2017-17 Schnappie-II

Na de gebruikelijke dagstart liepen we het ziekenhuis in. Bij de kleine operatiekamer kwam Isiah ons al tegemoed: “onze jongen van gisteren doet het goed! Hij heeft goed geplast en hij heeft honger!” en een Tanzaniaanse handgroet volgde, met een joviale klap op m’n schouder. Goed gedaan samen en samen blij.
Heleen en ik gingen onze witte jassen halen in het kantoor van Stephen voor de visite. Helaas zat dat nog dicht. Dan maar zonder, want we wilden Ibrahim natuurlijk met eigen ogen zien. Hij lag er inderdaad redelijk bij, gezien zijn toestand van gisteren. Maar hij was er nog lang niet. Voor zijn typhus moest hij met chloramphenicol behandeld worden. Familie van vader was dat halen in Mwanza. Tot die tijd krijgt hij minder optimale (maar altijd beter dan geen) antibiotica-behandeling. Maar de maagslang was leeg gebleven als teken dat maag en darmen toch al wat transporteren. En hij vroeg om ‘chai’ – thee. Daar mocht hij mee beginnen.

Ook onze man van het opheffen stoma deed het goed. De eerste ontlasting was probleemloos langs Anneliekes naad gekomen en hij at en dronk intussen normaal. Alleen het mobiliseren lukte nog niet zo goed. We legden nogmaals uit hoe belangrijk dat was. De IC-zuster stond er hard ja-knikkend achter.

Ik liep terug naar Stephens kantoor, dat intussen open was. En ontdekte dat ik mijn schone OK-pak vergeten was mee te nemen uit ons huis. Even terug lopen dus. Cecilia had de sleutel om ons huis schoon te maken. Toen ik het ziekenhuis uit liep, liep ik Cecilia tegen het lijf. Ik legde uit dat ik de sleutel nodig had, dus liep ze met me mee terug. Onderweg kletsten we in een soort babylonische spraakverwarring van Swahili, Engels en Nederlands. Cecilia heeft vroeger bij Erik en Jiske gewerkt als hulp, en de afgelopen 2,5 jaar voor Niek en Hilde. Overal pikte ze wat Nederlands op, en ze heeft intussen een aardige en ook grappige woordenschat.  “ninaenda maket” (ik ga naar de markt), “kununua rijst na mais” (om rijst en mais te kopen) enz. Ook woorden als eten en pannenkoek horen tot haar Nederlandse woordenschat. Vanmorgen hadden we verteld dat we vanavond geen warm eten hoefden, omdat we naar Mwanza gingen. Ze vroeg nu wat we daar gingen doen. “uitrusten en spullen kopen” zei ik in Swahili. Ze gaf me rustig de tijd om de woorden te vinden. En corrigeerde mijn fouten met een vriendelijke lach. Ik vroeg haar wat zij ging doen. Natuurlijk ging ze naar haar akker, dat doet ze dagelijks. Helaas was door de hevige regenval afgelopen week alles wat ze net had ingezaaid weggespoeld. Nu moest ze nieuw zaad kopen en opnieuw beginnen. Pole… (spijtig)

Terug op de OK lag mijn eerste patient al op. De man met de armamputatie door krokodillenbeet. Ik begon samen met Elisabeth. Heleen zou meedoen maar was in geen velden of wegen te bekennen. Tegen het einde van de ingreep kwam ze binnen. Ze was druk geweest op de IC. De familie van Ibrahim was gekomen met de medicijnen uit Mwanza. Maar in plaats van de medicijnen die via een infuus toegediend moeten worden, hadden ze een enorme pot tabletten bij zich. En die werken onvoldoende. Dus moest het recept van de minder-effectieve antibiotica via het infuus verlengd worden en een nieuw recept en uitgebreide uitleg aan de familie meegegeven. En dat duurt hier allemaal even eer het rond is. En de familie gaat weer op reis. 

Annelieke was ondertussen met Jiske nieuw gips aan het aanleggen op de fysio bij het kindje van 1,5 jaar dat Erik gisteren aan zijn klompvoetjes had geopereerd. Het kind was nogal onrustig geweest, waardoor het gips van zijn kleine, korte spekbeentjes was afgezakt. De voetjes zaten nu ongeveer ter hoogte van waar de kuit hoorde te zitten en dus helemaal gestrekt. Het kind lag te brullen van de pijn, dus snel vervangen. 

Het duurde even eer ze terug waren, maar ze hadden intussen nog wat bijgeklust. Er was een man met een verse krokodillenbeet binnen gekomen, die werd geopereerd op de kleine operatiekamer. Jiske assisteerde Hilde bij de ingreep. De man was in zijn bil gebeten. Gelukkig was het een beetje flinke vent, want er was een stevige hap uit zijn linker bil. De bovenkaak van de krokodil was ook langs de rug geschraapt en had zelfs een zij-uitsteeksel van zijn wervel gebroken. De huid lag tot ver in de flank los van de onderlaag. Omdat deze wonden altijd vies zijn en infecteren, is de eerste zorg: schoonmaken. Al het weefsel dat te veel vermorzeld is om te overleven moet worden weggehaald en voor de rest geldt: spoelen-spoelen-spoelen. En daarna dagelijks schoonmaken en verbinden. Door mama Safi natuurlijk.