2016-09 Kruiken en zetpillen

Na een overvolle week en ontbijtvergadering met de vakgroep Chirurgie  in “de Krent” (hotel-café-restaurant de Gouden Karper in Hummelo: een aanrader!) was het gisterenmiddag eindelijk weekend. Tijd om inkopen te doen voor de grote reis.

Celine had ons een “wenslijst” gestuurd. Naast de al eerdergenoemde pijnstillers en antibiotica stonden er de nodige medische zaken op waar Anja mee aan de slag was gegaan. En 4 plastic beddenkruiken.
Wat ze daar mee moeten…?  Ook pasgeborenen in Tanzania hebben soms moeite om op temperatuur te blijven. Zeker als ze te vroeggeboren zijn.

Dat hebben ze vast bij de HEMA, zo dachten wij. Helaas hadden ze alleen aluminium kruiken. Dus door naar de Prenatal. Ook hier alleen aluminium kruiken. Toch maar even overleggen met de verkoopster. Ze legde mij vriendelijk uit dat i.v.m. de veiligheid, voor baby’s alleen deze kruiken worden aangeraden. De plastic kruiken zijn voor volwassenen, en te verkrijgen bij andere winkels. Dan toch maar 4 aluminium kruiken met kruikenzakken ingeslagen. We zullen de er op geplakte gebruiksinstructie keurig overbrengen in het Swahili. Of in het Engels, want m’n Swahili is nog steeds niet op conversatie-niveau.

Vervolgens door naar Kruidvat en Trekpleister om de voorraad paracetamol zetpillen voor kinderen op te kopen. Ik voelde me wel lichtelijk bezwaard. We hadden letterlijk alle doosjes uit de schappen meegenomen. Gelukkig heeft Doetinchem nog wel meer drogisterijen en supermarkten voor zieke Nederlandse kinderen.

Natuurlijk kocht ik nog wat dropjes (ik verlaat Nederland niet zonder…) en handige kleine verpakkingen tandpasta, shampoo en dagcrème.

’s Avonds had Tom het alleenrecht op mijn aandacht. Bert was met een vriend naar de kermis in Zelhem. We keken samen naar de Freek-show onder het genot van paprika-chips en cola, het vaste weekend-recept. Ondertussen pakte ik de stripjes zetpillen efficiënter in. Van elke 5 doosjes maakte ik er 2. uiteindelijk had ik een schoot vol doosjes zetpillen, en een berg lege doosjes. Minder afval en meer ruimte. 

Om de onrust in mijn hoofd wat te temperen ben ik vanmorgen begonnen met inpakken. Ed had me you-tube filmpjes gestuurd van briljante inpak methodes. Maar volgens mij moet je dat eerst 100x doen voordat je koffer echt effectief is ingepakt. Die tijd gunde ik mezelf niet. Gewoon netjes en met zo min mogelijk vouwen in de koffer stoppen dan kom je ook een eind. Teenslippers mee, en natuurlijk steunkousen voor de lange dagen opereren. Anders word ik ’s nachts gek van de krampen in mijn benen. De dikste kousen gaan aan in het vliegtuig. Scheelt dikke voeten èn ruimte in de koffer. Mijn OK-klompen staan nog bij Hoofd-Operatie-Kamers Stephen in zijn kantoor, heeft Celine al ge-appt.

Na een half uurtje verzamelen en vakkundig stouwen is mijn reiskoffertje (herken je ‘m, Alice?) amper halfvol. Nog meer dan voldoende ruimte voor witte jas, toilettas, laptop en Swahili-Medisch zakwoordenboek.

Morgen gaan we aan de slag met het vullen van onze koffers ruimbagage met verbandmiddelen, gips, hechtmateriaal en zoveel mogelijk andere zaken van het verlanglijstje van Stephen en Celine.