2016-13 Alle koffers zijn er!!!

De vluchten verliepen voorspoedig. Erik S en ik waren zo moe van de afgelopen weken dat we het grootste deel slapend doorbrachten. Voor we het in de gaten hadden werd de landing ingezet.

Het vliegveld in Nairobi is door de jaren heen behoorlijk veranderd. Er is in de wachthal een nieuwe koffieshop waar je cappuccino kunt halen. Met “nieuw” moet je denken aan onze voetbalkantines uit de jaren ‘70. Een aanrechtblad met een goedbedoeld schots-en-scheef tegelwandje erboven en kastjes eronder waarvan de deurtjes nu al kaal zijn. Maar de koffie smaakte prima!

Vanaf Nairobi vlogen we met Precision Air met een propellervliegtuig. “Die kan van m’n bucket-list” zei Erik W. Want als tropenarts moet je dat toch echt een keer meegemaakt hebben.

Natuurlijk weer een tussenstop met tanken op Kilimanjaro Airport. Iedereen uit het vliegtuig en achter de gids aan. Plots waren we Anja en Michiel kwijt. Terwijl de mevrouw van het vliegveld geïrriteerd riep dat we moesten volgen, liep Erik S terug om ze te zoeken en bleven Erik W en ik stokstijf staan. Gelukkig kwamen ze weer boven water, ze hadden een fotomomentje en sanitaire stop gehouden. Na een rondje lopen over vliegveld was het vliegtuig weer volgetankt en konden we weer aan boord. Maar niet voor we eerst door 2 bagagechecks moesten met onze handbagage (die al in het vliegtuig was geweest..)!

En toen was er geen tijd meer om te plassen, want het vliegtuig moest verder.

Eigenlijk hadden we nu ook nog andere stoelnummers, maar de purser was vriendelijk en liet ons op de oude plek zitten. Enige verwarring bij de nieuwe instappers op wiens plek we nu zaten, maar die mochten zelf een plekje zoeken. Bij het opstijgen zat purser vooraan op een stoel die aan de cabinedeur hing, met zijn gezicht naar ons toe. Als de bovenmeester tijdens een schoolreisje. De man voor mij liet zijn stoel al voor het opstijgen in de slaapstand zakken. “Zullen we hem verklikken” grapte ik tegen Erik S. Tijdens het landen zat een andere reiziger te appen. Om het schoolreisjesgevoel met een klas ongehoorzame kleine kinderen te completeren…

Bij aankomst op Mwanza stond ik op klappen. Eigenlijk moesten we eerst de douane door. Maar dat loopt nooit zo vlotjes en dan zou ik het niet drooghouden. Dus met m’n beste Swahili op een medewerker afgestapt en gezegd dat ik een damestoilet nodig had. Kennelijk keek ik erg nijpend en begreep hij mijn hoge nood. Ik mocht langs de douane naar het toilet om daarna opgelucht en op mijn gemak alle benodigde formulieren en formaliteiten af te handelen

Ondertussen stond Erik S bij de koffers, aan te wijzen welke van ons waren. Even tellen… Niet te geloven, ze waren er allemaal! Erik S moest bij de douane wel nog even zijn koffer openen om te laten zien dat we echt medische spullen bij ons hadden. Dankzij zijn vlotte Swahili-babbel werden de overige 9 koffers ongemoeid gelaten en konden we snel door.

Buiten stond Kapama, onze intussen bijna vaste chauffeur, met een jeep te wachten. Inladen en rijden maar.

Het had de afgelopen dagen flink geregend. Overal lagen plassen en op sommige plaatsen stond de straat gewoon blank. Ze waren aan de grote weg bezig, dus reden we door de achterbuurten en achter het voetbalstadion langs. Zelfs Erik S was er nog nooit geweest. Over onverharde wegen met diepe putten en grote plassen hobbelden we richting Ryans Bay. Daar was het een warm weerzien en na een korte opfrisbeurt genoten we van een heerlijke (Indiase) lunch. Dankzij de Free-WiFi kon ieders thuisfront op de hoogte worden gebracht van onze veilige aankomst.

Vervolgens moesten er Shilling gepind en een paar boodschappen gedaan. Er is inmiddels een kleine maar ruim gesorteerde supermarkt vlakbij RyansBay. Met z’n vijven struinden we door de gangen op zoek naar wasmiddel, jam, spullen voor macaroni en nootjes voor ‘s avonds.

Daarna met de auto op pad om groente en fruit te kopen. Onderweg zagen we een dame in fraaie Afrikaanse jurk. Ik zag de jurk, maar Michiel zag.. Celine! We zetten de auto aan de kant en Erik W liep haar tegemoet. Toen ze hem in het vizier kreeg, vloog ze hem om de hals. Met hetzelfde enthousiasme werden ook wij begroet. Ze was met een paar co-assistenten uit Nijmegen, die stage lopen in Sengerema, op weg naar de lunch. Ze zou later naar ons komen.

Bij een standje langs de weg stonden 2 jonge mannen bij een groente- en fruitkraam. Erik S kent ze al van toen hij hier woonde. Toen waren het 2 straatschoffies die uit kartonnen dozen wat groente en fruit verkochten. Nu hebben ze mooie kramen met voorverpakte zakken groente en fruit. Erik werd met respect begroet “daktari! Karibu!” (“ dokter, welkom”). Ze wezen ons een parkeerplek en begonnen hun waar aan te prijzen. Wij vulden tasjes voor Nelia om komende week voor ons te koken. Wel moesten we onze aankopen over de 2 kramen verdelen, want ieder werkt voor zich.

Terug in het hotel konden we even ontspannen, bloggen en bijkletsen met Celine, die zich intussen bij ons had gevoegd. En verse kokosmelk drinken. Heerlijk!