2017-21 de shortcut

Zondag is rustdag dus ik begon met een kop koffie op het balkon. Boven me was een hele zwerm buizerds aan het cirkelen en ik probeerde een mooi plaatje te schieten. Ik hoop deze week foto’s te kunnen uploaden zodat jullie zelf kunnen beoordelen of het gelukt is.

Na het ontbijt liepen we langs de souvenirwinkeltjes langs de weg om wat voor thuis te kopen. We hadden van alles verzameld en werden neergezet om te onderhandelen. Maar de verkoper zakte met de meeste dingen niet genoeg naar onze zin. De meiden kochten een paar snuisterijen en ik zelfgemaakte ansichtkaarten waarvan de maker de opbrengst zelf mag houden voor zijn studie. De rest lieten we achter bij de verkoper.

Bij de volgende kraam zag ik niets van mijn gading want ik wilde boekjes om Swahili te oefenen, en misschien nog teenslippers met kraaltjes. Op m’n gemak wandelde ik richting stad. Een paar mama’s die ik passeerde knoopten een gesprek aan in de voor van een reeks begroetingen. Ze vonden het reuzeleuk dat ik in Swahili antwoordde en wedervragen stelde. Ik legde uit dat ik op de markt boeken ging kopen.

Op de hoek aan het begin van de markt zitten altijd dames met fruit. Ze wilden me van alles verkopen, maar ik jokte dat ik met het vliegtuig vertrok en niets mee kon nemen. Ze bleven op vriendelijke wijze aandringen, dus kocht ik uiteindelijk een paar bananen voor onderweg. Die kostten samen 400 shilling (16 cent) maar ze had geen wisselgeld. Dus kreeg ik er 3 voor 500 shilling. Oeps, maar van 1000 shilling had ze niet terug. Dus kreeg ik er ook nog 4 mandarijnen bij. Samen voor 40 cent. Zij een goede dag en ik een mooie foto.  

Ik liep door de steegjes met plassen die de markt vormen. Overal hoorde ik “mzungu..” (blanke) roepen. De slipper-winkels hadden alleen schreeuwende kleuren of kleurstellingen die ik al had. Kleding en tassen was ik niet naar op zoek. Ik legde uit dat ik boeken zocht. Nou, daar wisten ze wel iemand voor. Een knul van rond de 20 werd erbij gehaald en ze legden hem uit wat ik zocht. In snel tempo liep hij voor me uit en wenkte me te volgen. Zig-zaggend tussen de mensen, de kraampjes en de plassen door. Vlakbij de tempel was een rek met verschoten leerboekjes. Ik zag niet de boekjes uit de serie die Thirza me had aangeraden. Maar wel iets dat “verhaal verhaal” heette. Het waren meerder korte verhalen. En nog een dun boekje met een verhaal met wat plaatjes over een man op een berg. Samen voor 2 euro. Prima.

Ik liep terug over de markt, want daar was schaduw en het liep tegen twaalven. Ineens zag ik in een zijstraatje de boekwinkel waar ik met Nicole 2 jaar geleden wat leerboekjes had gekocht. In het Swahili begreep de boekverkoper me niet. Dan maar in het Engels. Na enig heen en weer geklets kwamen de juiste boekjes uit de schappen. Ik zocht er 4 uit in opbouwende moeilijkheidsgraad. Helemaal gelukkig liep ik terug naar het hotel.

Daar lag Heleen te slapen met waarschijnlijk een reizigersdiarree. Toen ze wakker werd kwamen m’n net gekochte bananen goed van pas. Het zal de voorzienigheid wel zijn geweest.
Ondertussen genoten wij van de laatste lunch in Ryan’s Bay. Uiteraard met Butter Chicken en chapati’s. Jesse en Josh schoven aan, net terug van een rondvlucht met Josh’ watervliegtuig. Jesse had mooie opnames op zijn telefoon dus we konden min of meer meegenieten. “Cool”! riep Annelieke. Geen tijd meer voor, dames. We gingen inladen en terug naar Sengerema.
Omdat Heleen nog niet helemaal fit was mocht ze mee met Jesse in een auto met airco. Ik offerde me op als haar begeleider en nam achterin plaats. Achter elkaar reden Erik en Jesse ons naar de pont. Heleen en ik liepen snel naar boven voor een zitplaats en werden van 2 kanten ingesloten. Dat wordt geen mooie plaatjes schieten deze keer. Nouja, ik had er ook ondertussen wel genoeg.
Op de weg vanuit Kamanga nam Jesse de short cut naar Sengerema. “mijn weg”, zei hij, “I started this road”.  Oorspronkelijk ging die weg niet verder dan een nederzetting van de broeders. Maar hij had met zijn brommer vanaf de doodlopende weg een nieuw pad naar Sengerema gevormd dat 8 km korter was dan de oorspronkelijke weg. Voor een tiener een belangrijke besparing van brandstof. Vervolgens werd de weg meer en meer gebruikt, en uiteindelijk een officiële weg.

De shortcut was weliswaar wat minder begaanbaar, maar wel mooier om te rijden. We kwamen groepen kinderen met grote kuddes koeien en geiten tegen en er was van alles te zien. Jesse legde uit wie van zijn vrienden waar hadden gewoond. Allemaal succesvol geworden in verschillende beroepen. Helaas was niemand van hen meer in leven. Ze waren gesneuveld aan aids.