2018-05 Onderweg

Na de onvermijdelijke groepsfoto op Schiphol kregen de mannen een dikke knuffel. Bert was thuisgebleven en had ik daar al gedag gezegd. Hoe geweldig ik het ook vind om mee te gaan, dat afscheid nemen valt me altijd weer zwaar. Edwin houdt er ook niet van, dus als iedereen klaar gekust is, zei hij resoluut “we gaan”, draait zich om en loop weg. Met z’n arm om Tom die hem stevig vasthoudt. Ze kijken niet meer om. 

Als ik me omdraai is de rest al naar de rij voor het inchecken gelopen en ik voeg me bij hen. De kooien voor de koffers werken als een trein, behalve voor 1 koffer van Paco. Die was 2 ons te zwaar. Dus mocht Paco met de koffer ouderwets inchecken bij een grondstewardess. Op haar weegschaal was de koffer gelukkig afgevallen tot 22,8 kg en kon ook Paco zonder bijbetalen inchecken. Erik en Jiska bleven nog even bijpraten met Timon, en Paco, GIllian en ik gingen door de controle. Mijn handtas werd eruit gepikt tot groot vermaak van de andere twee. Biij de zorgvuldige controle op gevaarlijke stoffen en drugs werd natuurlijk niets gevonden ik mocht door naar de automatische paspoortcontrole. Met voetstappen op de voorbestemde plek staren naar een schermpje met “kijk hier” er onder. Er schijnt een fel licht in je gezicht tot de computer bedacht heeft dat hij de juiste persoon ziet bij het paspoort. Als je zo lang naar de woorden “kijk hier” staart lijkt het op den duur bijna Japans. 

Natuurlijk deden we een rondje langs de Schiphol Plaza winkels. Electronica, een borrel voor ’s avonds en wat leesvoer. Helaas geen overzet-zonnebril. Ik was de mijne vergeten maar op Schiphol hadden ze alleen dure Gucci’s met briljantjes. Niet echt mijn ding. 

Bij een broodjeszaak met stopcontacten streken we neer om de telefoons nog bij te laden en een kop koffie te drinken. We hadden een afscheidsmaaltijd bij de Mac gehad (waar anders als je met Gillian en Hjalmar op pad bent…. :-) ) dus eten kon wachten tot in het vliegtuig. Erik en Jiska voegden zich bij ons en we konden aan boord. 

De vlucht was een beetje alsof we met de bus over een hobbelweg reden. M’n koffie klotste net niet over de rand van m’n kopje. Nog een filmpje en daarna plat. Voor zover je plat kan in een vliegtuigstoel. Dat was dan ook duidelijk te voelen toen ik aan het einde van de vlucht wilde opstaan. Al m’n spieren protesteerden. Ik word oud…

Op Nairobi Airport is het elke keer weer een verrassing. Ze zijn al jaren aan het bouwen, en nu was er een heuse slurf. Dus niet meer met t busje van het vliegtuig naar de aankomsthal. De stabiele factor blijft altijd Java House, de koffiebar waar we op de terugweg de vele uren wachttijd doorbrengen in 1 van de 2 zitjes met stopcontact. Heen hebben we maar een uurtje, net genoeg voor koffie wifi voor het lezen van de laatste appjes en reakties op de blog. 

Het is echt geweldig om te zien hoe iedereen enthousiast meeleeft en meeleest en heel leuk voor ons om al die reakties te lezen. Dus blijf vooral reageren!