2017-12 Een heerlijke werkdag

Hilde zou 2 patiënten aan me laten zien, maar het werd de halve afdeling. Een man die was aangevallen door een krokodil had zijn arm verloren. De stomp genas niet goed en het bot drukte een doorligplek in de huid. Dat moest eigenlijk worden ingekort om te zorgen dat de stomp kon genezen. Nou, daar had die man dus helemaal geen zin in. We moesten gewoon even de wond sluiten en basta (Basi in het Swahili, dat begreep ik wel). Hilde zou nog een keer rustig met hem gaan praten. Misschien was hij ook wat overdonderd door 4 vrouwelijke dokters aan zijn bed.
Op de vrouwenafdeling lag een dame met vocht in haar buik en een massa in haar onderbuik. De gynaecoloog dacht dat het van de darm uit ging. De dame had inderdaad een forse zwelling in haar rechter onderbuik, die je bijna kon vastpakken door de huid heen. Eerst maar eens samen met Stephen een echo maken, zodat we mee konden kijken om te zien waar het precies zat en van welk orgaan het uitging. En uitsluiten dat ze geen vocht in de buik had door levercirrhose. Want dan zou opereren nog minder aantrekkelijk zijn. Die echo moest wel even wachten tot na de operaties van vandaag of misschien zelfs morgen omdat Stephen anaesthesie moest geven. Labda kesho…

Daarna nam ze me mee naar een hele magere man die al meerdere darmoperaties had gehad en nu leefde met een stoma, een littekenbreuk en een fistel in die breuk waar kleine beetjes darminhoud uit lekte. Ik schrok hoe mager die man was. Als ik die aan zijn blinde darm zou opereren zou hij het al niet overleven. Laat staan een uitgebreide darmoperatie met losmaken van verklevingen, aanleggen van een nieuwe verbinding en reconstructie van zijn buikwand. Hoewel de familie al 5 maanden hem probeerde beter te krijgen was het nog niet gelukt. De man lag al die tijd al in bed. Dus eerst maar 2x per dag een rondje lopen met de fysio en proberen dat uit te breiden, en kijken of ze in Mwanza eiwitverrijkte voeding konden krijgen. Als hij over 6 mnd 10 kilo is aangekomen kunnen we het dan overwegen. Hilde legde het uit aan de patiënt en zijn familie. Pole… (helaas). Op de terugweg troffen we de man van het opheffen stoma, Hilde zou zijn opname regelen zodat we hem eventueel morgen konden doen.

Snel terug naar OK voor mijn 2 schildklieren van vandaag. Isiah was de anesthesiemedewerker en die wilde extra pijnstillers kunnen geven tijdens de ingreep. Heel goed, maar daarvoor moet er eerst een recept en de familie naar de apotheek om de spullen te halen. Kost weer een half uur. Om half 12 konden we dan toch aan de slag. Shelembi wilde assisteren, Jiske instrumenteerde. Gelukkig waren het vandaag wat vriendelijker kliertjes, en in een middag waren beide patiënten ervan verlost. Tussen de bedrijven door kwamen er nog een paar poli-patiënten langs. En in de ochtend was Erik gevraagd om een kind te zien van een regionale bestuurder die al in zo’n beetje alle ziekenhuizen in Tanzania was gezien met een aangeboren darmpassage-stoornis. Niet echt een alledaags probleem en zeker niet een algemeen- of trauma-chirurgisch probleem. Maar ook niet iets wat je hier kunt weigeren. Daarna corrigeerde hij bij het meisje dat in maart aan haar linker been was geopereerd nu de stand van haar rechter been. Toen hij aan de extreme standsafwijking van de man uit Mwanza begon, waren alle teamleden uiteraard daar aan het werk. Dus stond ik met een volledig Tanzaniaans team. Keuvelend in mijn gebroken Swahili en hun gebroken Engels werkten we ontspannen door. Het enige dat miste was de muziek op de achtergrond. Helaas lukte het me niet om iemand aan het zingen te krijgen.

Na de operaties liep ik terug naar de mannenafdeling. Dokter Dennis, een Tanzaniaanse arts, zat in de zusterpost. Die nam ik mee de afdeling op om mijn patiënt voor opheffen stoma te zoeken. Ik moest hem nog onderzoeken en inlichten. Maar ik wist zijn naam niet meer. “Herken je hem als je hem ziet?” vroeg Dennis. Goede vraag. Maar ik dacht van wel. We liepen samen de afdeling over en ik scande de gezichten. Op het laatste bed ontdekte ik hem gelukkig. Hij was blij me te zien. Dennis legde de mogelijke complicaties uit en ik onderzocht zijn buik. Nog even de voorgeschiedenis uitvragen, en hoe oud hij was. Sabini na saba antwoordde hij. Ik moest even denken. 77!. Hij moest lachen om mijn stuntelige pogingen om Swahili te spreken en gaf me een joviale handgroet. “tot morgen”

De meiden gingen weer een rondje markt voor fruit, want vanmorgen was er nog niet veel te krijgen. Een heerlijk uitje aan het einde van een lekkere werkdag.