2017-13 een avondje ontspannen.

Op de markt kwamen we zowaar een bekende tegen. Jamilah, die een paar jaar geleden operatie-assistent was, bleek een winkeltje in haarwerkjes en haarverzorgingsproducten te hebben. Daar staat ze ’s avonds, naast haar werk in het ziekenhuis op de bloedbank en de verloskunde. Eigenlijk heeft iedereen naast zijn of haar gewone werk nog wel wat extra’s te doen. Steven heeft een boomgaard met sinasappelbomen. Shelembi heeft zijn akker waar hij ’s morgens voor het werk eerst nog op gaat werken, en sommige dokters beunen bij door privé-consulten te doen. Als je bedenkt dat ze soms maanden geen salaris uitbetaald krijgen, kun je je er zeker wat bij voorstellen. En omdat dat al jaren zo is, heeft ook niemand een lekker spaarpotje om tegenslagen op te vangen.

Jamilah begroette me enthousiast. Ik verontschuldigde me dat ik geen haarstukje bij haar kocht. Ze moest er smakelijk om lachen. Zo’n mooie donkere staart in mijn lichte haren. Ze vroeg of we naar de markt gingen, en ik legde uit dat we fruit en eieren gingen kopen. In het Swahili, en ze wachtte geduldig terwijl ik mijn werkwoorden trachtte te vervoegen. Heleen was al druk aan het shoppen: ananas, bananen, avocado, tomaat. Alles is hier sterker van smaak dan in Nederland, dus dat is genieten.

Annelieke zag bij de schoenenreus een paar totaal foute lila plastic instappers met een metalen gespje. “die kunnen toch wel op OK?”, vroeg ze. Haar klompen waren na de 1e dag waarschijnlijk geleend. Omdat zij gympen aan had en we dezelfde maat hebben, paste ik ze. De hele markt genoot mee en knikte instemmend toen ik het prachtige muiltje aan m’n voet schoof. Verkocht!

Toen nog kaarsen. Waar haal je die? Annelieke probeerde het in het Engels te vragen in een winkeltje met allerlei huisraad. De jonge verkoper begreep er niets van. Maar ik had mijn Swahili-talengidsje: mshumaa. “Oh… kendle!”(candle) riep de jongen. Annelieke had er te weinig Swahili-accent in gegooid. Vandaar dat het niet begrepen werd.

Dat is wel vaker het probleem. Jiske probeerde op Ok een gesprek aan te knopen met Shelembi. In mooie Engelse volzinnen. Geen antwoord. Ik “vertaalde” het in korte, eenvoudige vragen, en dat gaat beter. En soms zeggen ze gewoon “ja” als ze je niet begrijpen om niet onbeleefd te zijn.

Thuis wachtte een maaltijd gekookt door Cecilia. Rijst met een soort fijngesneden witte kool en een saus van tomaat, aubergine, ui en kruiden. Met stukjes vlees erdoor. Niet te veel, want vlees is duur. Een salade van komkommer, avocado en tomaat. En watermeloen toe. Een lekker candle-light dinner. Annelieke vertelde een mooie anekdote. Toen ze in Kenia met haar Keniaanse (nu ex-)vriend samenwoonde, had ze ook een keer gezellig kaarsen aan gedaan. Haar vriend kwam binnen, en vroeg “is er geen elektriciteit?” – “Nee, dit is voor de gezelligheid”. Nou, daar begreep hij helemaal niets van. Kaarsen zijn een noodoplossing voor als de stroom uitvalt. Verder doe je vooral de felle lamp aan.

Hilde schoof ook aan, en het gesprek ging verder over haarelastiekjes, invlechten en uitzakkende knotten. “Sorry, daar heb ik geen ervaring mee”, grapte Erik.
Na het eten gingen de dames met Hilde mee. Ze had een man met een acute buik opgenomen die wat extra vocht had gekregen wegens uitdroging maar nu wel geopereerd kon en moest worden. Toen ze de deur achter dicht zich trokken viel er een weldadige stilte in het huisje. En deden we toch het licht maar aan, voor onze oude bijziende ogen. Tijd om de whiskey aan te breken. Helaas bleek de fles niet meegekomen uit Ryan’s Bay. Van arren moede maar de fles rode wijn die op de koelkast stond aangebroken, al append met het thuisfront en kletsend over voorgaande, huidige en toekomstige missies.