2017-09 Samen naar de Soko (markt)

In Sengerema werden we warm onthaald door Hilde. Op de veranda werden we bijgepraat. Ze gokte dat we in het huisje tegenover haar sliepen, want dat was net schoongemaakt. Alleen zijn daar maar 4 slaapplaatsen. Erik kon wel bij haar in de logeerkamer, maar ze had nog niet vernomen of dat ook echt het plan was. Nelia was er in ieder geval niet, en het huis waar we de afgelopen jaren gezeten hadden werd opgeknapt zo te zien.

Dan maar op zoek naar zuster Marie José. We begonnen bij het klooster, maar behalve de 2 honden (een ervan hebben de jongens mee gespeeld toen hij nog pup was en we bij de zusters aten) was er niemand. Dan moest ze in het ziekenhuis zijn. Erik gaf een rondleiding en ondertussen zochten we de zuster.  Via de verloskunde naar haar kantoor en vervolgens naar de IC, OK en de kinderafdeling. Een warm onthaal bij de kleine OK, waar o.a. Shelembi en Elisabeth zaten. En een oom van Elisabeth met een indrukwekkend grote schildklier. Hilde had me hier al over ge-appt. Bij onderzoek voelde de schildklier soepel aan en leek mobiel. Al het voorwerk was gedaan, dus Erik en ik keurden hem goed voor morgen. Die stond alvast en ik kon aan de slag.

Marie Jose hadden we nog steeds niet gevonden. Overal kregen we te horen dat ze er wel was geweest, maar net weg was. Uiteindelijk vonden we haar op de IC bij een snorziek kind. Hij was met voetbal gevallen en had zijn heup uit de kom gehad. Zijn been werd door een verband met een zandzak eraan op zijn plek gehouden en hij lag al 6 dagen op bed. Nu was hij kortademig en reageerde traag. Hij had ook bloedarmoede dus zuster vreesde een bloeding in de buik. We onderzochten de buik, maar die was soepel, dus geen aanwijzingen voor een bloeding. Erik legde zijn handen op de borstkas. Links rochelde en knisperde onder zijn handen. Longontsteking. De zuurstofmeter werd van de duim van de buurvrouw gehaald en bij het kind gezet. 54%... dat is wel heel laag. In Nederland worden we bij iemand zonder longziekte bij 87% al een beetje onrustig. Met spoed werd een zuurstofapparaat gehaald. Ook haalden we de tractie van z’n been zodat hij niet steeds onderuit werd getrokken maar ietsje rechtop kon. Met de zuurstof steeg zijn zuurstofgehalte gelukkig snel naar 91%. Oef.. Welkom in Afrika!
Samen wandelden we naar Marie Jose’s kantoor om het gastenboek te tekenen. Ondertussen bracht ze ons op de hoogte van de dramatische situatie van de gezondheidszorg in Tanzania. De overheidsgelden worden niet of laat betaald, medicijnen zijn nauwelijks verkrijgbaar en de fondsen waar ze vroeger nog wat extra’s konden halen drogen op. Bijna driekwart van de patienten heeft volgens overheidsregels recht op gratis zorg, gesubsidieerd door diezelfde overheid. Maar betalingen blijven uit. De situatie wordt met het jaar slechter. Het lastige is dat wij natuurlijk niets aan die overheidssituatie kunnen doen. We kunnen alleen op kleine schaal onze bijdrage leveren, en meenemen wat we kunnen dragen om te helpen.

Ondertussen was het al laat en omdat we geen Nelia of andere hulp hadden gingen Annelieke, Heleen en ik boodschappen doen terwijl Erik en Jiske met Marie Jose naar ons huis gingen om te installeren.

Langs de weg stonden wat kraampjes met groente en fruit. Een stukje verder was een inham waar dames allemaal verschillende groentes en tomaten verkochten. Keurig uitgestald in stapeltjes voor een vaste prijs. Stapeltjes tomaten, zoete aardappelen, bosjes van een soort spinazie-groente, knoflook, ui, etc. Daarachter zag ik de kraampjes waar we met Matthea en Hjalmar een paar jaar geleden kruiden hadden gekocht. Die hadden we ook nodig. En natuurlijk ananas en watermeloen. Iedereen vond het reuze grappig een paar van die lange blanke dames met tasjes rond te zien lopen om boodschappen te doen.

Thuis gingen de dames Heleen en Annelieke meteen aan de slag. Dat wil zeggen, nadat we in het huis van Hilde even hadden geshopt. Want de matron (hoofd van verpleging en coordinator van de huisvesting) had welliswaar ons huisje laten schoonmaken, maar niet laten bevoorraden met huisraad. Dus we hadden geen borden, bekers of bestek. Allen twee pannen. Labda kesho…

Afijn, een goede buur is beter dan een verre vriend, dus nu is Hilde’s keuken een beetje leger.

Drinken moest er ook nog komen. Dus gewapend met een paar stevige tassen liepen Jiske, Erik en ik weer naar de weg. Beladen met flessen en een krat wandelden we terug. Jiske probeerde even hoe het voelt om 6x1,5 liter water op je hoofd te dragen. Best zwaar dus.

Het eten was een heerlijk ratjetoe van aubergine, tomaat, ui, knoflook en rijst. Goed gedaan meiden.
Voor de afwas werd het zeepje dat ik had meegenomen uit Ryan’s Bay gebruikt, en m’n omslagdoek als theedoek. Zoals Heleen zei: in de tropen moet je kunnen improviseren en adapteren. Na het eten douchen in een heuse douche. Wel met alleen koud stromend water, maar je kunt niet alles hebben. Helaas was de straal uit de douchekop zo diffuus dat ik rondjes moest rennen om nat te worden. Stiekem verlangde ik naar de emmers warm en koud water van Nelia…

Natuurlijk kwamen Marie Jose en Hilde binnenvallen, om de plannen van de week door te nemen. Marie Jose moet naar Dar es Salam voor vergaderingen en papieren voor de co-assistenten regelen. Hilde heeft al 2 patiënten op de afdeling die ze samen wil bekijken en waarschijnlijk deze weken

opereren. Zo begint het programma zich te vullen.

Het gesprek wordt onderbroken door een telefoontje van Shelembi. Of Erik wilde komen bij een moeilijke breuk. De dames sprongen op. Gevieren gingen ze naar de OK om een enkel die volledig uit kom stond met een grote wond waar het scheenbeen uit stak, weer op zijn plek te zetten. Ik bleef achter met Hilde en Marie Jose, die genoten van de chocolaatjes die ze van Suzanne (die van de 4-daagse) cadeau hadden gekregen.

Rond middernacht was het team weer terug en kon ik m’n blog uploaden. En onder de wol. Nouja, onder het laken, want het was warm.