2017-08 Karibu Sengerema

Zondag zouden we uitslapen, maar ik werd wakker om half 8. Dat is half 7 Nederlandse tijd, m’n normale tijd. Dus tijd om even rommelen aan de instellingen van m’n fototoestel om te kijken of ik zelf makkelijker scherp kon stellen op kleine onderwerpen. De buizerds die rondvlogen waren een dankbaar oefenobject.

We ontbeten gezamenlijk met vers fruit, gebakken eitje en een Indiase dahl met papadum. Tikje scherp als ontbijt, maar wel heel lekker.

Annelieke en Heleen gingen lopend een paar boodschappen doen, Jiske en ik reden met Erik een rondje door de stad en naar de pont om te vragen hoe laat hij (ongeveer…) ging en er moest getankt. De Jeep van Jesse, Eriks zwager die in Oeganda werkt, stond zoals altijd trouw op ons te wachten.

Voor vertrek nog één keer genieten van de heerlijke douche. Eriks Tanzaniaanse telefoonkaart was met enige moeite ook weer geactiveerd door de manager van Ryan’s Bay dus we konden gaan. Met passen en meten lukte het om alle bagage in de Jeep te krijgen. “Mama” mocht voorin, de meisjes achterin, op naar de pont.

Daar was het gezellig druk, maar toch konden we meteen doorrijden de boot op. Dat viel mee. Verder was er nog niet veel beweging, dus slenterden we rond en maakten foto’s van Bismark Rock, de mensen en de dieren. Na een kwartiertje kwam er naast ons een tweede pont liggen en stroomde leeg in een stoet van kleurrijke mensen en busjes. Om vervolgens weer gevuld te worden met auto’s. Ze hadden ons op de verkeerde boot gezet! Vlug sprong Erik in de auto, want voor je het weet is de boot vol en dan heb je de boot gemist..

Deze keer ging het goed. Boven op het dek vonden we een plekje en werden meteen “overvallen” door verkopers van microvezeldoekjes, losse harde schijven en boxen voor mobieltjes, pinda’s, ijs, sieraden en zonnebrillen en leerboekjes voor kinderen. Die laatste had briljante boekjes Engels-Swahili voor Tanzanianen om Engels te leren. Er stonden 3 kolommen met woorden en zinnen. De eerste was Engels, de laatste Swahili. Dat herkende ik wel. Maar de middelste begreep ik niets van. Ik vroeg aan Erik of het misschien een andere lokale taal was. Na even puzzelen was Erik eruit. Het was fonetisch Engels. Hilarisch onherkenbaar! Die moest ik hebben. Het lukte met moeite wat af te dingen, maar aan de grijns van het ventje (niet veel ouder dan Tom) te oordelen had hij dikke winst gemaakt.

Aangekomen aan de overkant van het meer werd een plaspauze ingelast. Net voorbij de poort naar de pont is een hokje langs de weg waar verrassend schone toiletten zijn. Voor 500 shilling (20 cent) kun je er plassen. Annelieke, die nog geen gevoel had bij de Tanzaniaanse shilling gaf 5000. Die kerel viel om van het lachen. Na wat onderhandelen kreeg ze toch haar wisselgeld terug.

De onverharde weg naar Sengerema was goed begaanbaar deze keer. Het was ook kurkdroog overal, en weinig regen betekend weinig weggespoelde wegen, maar ook weinig water voor mensen, vee en land.

Onderweg keken we onze ogen uit. Hoewel ik er nu voor de 5e keer ben, blijf ik me verwonderen over de fietsen die als vrachtwagen gebruikt worden. En de prachtige kleuren, eenvoudige hutjes en langsscheurende busjes. We wezen Jiske de Aloe Vera aan en de mangobomen.

Plots stak er een aapje over. Dat had ik buiten de Serengeti nog niet eerder gezien. Grappig.