2016-20 Zwaan-kleef-aan

2016-20 Zwaan-kleef-aanOp de boot was het zoals altijd een kleurrijke chaos. Anja en ik gingen op het bovendek aan de reling zitten. We keken naar de Afrikanen, de Afrikanen keken naar ons. Er kwam een moeder met een klein jongetje naast me zitten. Hij keek zijn ogen uit terwijl ik selfies maakte met de ondergaande zon boven het meer op de achtergrond. Ik liet er één aan hem zien en vrooeg “sawa”? (Okay?). Hij knikte geschrokken.

Er liep een prachtige dame met op haar hoofd een schaal komkommers. Een man tegenover ons sprak haar aan. Ze zette de schaal van haar hoofd en begon een komkommer te schillen. Scheutje zout met pilipili (peper) erop en klaar. Anja en ik hadden ook wel zin in zo’n snack. Dus toen ze bij ons was, vroeg ik wat het kostte. “Mia tatu”, zei ze. Ik dacht 500 shilling en ging zoeken in m’n portemonnee. Ik had alleen 2000 als kleinste biljet. “Oh wacht maar”, zei Anja, “ik heb wel 500”. Ik keek verrast opzij. De flappentapper geeft alleen biljetten van 10.000 shilling. Hoe kwam Anja aan zulke kleine coupures? Ondertussen zat Anja dollarbiljetten te tellen, die we voor betaling van de hotelovernachtingen en onvoorziene uitgaven getapt hadden op Schiphol. “Doe weg, ik geef die 2000 wel. Dat zijn dollars” fluisterde ik. Anja keek verrast in haar portemonnee en zag toen pas dat ze de verkeerde biljetten zat te tellen. De shillings zaten erachter. We schoten in de lach, terwijl ik 2 komkommers bestelde. Dat ware dure komkommers geworden…

De dame schilde de komkommers en sneed ze kruiselings in zodat er 4 parten ontstonden die aan de basis nog vast zaten. Ze tilde het zoutvat op. “kidogo” zei ik. “een beetje”. Vervolgens werden de punten van de doek waarmee de schaal op haar hoofd balanceerde losgeknoopt. In de ene zaten briefjes, in de andere muntjes. Ik kreeg keurig 1400 shilling terug. Mia tatu is namelijk 300, zo’n 15 cent. Mia tano is 500.

Over het Victoriameer voer een bootje met vuren aan boord. Ik denk dat ze fuiken uitzetten, want de vuren gingen in een vierkant patroon over boord. Een mooi gezicht op het stille water.

Toen de pont bijna de overkant had bereikt sprongen we in de auto en reed Erik ons naar Ryan’s bay. Douchen!! “Hoe lang hebben jullie nodig dames?” vroeg Erik S. “Een half uur” antwoordden Anja en ik in koor. Heerlijk om gewoon fatsoenlijk je haren te kunnen wassen en uitspoelen.

Ik vroeg om een 3-persoons kamer zodat Hilde bij Celine en mij op de kamer kon.  Die was wel toe aan een weekendje rust. Geen probleem, ik kreeg dezelfde kamer waar ik vorige keer met Matthea en Nicole in had geslapen.

Het internet werkte niet, dus gebruikte ik m’n eigen mobiele wifi om even te appen naar huis en familie. Het was broers- en zussendag. Bestaat dat ook al? Nouja, wel leuk. En er kwamen een paar leuke foto’s door over de familie-app.

Vervolgens schoon aan tafel. Erik zat er al, Anja en Michiel voegden zich snel schoon en fris bij ons en na het voorgerecht schoven ook Celine en Erik W (ongedouched!) aan. Ze waren nog even bij Hilde langs geweest nadat Erik W bloed had gegeven. Eerst moest het bloed inlopen, voor ze de vrouw konden opereren. Even wat morele steun kon geen kwaad. Hilde zou de keizersnee nog doen en pas zaterdag naar Mwanza reizen.

De week werd geëvalueerd onder het genot van een heerlijke maaltijd. Celine en Erik W wilden een toetje. “De kinderen willen graag een toetje”, grapten we. Maar de keuken was intussen dicht, dus de keuze bestond uit vanille-ijs. Goed genoeg voor de beide tropendokters. Wij namen koffie en tafelden na, terwijl om ons heen het hele terras werd gesloten en de lichten uit gingen. En het was pas 23.00 uur! Nouja, we waren eigenlijk best moe van de week en de reis. Dus gingen we er op tijd in vanavond.

Celine en ik kletsten nog gezellig maar uiteindelijk vielen m’n ogen gewoon dicht.

De volgende morgen werd ik om 6.30h wakker van de wekker van Celine. Pole. Gelukkig dommelden we daarna nog even verder. Na het ontbijt werden plannen voor de dag gemaakt. Eerst naar de supermarkt voor oploskoffie, koffiemelk en nootjes. Erik S had een aantal afspraken met mensen van verschillende nationaliteiten voor sociale verplichtingen en projecten in en om Sengerema. De rest wilde naar de markt om souvenirs voor thuis te halen. Ondertussen waren Hilde en Marjolein ook aangekomen. De keizersnee was goed verlopen. Nu had Hilde vooral behoefte aan even niks. Marjolein wilde wel mee naar de Massai markt. Celine zou ons de weg wijzen en dan door lopen naar een vriendin die een paar jaar in Mwanza woont. Zo gezegd, zo gedaan.

Het was bewolkt, dus een heerlijke temperatuur om door de stad te wandelen. We genoten van het gekleurde straatbeeld. De Massai-markt was een stuk of 10 kraampjes groot, op een blubberig terrein. Ze verkochten vooral kralen-sieraden en slippers. Anja paste een paar slippers voor me in maat 38. “Nou, hier zou ik niet blij van worden”. De zool was helemaal hobbeling en ze waren slecht afgewerkt. Dat waren niet de slippers die ik vorig jaar had meegenomen. Verder kijken dan maar.

Een mevrouw in een kraam probeerde me een kralenketting te verkopen. Ze was een echte Massai, met grote gaten in haar oorlellen en grote blote borst. De ketting was eigenlijk meer een kralensnoer zonder slotje, en ze vroeg er de hoofdprijs voor. Ze had ook nog kralenkettingen met slotje, maar die waren niet mijn kleur. Dus ik legde uit dat ik die rose kralen wilde, maar dan met slotje. “labda kesho…” zei ze. Een vele gehoorde zin hier. “Misschien morgen…”

Uiteindelijk vonden we een kraam met betere kwaliteit slippers. Dus begon ik af te dingen. Het hing op 1000 shilling, maar ik hield stug vol. Hij ging over stag. Trots voegde ik me bij de groep en liepen we verder. We belandden in een hindoe-wijk waar een prachtige tempel stond. Ook hier weer kleurrijke kraampjes en roepende mensen. “mzungu!”, ik keek om. “Jambo” (een hippe begroeting) riep een jonge knul.  – “Poa”, antwoordde ik, zoals het hoort. Ik kreeg een brede grijns en een opgestoken duim.

Vervolgens kwamen we op de markt vlakbij Ryan’s bay, waar we ooit onderbroeken hadden gekocht. Nauwe paadjes met plassen water op onverharde grond. Er denderde muziek uit een elektronica kraampje. Dansend hobbelden we er voorbij. De verkoper lachte en danste mee. Hier en daar probeerden mensen plastic schoenen en synthetische shirtjes aan ons te slijten. Veel goedkope meuk op deze markt. Maar wel een kleurrijk tafereel.

Aan het einde van het straatje zat een soort drogisterij. Marjolein glipte naar binnen om handdoeken te kopen. Ze waren òf prijzig, òf zo dun dat je je afvroeg of ze wel water op zouden nemen. “Je kunt eind van de week de mijne wel krijgen” zei Anja. Die had oude handdoeken van huis meegenomen die ze achter zou laten. Dat was mooi. Want al met al is het natuurlijk toch een prijzig avontuur, onbetaald verlof en 3 maanden naar Afrika.

“Alweer een adoptiekind erbij” grapte ik tegen Anja.

We wandelden naar de pizzeria waar al vele groepen uit het Slingeland hebben gegeten. Met een beetje geduld kun je er prima eten, al waren deze keer de kruiden op de bon. En het water. En we hadden dorst! Dan maar cola. “Het kost hier allemaal ook niks” zei Michiel. “Al maken sommige mensen een punt van 50 cent. We noemen geen namen maar ze zit hier aan tafel”, grapte Erik W, doelend op mijn afding-gevecht over 1000 shilling. Maar het ging om het principe…

In het hotel heerste een serene rust. Even een momentje voor jezelf. Ook lekker, na zo’n hectische week. Even douchen en vanavond gaan we met de hele groep lekker uit eten bij hotel Tilapia.