2016-14 Karibuni nyumbani - welkom "thuis"

Gisterenavond even gezellig met m’n mannen ge-facetimed via een redelijke verbinding. Ze hadden m’n greetz-kaartje, verstuurd vanaf Schiphol, gekregen. Weer eens wat anders dan een hele rij aan de kast die ze elke dag kunnen openen. Hopelijk lukt het ook vanuit Tanzania.

Celine en Hilde, die op dit moment in Sengerema als tropenarts aan het werk is, hadden zich bij de groep gevoegd. Hilde is een enthousiaste spraakwaterval die ons overspoelde met verhalen, plannen en patiëntenproblemen. Ondertussen genoten we van een heerlijke Indiase maaltijd die Lucas voor ons had laten bereiden en lekkere mvino neakundu (rode wijn). Erik S deed een consult bij personeel van het hotel, het 3e al vandaag. Al met al een gezellige avond waarbij mooie ervaringen werden uitgewisseld.

Vandaag begon de ochtend ontspannen in een lekker zonnetje. Ik leverde strijd met m’n go-pro en uiteindelijk kon ik de bestanden te downloaden. Er waren best leuke filmpjes bij, helaas lukte het nog niet om ze op de blog te zetten. Maar ik blijf het proberen.

Na het ontbijt moesten we uitchecken en de auto inpakken. Het was een soort puzzelen met 10 grote en 5 kleine koffers en de boodschappen die we voor Nelia hadden gedaan. Uiteindelijk hadden Michiel, Erik W en Johnny (manager in Ryans’ Bay) alle koffers er in. Erik S zat bij Lucas gezellig te babbelen... en nog een consultje te doen. Lucas regelde op zijn beurt een snelle lunch van overheerlijke samosa’s (gefrituurde deegdriehoekjes met gehakt en groente) en een chicken-biriani (rijstschotel met groente en kip) zodat we op tijd konden vertrekken.
Met nog wat handbagage op schoot reden we naar de pont. Celine stond als Kate uit de Titanic aan de reling. In mijn hoofd hoorde ik Celine Dion…

Erik S werd natuurlijk herkend door de kaartverkoper bij de veerboot. Begroetingen over en weer, afrekenen en door naar de boot. Boven ontmoetten we Marjolein, kinderarts-in-opleiding, die een paar maanden in Sengerema aan het werk is en bij Celine in huis woont. Prachtige mensen op de boot keken de groep blanken nieuwsgierig aan. De verkopers van drinken, nootjes, zeep, tandpasta, boxen voor telefoontjes (!) en zelfs ijs probeerden hun waar aan ons te slijten. Wij genoten van de drukte op de kade en de er naast gelegen vismarkt. Een groep jongetjes nam een bad in het Victoria meer terwijl een grote marabu landde langs de waterkant waar de visresten lagen. En er peddelde een man op een soort luchtbed waarvan het doel me onduidelijks was, maar het was een komisch gezicht.

Plots klonk er een luide toeter: de boot ging vertrekken. Bedrijvigheid op de kade, de laatste mensen spoedden zich aan boord, en de laatste verkopers die niet mee wilden er weer af.

Het was heerlijk weer dus we genoten van de tocht.

Aangekomen aan de overkant reed Erik de auto van boord terwijl wij vast de kant op liepen. Allerlei mannetjes van de dala-dala’s (taxi-busjes) spraken ons aan om ons te vervoeren. Nee dank je, veel te gevaarlijk.

“ er is iets mis gegaan met de eieren”  riep Erik vanuit de auto. Bij het optrekken was er een tas op het rekje met eieren gevallen. De plastic zak, waar de eieren in zaten, lekte al wat struif. Erik legde de zak op de motorkap om de schade te bekijken. Er waren nog een stuk of 6 eieren heel, de overige 24 waren gebroken. Hij liep met de zak naar een waterkraan om de hele eieren uit te sorteren en de rest weg te spoelen. Ondertussen ging ik (in het Swahili, onder begeleiding van Erik W) water halen bij een meisje langs de kant.

Ineens was er een opstootje. Een hele groep mannen liep hard roepend op een drafje naar de Mzungu (blanke). De kapotte eieren mochten niet weggegooid! De zak werd meegenomen naar een kraampje aan de weg dat Chipsi-mayai (friet met eieren) verkocht. Het eistruif werd in een bakje gegoten om mee te bakken. Niets wordt hier weggegooid, en zéker geen kostbare eieren!!

We pasten niet met z’n allen in de auto, dus had Celine een taxi geregeld voor haar en Marjolein. Ik reed met de dames mee. Een soort achtbaanrit waarin je van de ene kant naar de andere hobbelt over de onverharde weg, ondertussen fietsers en voetgangers ontwijkend. Langs de weg wisselden akkertjes en eindeloze vlaktes zich af met verzamelingen van huisjes of hutjes waar was buiten hing en de kippen en geiten rondscharrelden. Ik genoot met volle teugen van het uitzicht.
Ondertussen keuvelde Celine een aardig mondje Swahili met de taxi-bestuurder. Ze wilde wel een geitje bij haar huis. Dat kon hij wel regelen, maar die moest niet alleen zijn. Hij had een “rafiki”, een vriend nodig. “volgens mij heb ik net 2 geiten gekocht…” riep ze naar achteren. Praten is zinloos bij al dat gerammel van deuren en achterklep en de herrie van de motor en de wind door de open ramen.

Ineens ging de onverharde weg over in asfalt en de volgende afslag was het ziekenhuisterrein. We reden naar hetzelfde huis als vorig jaar, en werden met open armen ontvangen door Nelia. Toch een beetje thuiskomen.

De kamers werden verdeeld en de auto uitgeladen. Op de veranda haalden we de persoonlijke spullen uit de koffers terwijl Nelia koffie voor ons maakte. Oploskoffie natuurlijk. Met een koekje, want het was zondag.

Achter de veranda is een hutje met 2 deuren. Celine kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en opende de rechter deur. Een hurktoilet. Links lag een hoop bladeren en takjes en in de hoek een tas met medische spullen. Gretig als altijd, wilde Celine de tas pakken. Een grote gil: er vloog een vleermuis langs haar heen naar buiten. Ze kwam even op adem en probeerde het nog een keer. Met hetzelfde resultaat. Dat was zelfs Celine te gek. De deur ging weer dicht.

Erik S, Anja en Erik W bekeken een fixateur externe die we hadden meegenomen. Dat is een soort stellage die uitwendig op een gebroken been gezet kan worden om het bot te fixeren als gips niet mogelijk is. Komt vast nog van pas komende weken.
We keken nog even in ons “oude”  huis, waar Eriks schoonouders hadden gewoond en wij de eerste keer hadden gelogeerd. Hilde had het (al jaren kapotte) zeil eruit gegooid en mooie kleden neergelegd. Het was een echte knusse woning geworden. Helaas hadden kinderen de hor gesloopt en haar brood en fruit gestolen. Ook dat gebeurt hier…

Een rondleiding door het ziekenhuis leverde hectische taferelen op. Het was druk op de verloskunde en zr Marie-José liep met een verhit hoofd rond. We kregen een korte blik van herkenning en ze ging weer aan de slag. Hilde en Erik S vervolgden onze rondleiding. De NICU (intensive care voor pasgeborenen) was nu wel in gebruik in tegenstelling tot vorige keer. Er lagen indrukwekkend kleine kindertjes in de couveuse, en een baby met oogbescherming onder de blauwe lamp. Op weg naar de operatiekamer zagen we een moeder met een onmiskenbaar patiëntje voor Erik morgen – ontzettend kromme beentjes.

Naast de operatiekamers staat een kerk, die ik nog nooit open had gezien. Nu was hij wel open, dus we liepen naar binnen. De pastoor kwam ons tegemoet en begroette ons in het Swahili. Hij heette ons welkom in de kerk, en vroeg of we bij daktari Staal hoorden. Uiteraard! Vervolgens vertelde hij hoe hij heette (Emanuel) en wanneer hij jarig was. Zou hij kaartje van ons verwachten?

“Thuis” wachtte een heerlijke maaltijd met wali (rijst), rundvlees en spinazie. En mango toe. Helaas is het eigenlijk geen mango-seizoen. Dus ze waren niet zo lekker als anders.

Het water om mee te douchen stond ook al klaar. Na het eten kwam Hilde binnen waaien. Ze was blijven hangen bij een zieke baby op de NICU en was net pas terug. Thuis was er geen eten meer, dus zou ze bij zr MJ eten. Maar die was nog bezig. Gelukkig was Hjalmar dit jaar niet mee, en konden we haar trakteren op onze restjes die nog een fatsoenlijke voedzame maaltijd vormden.
Er werd bescheiden op de deur geklopt. Het was Ida, een godswonder in levenden lijve. In 2011 in Nederland geopereerd aan darmkanker. Intussen al 2 jaar uitzaaiingen in lever en buikvlies maar nog steeds in springlevend op de chemo-tabletten die collega-chirurg Sjoerd altijd weer voor haar weet te regelen. Dankzij de telefoon van Hilde kon ik even praten met de mannen thuis, en Ed zei hallo tegen Ida.

Even later stapte een vermoeide zr MJ binnen. Anja en ik verzorgden de kahawa (koffie) en thee (chai) terwijl Michiel onze diepste wens vervulde en een reep chocola aanbrak.

Een perfect einde van een bijzondere dag.