2016-21 Een fijne werkdag op de OK.

Gisterenavond werden we het terras af gejaagd door een frisse wind en opkomende storm die om het huis heen raasde vannacht. Ik nestelde me onder de dekens en sliep als een roos.

Vanmorgen wekten de Oehoe’s me met hun gekras. Michiel had ze gisteren bij thuiskomst voor het eerst weer gespot in de boom naast ons huis. Maar toen we ze wilden fotograferen vlogen ze geruisloos weg.

De deur van de douche klemt nog steeds als je hem verder dan 45 graden opent. En ik val altijd met de deur in huis, dus regelmatig wordt het hele huis opgeschrikt (vooral ’s morgens rond half 7) door een schrapend geluid van de deur over de vloer. Pole.

Toiletgang en douchen was vandaag lastig want alleen de keuken had stromend water. Gelukkig staan er in de badkamer grote emmers water en kannen, zodat we toch konden doorspoelen.

Met frisse moed gingen we na het ontbijt naar het ziekenhuis. Het miezerde nog een beetje maar het was te overzien. Erik W en Celine gingen visite lopen, de rest ging naar de OK om de boel een beetje aan te sporen. Langzaam kwam het op gang. Via het achterraam zag ik hoe de afdeling interne werd gesopt. Ondertussen pakte ik alle verbandmiddelen die we op de OK niet nodig hebben in 1 koffer die achter blijft in Tanzania. Hilde gaat ervoor zorgen dat het op de juiste plek terecht komt. De andere koffer kan vol souvenirs mee terug naar Nederland. Ik wilde mango’s meenemen maar blijkbaar mag je die niet invoeren. En om nou in de real-life soap “Schiphol” terecht te komen met m’n koffer lijkt me geen goed plan.

Hoewel de start nog niet helemaal was wat we wilden, liep het daarna soepel op OK. Erik W en ik hadden een schildklier-straat met Shelembi als instrumenterende. We waren ondertussen goed op elkaar ingespeeld, dus zelfs de “goiter-kubwa” (grote struma) ging soepel. Afgezien van het akkefietje met Steven dan. Die zat met Mapenda met de telefoons te spelen met het toetsengeluid aan, terwijl ik voorzichtig bezig was een giga-struma met dikke vaten eroverheen gespannen vrij te prepareren (niet schrikken van de foto!). Het geluid irriteerde me, dus zei ik er wat van. Ik kreeg geen reactie en de piepjes bleven doorgaan. Uiteindelijk liep ik naar hem toe en sommeerde hem het geluid uit te zetten. Niet handig, om iemand in het bijzijn van zijn ondergeschikten tot de orde te roepen. Dat bedacht ik me natuurlijk pas na de uitbarsting. Het werkte wel, want Steven en z’n telefoon waren de hele ingreep in geen velden of wegen te bekennen. Maar ja, we moeten nog een paar dagen samenwerken, en ik wil ooit nog weleens terugkomen. Dus moest ik na de ingreep toch maar m’n excuses aanbieden. Gelukkig had ik intussen wel genoeg goodwill opgebouwd met Steven dat hij het met een “hamna shida” (geen probleem) afdeed.

Erik S deed met Celine en Anja op de andere kamer een straatje kromme benen recht zetten. De eerste patiënte had een ruggenprik gehad en na de operatie geen pijn. Ze lag op de uitslaapkamer met een mooi recht been in het gips te bellen, terwijl haar moeder naast haar zat te stralen.

De volgende patiënt van Erik S was minder enthousiast. Die probeerde te ontsnappen toen ze het infuus aan het prikken waren. Onder meer dan luid protest lukte het uiteindelijk en ging ze onder zeil.

Zoals gezegd liep het lekker vandaag, dus was het zowaar nog licht toen we klaar waren. Natuurlijk moesten we de operatiepatiënten langs. Ik werd achtervolgd door Alen, de Tanzaniaanse medisch student en vriend van Douwe die als vrijwilliger vakantiewerk doet en ons aan alle kanten helpt. Hij heeft Erik W de eerste dag geholpen op de poli en ziet tussendoor patiënten die hij vervolgens komt overleggen. En hij kijkt veel operaties mee. Wij leren hem anatomie, indicaties en complicaties van ingrepen. En hij leert ons Swahili. Hij had nog een lab-uitslag van de mevrouw die Erik W en ik met handen en voeten in het Swahili hadden geholpen. Het was goed, dus volgende keer kan ze geopereerd worden.

Hilde stond op me te wachten om langs een paar patiënten met wonden te lopen. Ze vertelde dat mama Safi weer terug was, dus ik moet morgen even op audiëntie.

De patiënt met de buikoperatie van de eerste dag is goed op gang maar vroeg ons zijn wond weer dicht te maken. Omdat hij een wondinfectie had, hadden we een groot deel open gelegd. Hij woont echt midden in de rimboe, zonder “health-clinic” (soort buitenpoli) of “dispensery” (drogisterij waar ze ook wonden verbinden) in de buurt. Dat betekent opname tot de wond zo goed als genezen is. Zijn familie moet al die tijd voor hem koken. Hij gaf aan dat die volgende week weer weg gaan omdat ze de kost moeten verdienen.

Gelukkig heeft het ziekenhuis een fonds, opgericht door de Stichting Vrienden van Sengerema Hosipital, dat patiënten die geen eten meer (kunnen) krijgen van de familie toch gevoed kunnen worden. Maar dat vertellen we pas als de nood aan de man is, anders is het fonds zo leeg. (mochten jullie willen steunen: zie http://www.stichtingvsh.nl)

Ik liep met Hilde en de twee Erikken terug naar het huis. Onderweg troffen we Anja en Michiel op Oehoe-jacht. Hij zat in de boom tegenover het oude huis van Erik en Jiska. Anja bedacht een mooi plan. “Als Michiel nou flitst zodat hij wegvliegt, kan Susan het filmen.” En ja hoor, het lukte! Wat een prachtig gezicht.

Nelia had weer heerlijk gekookt dus schoven we snel aan, inclusief Hilde. “Wel je bord leeg eten” mopperden mama-Anja en mama Susan.

Op het terras werden onder de koffie de verschillende types externe fixateurs doorgenomen die we in de loop der jaren in Sengerema verzameld hebben. Erik legde geduldig alles uit aan de 3 tropendokters. Anja stelde voor om alles per type te sorteren. Dus werden uit alle kamers Ikea-zipper-zakjes verzameld. Make-up, pennen en snoertjes zwerven nu los door de kast, maar de fixateur-spullen zijn gesorteerd. Alles ten behoeve van de patiëntenzorg.

Ik face-timede nog even met thuis, Erik S en Celine namen haar onderzoek door en de rest vermaakte zich met foto’s en bloggen. Een ontspannen avond en op tijd naar bed.