2016-25 Afscheid

Voor het eten ging iedereen pakken. Een aanzienlijk minder grote klus dan voor de heenweg. Alle kleren die ik niet aan had inclusief mijn slippers gingen in een tas voor Marie-José. Die weet vast nog wel gezinnen die het goed kunnen gebruiken. De rest paste in m’n handbagage koffer en die paste weer in mijn grote koffer. M’n kleine rugtasje was groot genoeg voor mijn handbagage.

Ons laatste avondmaal van Nelia bestond uit een mega-grote pan macaroni, met sugar snaps, rode bietjes, komkommer en mango toe. Kliekjesdag. We genoten en praatten nog lang na. Ondertussen hoorden we wat geritsel op de veranda. Uiteindelijk werd het bezoek ongeduldig en werd er geklopt. “Even wachten, we zitten nog te eten” riep Erik S in het Swahili.

Het was Ida met haar dochter, die afscheid kwamen nemen. Ze had een doos met fruit voor mama Timon (Jiska, je wordt hier als moeder genoemd naar je oudste kind) bij zich, en cadeautjes voor daktari Shjiuti in Nederland. Een leuk raadspelletje voor wie dat is…

Ze bleven even praten, terwijl de veranda vol stroomde voor de afscheidsborrel. Michiel en Erik W hadden bier gehaald aan de overkant van de weg en Celine had zelfs rode wijn gehaald in het dorp. Onze laatste borrelworstjes en restje oude kaas werden opgesneden en de laatste zak drop geplunderd. Marjolein nam een stickje met foto’s mee. Ik beloofde de foto’s die wij van haar hebben toe te sturen. Dr Giovan, de Amerikaanse gynaecologe die hier al een jaar werkt, en dr Harusha, een Tanzaniaanse gynaecoloog die in Eriks huis woont en ook al jaren in Sengerema werkt, schoven aan. “Wie had de kiwi’s meegenomen? Heel erg hartelijk dank!!” zeiden ze. Dus we hopen dat de verloskamers blijven verzamelen om ook volgende uitzendingen te blijven voorzien.

Natuurlijk kwam ook Hilde naar de afscheidsborrel. Ze had genoten van 2 weken steun en gezelligheid en een luisterend oor in eigen taal. Al is haar Swahili net zo rap als haar Nederlands. Het was echt bijzonder om haar met de patiënten bezig te zien. Ze gaat er voor met hart en ziel, kent de patiënten en weet wie er in de problemen zit. Zo was er een man met een grote wond die geen familie had, maar gevoed werd door de moeder van Jefta. Omdat Jefta ook al lang in het ziekenhuis lag, kon zijn moeder dat niet langer opbrengen en kookte nu alleen nog voor haar en haar kind. Hilde wist dat en stuurde de man naar de matron die het armenfonds beheerd, voor geld voor eten. Ze probeert met een grapje mensen te motiveren uit bed te komen in plaats van een norse opdracht te geven. En alles in vloeiend Swahili. Ze is niet de grote Mzungu (blanke) dokter die uit de hoogte visite komt lopen, maar een heerlijk betrokken mens die haar hart aan Tanzania verloren heeft. En de Tanzanianen aan haar, al moet ze in hun ogen wel minstens 10 kilo aankomen om voor hen ècht een topvrouw te zijn. Petje af voor hoe ze zich in de drukte en chaos van zo’n groot ziekenhuis staande houdt.

Tenslotte zat ook onze laatste avond er op. Nog een groepsfoto op de valreep en warme woorden ter afscheid. We houden contact via mail en what’s app.

We moesten vroeg op om de eerste boot te halen. Het was nog donker. Nelia had water gekookt voor koffie en Erik S pakte met Michiel de koffers in de auto. Celine was speciaal vroeg opgestaan om uit te zwaaien. Ze blijft nog een paar weken om te werken voor de Stichting Vrienden van Sengerema Hospital en een vliegende start bij gynaecologie te maken.
We mochten pas weg na een gebed. Nelia ging voor en dankte ons voor onze komst en hulp aan de zieken. En bad voor een behouden terugkomst bij onze geliefden. Ik kon de grote lijnen volgen, zeker toen ze “mzee kipala” (kale oude man = Edwin) noemde. Lekker dan, liep m’n mascara weer uit.

Om 6 uur stipt reden we weg, zwaaiend naar Celine en Nelia. We genoten van een prachtige zonsopkomst boven de onverharde weg naar de pont. En kwamen precies op tijd aan, want hij was bijna vol en stond op het punt van vertrekken. Erik S reed de auto op de boot en meteen werd de oprit omhoog gehesen. We gingen. Ik liep naar boven om met een knoop in m’n maag vanaf de reling langzaam het dorpje Kamanga weg te zien glijden. Denken aan thuis verzachtte het vertrek. Morgen ben ik weer bij m’n mannen. Nu nog even genieten van de kleurrijke Afrikaanse cultuur.

De eerste pont wordt blijkbaar gebruikt door schoolkinderen die in Mwanza naar school gaan. Ze stonden aan de reling in een mooi rijtje schooluniformen. Twee damens zaten op de grond zich te soigneren en lachten vriendelijk naar me terwijl ik het tafereel gadesloeg.
De trap af naar beneden kwam er een penetrante visgeur mijn kant op. Waar kwam dat nou weer vandaan. Naast de auto van Erik bleek een soort vishandel plaats te vinden. Vissers hadden hun waar uitgestald en er werd druk onderhandeld. Tilapia, de vis die ons bij de lunch regelmatig aanstaarde, lag in alle soorten en maten in bakken, tonnen en op doeken.

Eén van de mannen had wel hele grote vissen. “samaki kubwa”(grote vis), zei ik, en wees ernaar. Ik vroeg of ik een foto mocht nemen. Dat mocht. Hij ging er helemaal voor staan met in elke hand een grote vis. Vervolgens wenkte hij me naar een bak die achteraan stond en haalde een grote nijlbaars tevoorschijn. Trots poseerde hij met de “samaki kubwa sana” (hele grote vis).

Aan de overkant renden hordes mensen de boot op om vis te kopen. Wij reden naar Ryan’s Bay waar we nog ruim tijd hadden voor een lekkere lunch met gebakken eieren en vers fruit.

Johnny bracht ons naar het vliegveld tot aan de bagage-controle. Schoenen uit en riemen af, en Anja mocht haar koffer open maken. Vervolgens inchecken en het wachten begon. M’n internet kaartje werkte nog, dus ik spitte door m’n mail en Anja checkte haar what’sapp.

De vlucht met Precision Air ging weer over Kilimanjaro vliegveld, met het rondje door het gebouw en 2 maal bagage check. Deze keer waren we voorbereid en hadden nauwelijks wat mee genomen. De voorste passagier werd rechtsaf gestuurd, dus wij liepen er met z’n vijven achteraan. “all of you…?” riep de man die ons de weg moest wijzen vertwijfeld achter ons aan. Natuurlijk. We liepen als kuddedieren achter de voorste man aan … recht het toilet in. Nouja, dan maar van de nood een deugd gemaakt.
In de transit lounge was er zelfs nog tijd voor koffie. Dachten we. Maar toen de koffie kwam moesten we het vliegtuig in. Snel overgieten in een papieren kop en hollen naar het vliegtuig.

Nu bivakkeren we op Nairobi Airport. Ruim acht uur te overbruggen. Alle souvenirwinkels zijn al gezien, alleen kunnen we nog niets kopen omdat we pas over een uur de boarding passes kunnen halen. Maar we hebben wel al een vette hamburger op. En er is ruim tijd om alle foto’s uit te wisselen, dus dat ga ik nu doen.

Morgen de laatste update en afsluiting.