2018-06 Karibu tena – opnieuw welkom.

Terwijl we langs de Kilimanjaro vlogen bespraken we ons langs-de-douane-zonder-problemen-plan. Het liep niet helemaal gesmeerd, lees daar alles over op de blog van Gillian. 
Eenmaal door de douane heen stond de Jeep van Fortes Safari al op ons te wachten, met een voor ons vreemde chauffeur. Die brak meteen z’n rug op onze maximaal gevulde koffers. Maar met wat vakkundig stouwwerk paste alles en gingen we op weg. Gillian keek ernstig. “Gaat ’t een beetje….? Je kijkt zo ernstig..”, vroeg ik. -“Oh ja geweldig!! Zo kijk ik altijd als ik alles op me laat inwerken”. Tijdens de rit raakte ze niet uitgekeken op alle kleurrijke weggebruikers met hun uiteenlopende vervoersmiddelen. Ik genoot van haar enthousiasme en verbaasde me over mijn eigen beleving. Het straatbeeld voelt bekend, vertrouwd. Niet dat ik nou zo’n doorgewinterde tropenganger ben. Maar toch is door de jaren heen blijkbaar het beeld zo vaak op mijn netvlies gezet dat het niet meer apart is. Ik geniet er met volle teugen van, dat wel. Maar de bijna kinderlijke verwondering van de eerste keren is verdwenen.   

Ook Ryans Bay voelt als thuiskomen. Gil’ en ik duiken meteen onder de douche om het reiszweet van ons af te wassen. Erik heeft al een paar afspraken staan voor de middag. 

Dus wandelden Paco, Gillian en ik samen naar de bank en de markt. Even dacht ik dat ze vergeten waren de sproeier uit te zetten, maar het was wel degelijk regen die op m’n shirt druppelde. In de warmte was het eigenlijk wel aangenaam, dus wandelden we al kletsend verder. Maar het is natuurlijk wel de tropen. Dus na een paar minuten barstte een heuse tropische bui los. We vluchtten onder het afdakje van de Fortis garage waar ook verkopers van spijkerbroeken met hun koopwaar beschutting zoeken. 

We verbaasden ons over de heftige bui aangezien eigenlijk maar één wolk hing en die was niet eens heel donker. Het was ook zo voorbij dus wandelden we verder. Langs de weg was wel een snel-stromend riviertje ontstaan en overal waren plassen. Eerst maar naar de bank. Een dame was druk bezig het halletje te dweilen. Met de kraan open als het ware, want wij en de andere klanten liepen de boel meteen weer vuil.  

Daarna naar de markt. De mannen met de gefrituurde vliegende mieren stonden nog altijd op hun vaste stekje. “You taste” riepen ze. Nou Gil’, kom op! Sportief deed ik met haar mee. Maar ik vind ze nog steeds niet smakelijk genoeg om als snack bij de borrel mee te nemen. 

Dus door, op zoek naar mango’s. Ik zag grote groene vruchten. “embe?” vroeg ik. –“Hapana, parachichi” was het antwoord. Geen mango’s  maar enorme avocado’s. Ook lekker, maar niet wat we zochten. Het is blijkbaar geen mangotijd. We kochten een paar trossen druiven en stortten ons in de drukte van de zijstraatjes van de markt. De onverharde wegen waren veranderd in beekjes, dus het was vooral opletten geblazen waar je gaat staan. Iedereen probeerde over dezelfde droge stukken te lopen, wat soms tot opstoppingen leidde. Maar we hadden de tijd. 

Ondertussen werden we van alle kanten aangesproken om koopwaar te bewonderen. Een man probeerde ons pruiken met steil zwart haar te verkopen. “Leuke verrassing voor Hjalmar”. Toch maar niet. In een kraam met armbandjes, t-shirts en tassen zag ik ineens mijn haarspelden hangen. Heel Nederland en internet afgezocht en hier hingen ze gewoon. Voor 80 cent. Da’s geen geld, dus ik nam meteen 3 stuks mee. 

Bij de slippers stopten we om “vast te oriënteren”. Meteen werden een paar slippers in mijn maat (!) mijn kant op gegooid. Of ik wilde passen. Ik wimpelde het af omdat ik vieze voeten had van het lopen op teenslippers door de natte straten. Geen probleem. De marktkoopman pakte m’n enkel, poeste m’n voet schoon met een doek en deed de slipper aan m’n voet alsof ik Assenpoester was. Ook Gillian moet eraan geloven. Dus hebben we nu ieder een paar teenslippers.

Terug in het hotel zat Erik te praten met Colinda Vd Brink (voorheen Bil). Ze heeft in het Slingeland gewerkt als tropenarts en werkt nu in Kamanga in een nieuw gezondheidscentrum. Het loopt nog niet allemaal zoals gedacht en ze vindt het heerlijk om even in het Nederlands te kunnen sparren met Erik over het reilen en zeilen van de kliniek. 

En natuurlijk over koetjes en kalfjes, of eigenlijk over kinderen en huisdieren. Erik z’n tweede afspraak was ondertussen ook aangekomen. Welliswaar 2 uur later dan afgesproken, maar hey, wie kijkt er op een uurtje.  Samen met Jiska ging hij een tafeltje verder met de orthopaed uit Mwanza plannen maken om de zorg voor kinderen met kromme beentjes en klopvoetjes beter en duurzamer te maken in Sengerema. Al met al vloog de tijd en onze magen begonnen te knorren. Aan de tafel naast ons was het gesprek nog in volle gang. “we lopen vast naar boven dan kunnen we misschien al wat bestellen” stelde ik voor. We stonden op en dat bleek hèt signaal om aan de andere tafel de zitting ook op te heffen. Ook zij hadden honger.

Na de bestelling snel nog even naar m’n kamer om Ed te bellen en te feliciteren met ons 18 jaar huwelijk. Hij had in m’n bagage een kaart met een knuffel uit Doetinchem gestopt en een lief briefje. De jongens zwaaiden ook nog even naar het facetime schermpje. 

Samen met Colinda genotenwe vervolgens van een heerlijke maaltijd en een Kilimanjaro biertje. Toen was de koek op. Lekker slapen en morgen is er weer een dag.