2017-19 Titanic en Tilapia

Bij de pont werden we bijna overvallen door mannen die Hilde’s auto wilden wassen. Eerst wimpelde ze ze af. Maar ze bleven komen. Annelieke grapte dat het toch beneden de stand van een dokter is om in een vieze auto te rijden. En ik wilde foto’s nemen. Dus mochten ze toch aan de slag. Achter het terrein van de pont lagen allemaal vissersboten en in een rietkraag tegen het hek was een wevertje druk in de weer met z’n nest. Heleen ging bij een paar vissers op de steiger kijken en iedereen genoot van de relatieve rust van het moment. Tot de luide toeter van de boot ging, als aankondiging dat hij ging vertrekken. Dat ging hij het komende half uur nog zeker 5x doen. We liepen de boot op en Hilde draaide haar intussen fraai gewassen auto achteruit de laadklep op. Ik had de grote camera op m’n buik hangen en meteen begon één van de verkopers van goederen op de boot te poseren. Hij wees ons ook de weg naar het bovendek waar we een fraai uitzicht hadden over het haventje en het meer.

Op de boot sprak een Afrikaan me aan die me Swahili wilde leren. Hij doorliep een reeks van Swahili begroetingen die ik foutloos en zonder aarzelen beantwoordde. Hij vond het geweldig en gaf me breedlachend de vijf (nipo tano). Eindelijk ging dan het echte vertrek-signaal. Terwijl de boot langzaam weg draaide van de kant, zaten de tropendames in druk gesprek over toekomst plannen en de plek en rol van hun partners, allen niet werkzaam in de medische sector. Toen de zon onder ging spoedden we ons naar het achterdek om een paar mooie foto’s te maken. Heleen en Annelieke in de Titanic-pose, en terwijl Jiske een mooie foto van mij met ondergaande zon probeerde te maken dook Heleen als een duveltje uit een doosje via de linker onderhoek het beeld binnen.

Bij aankomst in Ryan’s Bay was de eerste actie: douchen en haren wassen. Heerlijk met warm water waarbij je de shampoo weer eens lekker en helemaal goed kunt uitspoelen. Wat kun je gelukkig worden van kleine dingen.
Erik zat al op het terras. We zouden bij Tilapia gaan eten maar wachtten nog op Eriks zwager Jesse, die zich samen met zijn jeugdvriend Josh bij ons zou voegen.

Jesse kwam vanuit Kampala-Oeganda reizen, waar hij al jaren in de vluchtelingenopvang werkt. Josh is van Amerikaanse afkomst maar opgegroeid ten noorden van Mwanza in een dorpje aan het Victoria meer waar zijn moeder zwangerenzorg en wondzorg deed en ‘dispenseries’ heeft opgezet. Kleine apotheekjes waar mensen voor bijvoorbeeld wondzorg konden komen. Ze werkte daar veel samen met Eriks schoonmoeder Jantine.

De heren lieten even op zich wachten, dus namen we vast een appetizer. Een bord vol kleine hapjes zoals samosa’s, brochettes met tomaat en uit, en fish en chicken fingers. Lekker! En daar kwam zowaar zuster Marie José aanlopen. Ze was net aangekomen vanuit Dar es Salaam. De papieren van de co-assistenten waren nog niet rond. Volgende week weer terugkomen. Wel had ze een koffer vol medicijnen voor de oncologie-kinderen bij zich. Toen Jesse en Josh er waren bracht Hilde zr Marie José naar haar slaapadres. Negen uur is bedtijd in het klooster, grapte ze. De rest wandelde naar Tilapia. Langs het terrein met alle lichtjes waar tegenwoordig bruiloften en partijen worden gegeven. In Tilapia genoten we van een Amarula als aperitief en de heerlijke Indiase gerechten. Toch ging de maaltijd een beetje langs me heen. Het was al met al een vermoeiende week geweest, en Ibrahim spookte door m’n hoofd. De verfrissende wandeling terug was welkom, en we lagen er om half 12 in.

Overigens was de Whiskey boven water gekomen. Die was inderdaad blijven staan bij het pakken van de auto en stond nu veilig in Lucas’ kantoor achter slot en grendel. Maar die black label kom ik snel een keer met je drinken pap.

En m’n OK-muts was het afscheidscadeau van Heleen, mam, toen haar chirurgie stage er op zat. Met de hint dat ze graag zelf kon zien hoe hij stond op OK in Sengerema. Nou, dat is gelukt!