2017-10 Teamwork!

Het was een onrustig nachtje. Onze klamboe had gaten, en we hadden het gevoel dat er meer muggen onder dan buiten de klamboe zaten. Bovendien besloten de straathonden feest te vieren in een uitgebreide en oorverdovende “twilight bark”. Ik had de lamp bij de voordeur aan gelaten omdat het met bijna nieuwe maan anders wel erg donker was. Maar dat was geen slim plan. Een dikke domme helikopterkever (geen , die echt met een luide zoemtoon vliegen,  bleef de hele nacht tegen die lamp aanbotsen. BzzzBzzzzBzzz-tik, BzzzBzzzzBzzz-tik-tik, enzovoort. Wel was het wat koeler, dus alleen onder een laken was het goed te doen.

De meiden hadden al water voor thee opgezet en brood geroosterd in het oventje. Het supermarktbrood is zo droog dat het zonder roosteren niet te eten is. Als beleg hadden we kaas en pindakaas. En verse ananas. Een prima en voedzaam ontbijtje.

Terwijl we naar het werk liepen belde ik Tom. Omdat ik niet mee kan fietsen naar de bus had ik hem beloofd elke morgen hem rond de tijd dat hij moet opstaan te bellen. Heerlijk slaperig snoetje, een genot om te zien.

Op de eerste werkdag gingen we traditioneel naar de overdracht om ons voor te stellen. De overdracht was als altijd onverstaanbaar Engels met een Swahili accent en zacht en binnensmonds gesproken. En iedereen kwam binnendruppelen naar believen. Hier misten we toch duidelijk de “goedemiddag” van Koen en de “ik versta er niets van. Harder en goed articuleren” van Sjoerd. Harusha, de gynaecoloog die hier begonnen was als arts in de tijd dat Erik hier nog werkte, maakte een selfie op de voorste rij. Die moet ik straks ff tackelen voor de foto!

Aan het eind van de overdracht stelde Erik zijn team voor. Als laatste JiskE, niet te verwarren met mijn vrouw JiskA. Een mooie introductie. Uiteraard werd Erik enthousiast onthaald en ook wij werden begroet. De meesten herkenden me niet, ondanks dat ik er voor de 5e keer ben. Blijkbaar lijken wij blanken allemaal op elkaar

Inmiddels was het helemaal dicht getrokken en toen we een rondje door het ziekenhuis liepen langs de mensen die we gisteren hadden gezien en geholpen, begon het te regenen. Eerst een stortbui, daarna een zondvloed. Overal liepen de wandelpaden over. De tonnen en wasteiltjes werden onder de dakgoten geschoven om water op te vangen, maar die waren zo vol. Bij de wasplaats hingen de kanga’s in de stromende regen. Maar als het opklaart is het hier natuurlijk zo droog.

Op de OK werd rustig aan begonnen met mijn schildklier. Rond half 11 ging het mes erin. Het bleek een hele klus. De schildklier had zich heerlijk vastgekleefd aan de omliggende spierlagen. En omdat hij zo groot was, waren alle bloedvaten erover opgespannen en stonden onder druk. Alles wat ik probeerde lost te maken ging bloeden, en het kostte moeite dat weer te stelpen. Heel langzaam vorderde Heleen en ik. Ondertussen werd het later en later en het was warm. “Loopt het bij jou ook over je rug, via je bilnaad en benen naar beneden?” vroeg Heleen. Gedeelde smart is halve smart.

Na een uurtje of 5 opereren had ik de ene helft nog niet vrij, dus stapte Erik in om te helpen en Jiske loste Shelembi af. Na een uur samen doorwerken was de rechterhelft eindelijk vrij. Heleen en ik stapte uit om wat te eten terwijl Annelieke instapte om Erik te helpen. Ook de andere schildklierkwab liet zich moeilijk bevrijden, dus na het eten stapte ik weer in voor een extra handje. Na een lange dag letterlijk en figuurlijk zweten lag de schildklier in het bakje en de patiënt op de IC.
Natuurlijk moest de administratie nog, daarna omkleden en via de patiënt naar huis. De hulp van Hilde had voor ons gekookt, maar de dames vonden het wat weinig. Dus hadden ze het gemengd met het restje rijst van gisteren. Nuttig gebruik van beschikbare middelen.

Heleen spotte een mega-kakkerlak in de keuken. Met hulp van een maatkannetje en m’n plastic mapje met papieren zette ze hem weer buiten.

Ik mompelde dat ik blij was dat het ondanks de regen niet had gelekt. Gezien de gelige vochtplekken in het plafond was dat weleens anders geweest. “Da’s geen vocht… da’s vleermuispies!” zei Erik. De nieuwe huizen die 4 jaar geleden zijn gebouwd (en waarschijnlijk ook ontworpen) door een Amerikaanse stichting hadden een klein foutje in het ontwerp. In plaats van een plat dak hadden ze er heel knus een puntdak op gezet. Met dus een soort vliering waar je via een luik in de douche op kan. Zo’n vliering vinden vleermuizen zalig.

Toen ik in bed lag, kon ik ook ineens het hoge gepiep dat ik steeds hoorde, thuisbrengen.

Maar ik ben toch maar niet in het luik gaan kijken….