2017-23 Even schakelen

Na een lange maar warme nacht was het weer ouderwets boterhammetjes roosteren in de oven. Jesse at nog even mee voor vertrek en dronk uiteraard nog een kop koffie. Volgens zijn eigen zeggen zijn enige “vice”. En hij beloofde als hij terug was in Kampla om vers brood met de bus mee te geven. In Kampala is een bakker die Nederlands brood bakt en er rijdt een bus van Kampala naar Sengerema. Schijnbaar als je hier iets meegeeft aan de bestuurder met de opdracht het ergens af te leveren, dan komt het goed. Jesse had Cecilia al geïnstrueerd het bij de halte op te halen. Ik ben benieuwd…

Erik reed met de auto naar voren om de computers die Niek had meegegeven af te leveren bij de ICT. Ze hadden een weekje langer in Mwanza gelegen omdat ze bij de eerste rit niet meer in de auto pasten.
In het ziekenhuis eerst langs Ida om het stomamateriaal te brengen en de cadeautjes die Jiska had meegegeven. Ze ging op de bedrand zitten om ons te begroeten. Het was altijd al een tenger klein vrouwtje, maar nu was het wel heel weinig wat ik vastpakte. Toch zag ze er redelijk uit, nu ze bloed had gehad. Ze had geen buikpijn, wel wat last van haar rug.

Erik praatte even met haar, en daarna liepen we richting OK. Ik kwam niet ver, want ik werd gewenkt naar de fysio. Daar zat een dame met een vergrote schildklier. Met hulp van mijn boekje medisch Swahili en de fysiotherapeute ondervroeg en onderzocht ik de vrouw en sprak bloedonderzoek af. Op weg naar buiten stond een goed-geklede dame me op te wachten met haar dossier in de hand. Ze had vorig jaar haar arm gebroken en nog last. Ik onderzocht de arm. Een klein beetje beperkt bij het naar buiten draaien van de hand, maar verder normaal beweeglijk. Met wringen deed het pijn. Niks aan doen en door met oefenen, zei Erik. Op de IC lag Ibrahim er goed bij. De drain produceerde nauwelijks, en hij had gepoept. Alleen moet hij wat meer zitten en uit bed. Zijn ouders werden geïnstrueerd.  

Daarnaast lag een meisje met minder goede kaarten. Ze had haar arm gebroken en was door een traditional healer “geholpen”. Waar sommige van die healers prachtige spalken kunnen maken, zijn er ook duidelijke kwakzalvers bij. En dit meisje had helaas de laatste getroffen. De man had de arm omwikkeld met hete doeken en strak gespalkt tegen een stok. Daardoor was de bloedvoorziening naar de arm zo’n 2 dagen heel slecht geweest. De hete doeken hadden 2e-graads brandwonden (blaren) veroorzaakt. Ze was zaterdag binnen gekomen. Toen zuster MJ de arm uitpakte zwol hij enorm op waardoor de weefsels in de knel kwamen. Dus moest ze aan 2 kanten de arm van oksel tot hand open leggen.

Dat leverde een indrukwekkend plaatje op. En het probleem in de elleboog was er niet minder om geworden. De vingers van de hand waren nog steeds bleek en koud, dus de vraag was of die het gingen redden.

Voorlopig eerst een foto maken van de arm en de wonden verbinden. Het lichaam bepaalt vanzelf wat levensvatbaar is en wat niet, en dan houd je meer gezond weefsel over dan wanneer we nu alles wat niet levensvatbaar lijkt weghalen.

Op de OK werd een baby van 3 maanden binnen gedragen met een enorme liesbreuk. Hij had al eens bekneld gezeten, en moest dus verholpen worden. Erik begon met klompvoetjes.

Vervolgens amputeerde Heleen vakkundig de vinger van de mevrouw met suikerziekte. De oorspronkelijke aanleiding van de ontsteking was overigens een beet van haar kleinkind. Dus oppassen, oma’s!