2018-04 Appjes van Rian

Het mooie van de huidige tijd is toch wel de communicatie. Zonder dat we elkaar ooit hebben gezien of gesproken, heeft zich in de afgelopen tijd een levendige communicatie ontwikkeld tussen Rian en mij. Rian is de nieuwe tropenarts die dit voorjaar de plaats van Hilde van Suzanthe heeft ingenomen in Sengerema. 

En ze heeft me al goed weten te vinden. Over verbandmiddelen, hechtmaterialen en benodigdheden voor de dermatoom. Een dermatoom is een soort elektrische kaasschaaf waarmee een dun plakje huid van bijvoorbeeld bovenbeen, rug of buik kan worden geschaafd om een wond (meestal brandwond) elders op het lichaam te bedekken. Het apparaat wordt intensief gebruikt omdat in Afrika met name kinderen vaak brandwonden oplopen bij het open vuur waarop het eten bereid wordt. Helaas is de versie van het apparaat die in Sengerma ligt niet meer in productie, dus een nieuwe accu is een probleem. Ondanks uitgebreid overleg en speuren bij Europese partners door de Nederlandse leverancier is er nog geen gevonden. Dat wordt nog vervolgd...

Verder is het heel druk geweest en heb ik, tegen mijn gewoonte in, in de aanloop tot ons vertrek nog nauwelijks iets met jullie gedeeld. Er was natuurlijk de Swim to fight cancer actie waar we met een groep collega’s 2 km gezwommen hebben om geld in te zamelen voor kanker onderzoek. 

En elke zichzelf respecterende commissie lijkt het nodig te vinden om te vergaderen in september. En in maart trouwens, da’s ook zo’n maand. Verder hebben we nieuwe jonge collega’s geselecteerd voor de opleiding, verpleegkundig specialisten bloedstollend onderwijs gegeven en werd er gewacht op het rooster van het eerste kwartaal van 2019, zodat de groepen die met ons samenwerken ook weer verder kunnen met hun roosters. Oh ja, en er moest natuurlijk ook nog gewoon gewerkt worden. 
Dus niet alleen de blog is een beetje in het verdomhoekje terecht gekomen, maar ook mijn mannen thuis. Vroeg weg, laat thuis, nachtjes in Nijmegen. En als ik al een minuutje over had thuis, was ik aan het hamsteren of aan het appen voor de aanstaande reis. Wie neemt er wat mee? Hebben we allemaal pijnstillers voor de kinderen? En dropjes en stroopwafels voor zuster Marie José? En verbandgazen voor Rianne? En beddengoed voor de nieuwe bedden? (met dank aan Gillian, want ik had niet de goede maat lakens). 

Omdat ik voor de 6e keer mee ga, zijn de mannen en vrouwen op de OK intussen een soort van vrienden geworden. En het is een goed Afrikaans gebruik om voor je vrienden cadeautjes mee te nemen. Hoeft niet groot of duur te zijn, maar je hoort niet met lege handen aan te komen. Dus zitten er voor de OK-meisjes zuster-horloges in m’n koffer en voor Masoso’s vrouw en Mama Safi een mooie theedoek in Delfsblauwe kleuren met een molen er op. Met dank aan diverse webshops. Maar dat betekende weer een avondje met de laptop op schoot. Ook zo gezellig. 

En vanmorgen moest alles in mijn koffer. Eén koffer deze keer. Want zoals eerder gezegd moeten we proberen langdurig oponthoud en eventuele problemen met de douane te voorkomen. Dus maar 23 ipv 46 kg mee. 

Mijn handbagage was zondag al ingepakt. Zorgvuldig volgens het bekende invouwprincipe (geleerd van youtube) paste al mijn persoonlijke bagage in mijn kleine koffer, op wat vloeistoffen na. Met wat passen en meten paste de rest wel in de grote koffer, alleen was hij 2kg te zwaar…!

Dus geen OK-klompen mee, flesje pijnstiling er uit (nog 2 over, moet kunnen), geen gel en body lotion mee en de dropjes en een paar spinners voor de kinderen in de handbagage. 22,9 kg. Daar doen we het voor. 

Via de app kwamen de gewichten van de andere koffers. Allemaal tot aan de rand gevuld. En nu maar hopen en bidden dat de douane in Mwanza meewerkt. Misschien kan Marie José een goed woordje voor ons doen bij haar ultieme baas…