2018-08 De eerste ronde

Aangekomen in Sengerema rijden we direct naar het huis van Rian, dat vroeger van Jiska’s ouders was. Rian opent de poort en meteen krijgen we een snuffelende snuit van haar hond tegen onze handen. Prado, een herder die van een helikopterpiloot is geweest die in een flat ging wonen. 8 jaar, heel lief behalve tegen jonge Afrikaanse mannen. Da’s niet verkeerd als je als vrouw alleen in een groot huis woont. 

We kregen een rondleiding door het verbouwde huis: Paolo Kubwa, de gigantische (kubwa = groot) kerel van de facilitaire dienst ofwel manusje van alles, was nog druk bezig. Natuurlijk was het laatste nippertjeswerk na weken van Afrikaans “labda kesho” – misschien morgen. De kamers waren mooi maar vooral de er aan vast gebouwde badkamers waren indrukwekkend. Stromend koud water, eigen toilet en wasbak voor elke kamer. De kamer waar Ed en ik de eerste keer hadden geslapen (de oorspronkelijke slaapkamer van Jiska’s ouders) was omgebouwd tot woonkamer met in de aanbouw een eettafel en een keukentje. Kleiner dan in het hoofdgebouw maar prima voorzien van kasten, gasstel en aanrecht. Alleen de koelkast ontbreekt maar die volgt deze week. “Gerco’s kamer”, de oude werkkamer van Jiska’s vader, heeft een groter bed (maat twijfelaar) met klamboe en een eigen badkamer. De derde kamer was vroeger Jiska’s kamer, waar onze jongens in 2012 sliepen. Jiska miste haar wasbakje: “hier hing vroeger een wasbak, maar er kwam nooit water uit de kraan”. Maar nu wel, want die wasbak was gebruikt in de nieuwe badkamer! Er wordt hier goed gerecycled. 

Omdat er nog gewerkt werd aan de kamers (klamboe’s ophangen, niet onbelangrijk hier), besloten we eerst een ronde door het ziekenhuis te maken. Bij de ingang legde Erik aan de hand van de plattegrond uit waar alle afdelingen waren. Hij was bijna klaar toen zuster Marie José kwam aanlopen en ons welkom heette. Natuurlijk ging ze mee op ronde. Nauwelijks binnen liepen we Harusha tegen het lijf, de gynaecoloog van het ziekenhuis en oude vriend van Erik. Hij vertelde dat het weer een hele drukke maand was op de gynaecologie/verloskunde. Waarschijnlijk tikten ze weer de 1000 bevallingen aan. In deze maand alleen. Ter vergelijk: dat is ongeveer het aantal van het Slingeland in 1 jaar en van het SKB-ziekenhuis in 2 jaar. En dat met maar 1 gynaecoloog hier, terwijl in Nederland beide ziekenhuizen er een stuk of 6 elk hebben. Met gemiddeld 10 % van de bevallingen die in een keizersnede eindigt, is het dus echt aanpoten hier. 

Zuster brengt ons naar de NICU, de intensive care voor pasgeborenen, opgezet door Stichting Vrienden van Sengerema Hospital. Er ligt een tweeling van een week oud samen onder de warmtelamp. Ze waren veel te vroeg geboren en wogen nog geen 1200 gram. Maar ze deden het nu naar omstandigheden goed. Ook lag er een meisje met een fors waterhoofd. Het zag er vreemd uit, maar het kind reageerde goed en dronk goed. Dus die gaat het ook wel redden. Op het groeizaaltje lagen 2 tweelingen met dezelfde naam: Kwanza en Dotto hetgeen eerste en tweede betekent. De standaard naam voor een tweeling hier. 

Op weg naar de IC kwamen we langs het kantoor van de kapelaan. Toen hij ons zag snelde hij naar buiten en heette ons enthousiast en op zijn Afrikaans welkom. Iedereen kreeg een omarming naar beide kanten. Ik zag Gillian gniffelen toen ze aan de beurt was. 

Op de IC was het weer zo ver. Er lag een jonge vrouw die net bevallen was en een kaakabces had. Omdat dit niet was behandeld had de ontsteking zich ook in haar hersenen genesteld waardoor ze nu halfzijdig verlamd was. Haar hele gezicht was opgezwollen. En dat allemaal door een rotte kies. Zo zie je dat tandheelkunde en vooral het kunnen trekken van rotte kiezen levensreddend is hier. Want het ziet er voor deze dame niet erg rooskleurig uit. Ik bliijf het een lastig fenomeen vinden dat je hier gewoon doodziek kunt worden van alleen maar een rotte kies. Zo zonde. 

Het goede nieuws was een meisje dat 3 maanden geleden was binnen gebracht met brandwonden op 40% van haar lichaamsoppervlak. Na uitgebreide wondzorg volgt deze week haar 3een waarschijnlijk een-na-laatste huidtransplantatie en dan kan ze naar huis.