2017-11 Oude bekenden

Wat leuk om al jullie enthousiaste reacties te lezen. Bijzonder hoe iedereen mee leeft. En natuurlijk word ik extra blij van de reactie van Tom.

Door de regen van gisteren was het een heerlijk koele nacht. En zonder buitenlicht hadden we ook geen last van luidruchtige kevers. Uitgerust stond ik half 7 op. Heleen en Annelieke waren net naar de markt gelopen om nog wat fruit te halen voor het ontbijt. Ik zette thee/(oplos-)koffiewater op, schoof de boterhammen in de oven (jahaaa… Dit huisje heeft een oventje!) en dekte de tafel.

Daarna proberen mijn foto’s in te laden maar ik kreeg ruzie met het apparaat. Labda kesho…

Ondertussen waren de meiden terug en ook Erik gearriveerd. Ze hadden eieren gebakken en avocadosalade gemaakt. Een heerlijk beleg voor toast. Tom keek even mee via facetime.

In het ziekenhuis kwamen we Paolo Kubwa tegen. Natuurlijk werden we enthousiast begroet. Hij is de man van de technische dienst/manus van alles die in de tijd dat Erik hier nog woonde veel met hem heeft gedaan. En met Natas hebben ze stellingen gebouwd voor onze spullen. En een hele sympatieke man. Hij zei meteen “pole za kazi”, sorry voor het werk. Ook hij had van de moeilijke ingreep gisteren gehoord. De patiënt was een bekende voor velen. Paolo wist wel te vertellen dat het goed ging en hij goed sprak. Natuurlijk gingen we zelf ook kijken. Inderdaad, zat hij al rechtop in bed. De drains hadden niet veel gelopen, dus die konden eruit. Uitgebreid uitgelegd dat hij vandaag al kon eten en drinken.

De patiënt en zijn familie keken wat moeilijk. In Tanzania zijn ze nog wat ouderwets in de postoperatieve zorg, en van ERAS (early recovery after surgery, waarbij patiënten o.a. de dag na darmchirurgie al mogen eten) hebben ze nog nooit gehoord.

Bij de behandelkamer van mama Safi, de wondzuster waar ik intussen een warme band mee heb, stak ik m’n hoofd om de hoek. Dokter Mpuya was een patiënt aan het verbinden. “Het gaat goed met de patiënt van gisteren hoor” riep hij tegen me. Hij had ervoor gezorgd dat de patiënt rechtop zat. Want zonder die expliciete toestemming liggen patiënten hier ook nog eens plat in rugligging op bed.

Op de OK was het nog stil.

’s Nachts waren er echter nog een paar keizersnedes gedaan, en met onze late actie van gisteren waren alle operatiejassen op. Dus ik zou als eerste opstarten als de sets er waren, Erik een uurtje later als alles weer schoon en steriel was. Ik hing het programma voor de dag op het prikbord. Ik 2 schildklieren (gelukkig wat kleiner dan die van gisteren) en Erik 2 benen rechtzetten. De laatste was bij een jongen van 17 uit Mwanza die volledig door zijn benen zakte als hij liep. Het leek wel een soort orang oetang met zijn armen zo laag over de grond. Dat was een beste klus.

Nu we nog niet konden starten liep ik terug naar de mannenafdeling Male II om Hilde te zoeken. Mama Safi zat voor de deur van haar kamer bij Male II. Een dikke omarming en het rijtje “hoe is het met…?” – je huis, je werk, je kinderen, in Nederland… etc, etc. Maar haar 2e habari was voor mijn man. Hoe het met hem was en waar hij was. Toen ik “Uholanzi” zei (Holland) vroeg ze waarom hij er niet was. Pole… We komen zeker nog een keer samen langs!

Daarna vestigde ze mijn aandacht op de meneer naast me en drukte zijn dossier in mijn handen. Of ik hem wilde zien want hij moest geopereerd. Er stond een term in het dossier die me niet direct bekend voorkwam, pterychium. En iets over zijn hoornvlies en netvlies. Niet echt mijn ding dus. Maar hij bleek ook een stoma te hebben waar hij vanaf wilde. Ik sprak af dat ik ’s middags naar de meneer zou kijken, want ik moest door naar de afdeling van Hilde.