2016-11 “All my bags are packed…”

De ochtend begon goed. In de stadskrant stond een artikel over onze tropenartsen en de opleiding. 

Gisteren en vandaag verzamelde het team, met uitzondering van Celine die al in Sengerema zit, zich op onze werkkamer van het Slingeland Ziekenhuis. Het was er intussen behoorlijk dicht gegroeid met spullen. Via buurtzorg, secretaresses en patiënten waren tassen met verbandmiddelen en medicijnen binnen gekomen. Alice vd Zee van Lohmann & Rauscher had voor de behandeling van brandwonden een enorme doos met vette gazen opgestuurd.

En afgelopen week kwam er een verzameling verzoekjes van Celine uit Sengerema. Handschoenen, OK-mutsen, instrumenten, hechtmaterialen, etc, etc. René, Gemma en Vincent van OKC en sterilisatie hebben zich tot het uiterste ingezet om zoveel mogelijk voor ons vertrek te regelen en verzamelen. Heel erg bedankt hiervoor.

Ik had in eerste instantie 2 koffers die (op de terugweg) in elkaar passen meegenomen. Maar dat was niet groot genoeg. Veel verbandmiddelen zijn licht maar nemen veel ruimte.

Dus vanmorgen liep ik naar het werk met een grote duikkoffer achter me aan. Een beter formaat om te vullen. Ik waande me al op reis met het zonnetje op m’n rug.

Na de poli had ik een afspraak met een medewerker van de ICT op mijn kamer. Hij moest met een hink-stap-sprong over de spullen heen om een stoel te vinden, en na verplaatsen van een paar dozen kon hij aan het bureau zitten. Maar hij zag er de humor wel van in.

Daarna naar mijn patiënten op de afdeling om uit te leggen welke dokter vanaf nu verantwoordelijk voor hen was.

Overal waar ik kwam werd me een goede reis gewenst. Geweldig hoe iedereen meeleeft. Inmiddels waren Michiel en Anja op onze kamer aan het inpakken. Erik W was de laatste kiwi’s halen op de kraam en Erik S ging naar de overdracht voor zijn laatste dienst.

Ik sloeg de middagoverdracht over. Ik had mijn werk al overgedragen en ik ben er de komende weken toch niet. En ik had het druk. Ik moest bedenken wat er uit de grote verzameling nu, ooit of nooit was. Gazen en verbandrollen uit dozen overpakken in Ikea-zipper-zakjes, medicijnen overpakken in handzamere doosjes. Handschoenen, tape, gips, stoma-zakjes… Langzaam maar zeker vulden de koffers zich. Tussendoor even wegen om te kijken of we niet over het gewicht heengaan. Dat geeft enorme heisa op Schiphol en moeten we voorkomen.
Het is sowieso wel een beetje spannend of ze bij binnenkomst in Tanzania niet moeilijk gaan doen. We komen nu niet als toerist maar als vrijwilligers en het kan best zijn dat ze dan strenger controleren en we in eindeloze discussies verzeilen. Gelukkig hebben we daar Erik S voor.

Halverwege de avond, en een vakgroepvergadering verder,waren de koffers vol en de vloer en tafels leeg. In de gang stonden alle dozen weer schots en scheef open en sommigen nog maar halfgevuld. Ook die werden netjes over gepakt en aan de kant geschoven.

Ed kwam me ophalen en thuis lag Tom al op me te wachten. Hij had sniffie dicht bij zich, dan ruikt hij morgen extra naar hem. Bert lag op zijn zolder tussen een verzameling schoolspullen, kleren en kaartspellen. Zo vlak voor vertrek maar niet te hard aanpakken.

Voor hen begint het aftellen morgen…