2016-12 Vertrekhal 2

De ochtend verliep redelijk hectisch. Tom naar school gebracht en ondertussen de hond uit gelaten. Toen toch nog even naar het ziekenhuis om een soort inhoudslijst van de koffers uit te printen op briefpapier van het ziekenhuis, en nog wat speciale gazen halen voor diepe wonden, die we vast weer tegen gaan komen.

En door naar de stad, carbon-papier halen voor Celine. Want in Tanzania moeten de ontslagpapieren altijd in tweevoud worden ingevuld. Dus wordt alles tweemaal ingevuld. Dat kan efficiënter…

Daarna naar het Kruidvat leesbrillen halen voor Nelia en nog een lekker luchtje om cadeau te doen.

Vervolgens terug naar huis en alles in de koffers stouwen. En wegen. En weer ompakken. En wegen. En pennen er uit gooien. En wegen. Beide koffers waren nu 22,8kg en de handbagage 11,6kg. Moet goed komen.

Bert en Tom kwamen uit school, nog net op tijd voor een dikke knuffel en kus. Ed bracht me naar Anja en Michiel, waar Anja ook nog liep te rennen. De jongens waren thuis gebleven. Het was mooi weer, dus konden ze lekker naar buiten.

Op Schiphol bij de “praatpalen” onze boarding passes printen… dacht ik. De mijne weigerde, ik moest langs de ouderwetse incheck-balie. Gelukkig maar, want mijn ene koffer was toch 23,6 kg. Die had nooit in de automatische-bagage-inname gekund. Zoals de koffer van Erik W, 100 gram te zwaar voor de automaat.

Vervolgens de veiligheidscheck. Riem af, sleutels uit je zak en in de scan. Geen probleem. De bakken met koffers werden via een soort wissel gestuurd naar “meenemen”  of “openmaken”. Er zat niemand achter, dus de computer mocht zelf beslissen of hij de beelden veilig vond of niet. Anja’s kleine handtas was superverdacht… Al zullen we nooit weten waarom. Mijn koffer ook, maar dat kwam door het snoer van mijn macbook. Ook heel bijzonder natuurlijk.

Na de vaste stop bij de dollar-pinautomaat even langs de luchtjes en de drank. Highland Park was in de aanbieding. Goed gekozen, Ed? De man achter de kassa attendeerde me er wel op dat de gesealde tas pas op de eindbestemming open mocht. Dat we niet morgen vroeg in Nairobi vast een borrel nemen….