2017-06 De reis

Na ’t afscheid van de jongens had ik nog een lijstje klusjes. Handbagage-tasje vullen, nog wat afleveren op het werk, drop kopen en nog even langs Gaby. Die was naar de koning geweest. We pikten nog een frietje mee van de lunch bij Gaabs, maakten een zoekplaatje en daarna thuis “wachten” op vertrek.

Ik zat lekker in m’n stoeltje in de hoek van de keuken in het zonnetje toen ik ineens Tom aan zag komen rijden. “Is mama er nog…?” en vlak daarna Bert. Heerlijk! Nog even extra knuffelen tot Jiske met haar ouders het pad op draaiden. Een laatste kus en op naar Schiphol. Gelukkig zonder al te veel file-problemen. Inchecken was wel even “een dingetje” maar uiteindelijk konden we, na de groepsfoto natuurlijk, door de paspoortcontrole. Die was volledig geautomatiseerd. Pas inscannen en het poortje opent. Doorlopen tot op de 2 voetstappen en op een scherm voor je verschijnt “kijk hier” in je eigen taal. Enkele minuten staren naar een steeds feller wordend scherm en daarna door en als het goed is opent dan de poort naar Schiphol.

Het programma daarna wordt ondertussen routine: dollars pinnen, naar de gouden bogen, tax-free iets lekkers voor ’s avonds en dan naar de gate. Tegenwoordig al ruim 1,5 uur voor vertrek melden. Bij de gate zat een alleraardigste Brit die ons in het Nederlands te woord stond. Annelieke had geen boarding pass gekregen voor de 2e vlucht, en Jiske was helemaal niet ingecheckt voor de 2e vlucht. Eigenlijk kon de meneer het niet regelen, maar hij belde een “darling”  van een andere maatschappij en met zijn charme overtuigde hij haar om de plekken te regelen. Heerlijk buiten protocol op.

Jiske zat op 12 B en de rest op rij 27-28. Gelukkig bleef de stoel naast me leeg, dus kon Jiske gezellig bij de groep. Het was geen onverdeeld genoegen, want de aansluiting van haar koptelefoon haperde. Alleen als ze het stekkertje een beetje optrok, had ze geluid. Dus na 1 film was ze er wel klaar mee. Ik genoot van “the wizzard of Oz” met Judy Garland maar ik heb niet meer gezien hoe het met de slechte heks afliep. Pas voor het ontbijt werd ik weer wakker.

Op Nairobi was er tijd voor een bakkie, en daarna wandelden we het vliegtuigje van Precision Air in. Dat was een fraaie klucht. Annelieke en Erik hadden dezelfde stoel, en ze waren niet de enige. Bovendien pasten de handbagage koffers niet in de bagagevakken. Ik stouwde de mijne onder de stoel voor me, handtas erop tussen m’n knieën en zitten. Net als in de zomervakantie met de auto. Voor zo’n korte vlucht geen ramp. Na enig gesteggel had iedereen een plek. De dame naast me (58 jaar) ging met een groep de Kilimanjaro beklimmen voor een goed doel. Haar vader kwam uit Arnhem, en ze begreep Nederlands omdat ze uit Zuid-Afrika kwam. Omdat haar dochter, net arts, overwoog chirurg te worden, hoorde ze me uit over het combineren van werk met gezin. Helaas had haar dochter een man met carrière-wens, dus ik was niet het juiste rolmodel.

Deze keer hoefden we geen rondje rond het vliegveld in Arusha maar konden we gewoon in het vliegtuig blijven tijdens het tanken.  Zonder problemen landden we op tijd in Mwanza. De immigratie deed lastig over ons vrijwilligersvisum. Omdat we gaan werken vonden ze dat we een zakelijk visum hadden moeten hebben. Dat €200,- meer kost. Het kostte Erik een een stevig kwartiertje kletsen in vloeiend Swahili. En het hielp dat we al eerder op hetzelfde visum hadden gewerkt. Uiteindelijk was het rond en mochten we naar “customs” met de koffers, die er gelukkig allemaal waren. Erik moest er 1 openen en met wat uitleg mochten we door.

De koffers pasten niet in 1 auto. Heleen en ik gingen met wat koffers met een taxibus. De anderen reden met de chauffeur van Ryan’s Bay mee. Onze chauffeur knoopte een gesprek aan in het Swahili, dus ik kon meteen aan de bak. Een beetje met armen en benen, wat hulp van Heleen en af en toe smokkelen in het Engels legde ik uit wat we kwamen doen, hoe lang, hoeveel kinderen ik had, enz. Een eenvoudig gesprek. Niet soepel, maar wel gelukt! Het wordt nog wel eens wat!