2017-04 Hakuna matata

Vanmorgen om half 10 kwam het verlossende woord: de werkvergunningen zijn rond! Hakuna matata – er zijn geen problemen.

De afgelopen maanden heb ik getracht tussen de bedrijven door het Swahili beter onder de knie te krijgen. Tot nu toe had ik altijd tevergeefs geprobeerd het zelf te doen met studieboeken en een LOI-cursus. Allemaal veel te vrijblijvend. Ik kwam nooit verder dan les 3. Dit jaar heb ik een pakket van 10 lessen via skype gevolgd bij Tirza van talencentrum Lowani. Huiswerk, met schrijf en luisteroefeningen en ouderwets woordjes stampen. Nog steeds had ik te weinig tijd. Maar met de stok van de skype-les achter de deur kwam ik in ieder geval verder dan de voorgaande jaren. Telkens een uur zweten om de zinnen die ik in het Nederlands heb bedacht om te zetten in correcte Swahili-zinnen.

Het lukt me nu wel om een eenvoudige zin samen te stellen, alleen doe ik daar zo lang over dat m’n gesprekspartner ondertussen in slaap is gevallen. Maar het wordt elk jaar een beetje beter.

Vandaag was m’n laatste werkdag. Een ochtend op onze schone operatiekamer, waar de deuren dicht zijn en de messen scherp. Zaterdag hadden Erik, Jiske en ik alle 3 dienst en stonden samen op OK. Een mooi voorproefje. Nu in alle luxe, straks in de eenvoud wordt het improviseren. We hebben er zin an.

Ik legde Jiske vast uit hoe het elektrische mesje in een stoffen steriele hoesje gefrommeld moet worden. Ze kan zich er nog geen voorstelling van maken.

Op de voetenpoli ’s middags kreeg ik een tas met medicijnen van één van onze trouwe polibezoekers. Voor Afrika. En de patiënt die ik vandaag geopereerd had en die ik kwam vertellen hoe de operatie was gegaan, wenste me een goede reis en succes met het werk. Daar word je toch helemaal warm van!

Inmiddels zijn we ingecheckt voor de vlucht, en is mijn koffertje gepakt. Op de zakken drop na dan, die haal ik morgen nog even. Erik heeft mijn laatste koffer gevuld met een set met schroeven en platen om botbreuken vast te zetten.

En stoma-materialen voor Ida. Zij is altijd een rode draad geweest door onze missies. Een lief en bescheiden tengere vrouw die als operatie-zuster jaren met Erik heeft gewerkt. Toen ze zelf ziek werd en in Tanzania letterlijk en figuurlijk vastliep, is ze in het Slingeland geholpen. Een grote buikoperatie, waar ze wonderbaarlijk snel van herstelde.

Altijd als we in Sengerema zijn, eet het hele team in haar knusse kleine huisje. Ze leeft in reservetijd, en telkens als ik vertrek neem ik definitief afscheid. Maar nu zijn de berichten over haar gezondheid wel erg zorgwekkend. Toch hopen we op een wonder en dat ze nog lang gebruik kan maken van alle spullen die we voor haar bij ons hebben.