2018-07 Het team is compleet en kan aan de slag

Om half 7 lokale tijd werd ik wakker. Heel zachtjes sloop ik naar de WC en weer terug in bed. Om vervolgens Gillian hetzelfde te horen doen. Ook die kon niet meer slapen dus gordijn open en genieten van het uitzicht. Gillian wilde een foto maken, maar liep nog in haar T-shirt. En knieën zijn ongeveer het meest erotische lichaamsdeel dat je als vrouw kunt tonen in Afrika. Je kunt bij wijze van spreken topless over straat lopen als je knieen maar bedekt zijn. Borsten zijn alleen voor productie en opslag van babyvoeding. Dus sloeg Gillian een dekbedovertrek om haar middel en stapte het balkon op. 

Ik gooide ondertussen wat foto’s op het web en begon de belevenissen van de vorige dag te beschrijven. Twee dagen op pad en nu al achterlopen…!

Na het douchen pakten we onze koffers weer in voor deel twee van de reis vanmiddag. Gillians deel van de kamer was keurig georganiseerd: rugzak met toilettas er naast en een stapeltje kleren er voor. Mijn deel was een soort ontploffing van kleding, slippers, schoenen en toiletartikelen. Dat paste natuurlijk nooit meer in de koffer. M’n toilettas en het stekkerblok dan maar bij de drank in de Schipholtas en zitten op de koffer om er wat extra lucht uit te drukken. Gillian kwam helpen om de clips te sluiten. Ja! Dicht! En nu niet meer open tot in Sengerema. 

Voor het ontbijt namen we weer plaatst aan onze “stamtafel” op de veranda. De rest voegde zich geleidelijk bij ons. Na een paar keer proberen lukte het om what’s app te bellen met mijn moeder in Vierpolders. Ik liet ze het team en ons uitzicht zien. Mam zei natuurlijk dat we voorzichtig moesten zijn bij de overtocht met de veerboot, ondanks dat ze weet dat niet deze rederij gekapseisd is. 

Intussen was de eerste patiënt gearriveerd. Een meisje van 3,5 jaar uit Mwanza met kromme benen.  En niet zo’n klein beetje. Haar onderbenen stonden in een hoek van 45 graden onder haar bovenbenen. Erik keek haar na. Eerst röntgenfoto’s maken dan kan er een goed plan worden gemaakt. 

Charissa was intussen opgehaald van het vliegveld en kwam tegen half 1 enthousiast het terras op lopen. Zonder koffer, dat wel. Het was ook te mooi om waar te zijn, alle koffers in 1 keer op het juiste vliegveld. Gelukkig had ze het hoogstnodige in haar handbagage dus de komende dagen kan ze vooruit. De mensen van Ryans Bay gaan ondertussen zullen als de koffer er is hem ophalen van het vliegveld zodat we hem volgend weekend hebben. Ben benieuwd hoe die koffer door de douane komt…

Erik had een goed voorstel: pizza eten als lunch. Een minuutje of 10 van het hotel zit een pizzeria die is opgezet voor en gerund wordt door wees- en voormalige straatkinderen. Gekscherend zei ik dat we eigenlijk ergens anders heen moesten omdat we nu elk jaar dezelfde foto’s hebben. Maar voor dit goede doel offerden we ons graag op. Een lekkere Tangawizi (frisdrank met een pittige gembersmaak) en een avocado-pizza gleden soepel naar binnen. Jiska vroeg de dame van de bediening een groepsfoto te maken. Dat lukte prima, met ook nog een stukje van haarzelf er op. Sniffie betaalde uit de pot en daarna was het inpakken en wegwezen. Het kostte moeite om alle bagage in de Jeep van Jesse (intussen ook afgeleverd bij het hotel) te krijgen. Maar goed dat Charissa’s koffer er niet was, anders had het nooit gepast!

Jiska ging op de console voorin zitten en zo pasten we er met z’n zessen in. 
 

Bij de veerboot werd natuurlijk de Bismark rots op de foto gezet. Een balancerende rots die het boegbeeld van Mwanza is. En de maraboes die overal rondlopen om aas te eten. Nog steeds even mooi van lelijkheid als altijd. 
We hadden goed getimed, of eigenlijk gewoon geluk. De veerboot was net aangekomen, dus we konden er vrijwel direct op. In een stroom van kleurrijke mensen hobbelden we mee tussen de intussen geparkeerde bussen en auto’s door. Voor ons liep iemand met een oud opgevouwen matras op zijn hoofd. “voor onze nieuwe bedden denk ik” grapten we. 
De zitplaatsen waren alle bezet, dus stonden we voor de brug met een mooi uitzicht over het meer. In de stuurhut lag één van de bemanningsleden te slapen. Lekker geruststellend… Natuurlijk waren wij mzungu’s (blanken) de bezienswaardigheid van de dag. Jiska had ineens een dochter. En prachtig meisje van een jaar of 4 in een witte prinsessenjurk met kant en kralen. Ze was naar de kerk geweest en had daarom haar zondagse jurk aan. En ze kwam gezellig bij Jiska staan. 

Een mannetje van rond de 7 jaar op prachtige schoenen bond een gesprek aan met Erik. Erik legde uit dat hijzelf, Charissa en ik allemaal kwamen om te opereren. Vol ongeloof keek hij Erik aan. Zij ook? Maar dat zijn toch meisjes? Ja, echt waar. Zij ook. Zij kunnen ook opereren. Nou, dat vond hij toch wel heel bijzonder. 

Paco had gezelschap van twee jongens van minder goede komaf, die nauwkeurig zijn foto-activiteiten in de gaten hielden. 

Vlak voor we aan de overkant waren gingen we als altijd vast in de auto zitten. Om er vervolgens weer net zo hard uit gebonjourd te worden door iemand van de veerboot. De auto mocht niet met passagiers op de boot rijden. Nieuwe regels blijkbaar, dus wandelden we van boord, met gevaar voor eigen leven tussen de optrekkende auto’s en pikipiki’s (brommers). Opnieuw instappen. Ik wrong mijn heup onder de armsteun van het portier en Gillian deed aan de andere kant hetzelfde. Met een beetje schuiven kon Jiska er nog wel bij achterin. Want een uur over onverharde weg op de console van de auto is niet echt een pretje. Mazzel dat mijn heup iets beter ingepakt zit, want ook die kreeg wat klappen door de hobbels in de weg.  

Bij een checkpoint werden we aangehouden. De agent of controleur (geen idee wat hij was, maar hij had een uniform aan) keek streng naar binnen. “ wel druk achterin” mompelde hij. Erik antwoordde hem in vloeiend swahili. Maar de agent wist wel wie we waren: de dokters voor het ziekenhuis. Fijn dat jullie zo’n goed werk komen doen. Voorzichtig rijden want de auto is wel erg vol.” Ondertussen was een collega van hem aan komen slenteren en hij bemoeide zich met het gesprek. Hij kon nog wel een rafiki, een vriend gebruiken. Een vriend of een vrouw, vroeg Jiska. Dat laatste natuurlijk, en hij vond Charissa wel een geschikte kandidaat. Natuurlijk werd er een kudde koeien geboden. Eerst 10 maar de mannen boden tegen elkaar op en kwamen op 20 uit. “Nou, da’s goed voor je eigenwaarde”, grapte Paco. 

Erik maakte van de gelegenheid gebruik om te vragen welke weg het best toegankelijk was. Dat bleek de korte, dus we reden verder. Nou, als dat goed toegankelijk is, dan ben ik blij dat we de slechtere weg niet genomen hebben. Diepe gaten in het wegdek waar Erik met goede stuurmanskunst omheen moest sturen. We probeerden foto’s van onszelf en de omgeving te maken. Ze geven de situatie wel goed weer, zullen we maar zeggen.