik gisteren een heerlijke compensatiedag. Het begon al bij de overdracht. Ik had de mesher (zie 2016-01) meegenomen, die de dag tevoren met de post was aangekomen. Vast voorgeschoten zodat de spinners vrijdagavond bij Keifit weten waarvoor ze zich in het zweet werken.

Enthousiast maakte Erik S. het doosje open en inspecteerde de inhoud. Het ziet er goed uit, bruikbaar in de tropen zonder allerlei losse onderdelen die kwijt kunnen raken. Vergeleken met de versie die we in het Slingeland gebruiken lijkt het wel een miniatuur. Maar groot genoeg en vooral handig in gebruik.

Weer thuis na de overdracht genoten Ed en ik van een heerlijk kopje koffie in de ochtendzon in de achtertuin. Mijn ouders zouden rond half 11 ook komen, om samen naar de stad te gaan. Om tien voor 11 waren ze er nog niet. Niets voor m’n ouders (vooral m’n vader!) om zo laat te komen. Ze zullen toch niet gevallen zijn?

Bezorgd probeerde ik m’n moeder te bellen, terwijl ik naar de keuken liep om een tweede kopje in te schenken. Zaten ze aan de voorkant van het huis braaf te wachten aan onze picknicktafel…! Ze dachten dat wij nog weg waren met de hond.

Na deze spraakverwarring en alsnog een kop koffie togen we gevieren op de fiets naar de stad. Eerst naar de lederwarenzaak voor een nieuwe handtas voor mam, nog voor haar verjaardag. Lekker lunchen in de stad, en daarna op jacht naar shirtjes bij m’n nieuwe rokken. Gewapend met lapjes stof ploegde ik samen met mijn moeder door de rekken van de HEMA en de bakken van de Zeeman. Wel netjes natuurlijk. Mam vond de Zeeman hier opvallend opgeruimd en schoon, en dat moest wel zo blijven. De mannen zaten buiten op het bankje te wachten tot wij de juiste maten en kleuren hadden gevonden.

Op de fiets weer terug naar huis. Bijzonder, ik kan me niet meer heugen wanneer ik voor het laatst met mijn ouders heb gefietst. Maar dat is zeker meer dan 25 jaar geleden!

Toen we bijna thuis waren, kwamen we Tom tegen, die net uit school kwam. Z’n snoetje ging helemaal glimmen toen hij ons zag fietsen. Met z’n vriendje speelde hij in de achtertuin tot hij naar drumles moest, waar ik met hem naar toe ging. Normaal wil hij dat ik buiten wacht, maar nu moest ik met hem mee naar binnen. Op de terugweg wilde hij een extra ronde door het park op zoek naar pokémons en hij genoot van de onverdeelde aandacht. Samen kijken bij de Schotse Hooglanders en hard lachen naar de eenden.
Voor het slapen gaan weer de dagelijkse vraag sinds “Tanzania” weer tastbaar dichtbij komt: “mag ik bij je liggen?”

Ik denk dat hij vast een voorschot op de knuffels neemt…