2018-09 Simkaartjes kopen

Na de rondleiding bracht Erik ons naar het winkeltje van de telefoonkaarten verderop in de straat. Ook hier staat de ontwikkeling niet stil. Waar we in het verleden dit alleen en met veel moeite in Mwanza konden regelen, is het nu in Sengerema om de hoek bij het ziekenhuis mogelijk een simkaartje te kopen. Maar niet bij deze meneer, de zijne waren op. Hij wees naar de overkant. We zagen een winkel met vodacom logo. “no –no … oembrilá, oembrilá..!” zei hij en wees nogmaals naar de overkant. We keken en zochten wat hij bedoelde. Toen zagen we het, een parasol met Vodacom erop en er onder 2 bankjes en een tafel waar een jonge knul achter zat. Umbrella! Dat zei hij! En dat was dus de telefoonwinkel. 

We staken over en Erik legde uit wat we nodig hadden: 2 lokale kaarten met data en telefoon, 1 voor Charissa en 1 voor mijn mobilie WIFI apparaatje. Daar kunnen 10 apparaten op meeliften op interne. “ja,ja,ja, geen probleem” zei de knul. Erik liet ons achter en ging de auto uitladen. Ik snapte wel waarom. Het werd een heel ritueel dat al begon met het overschrijven van de gegevens uit mijn paspoort. “your fathers name?” ik wijs Lemson aan. Babu-babu (opa), die staat er niet op. Of is eigenlijk ook Lemson. And this? Wendker – de naam van mijn echtgenoot (in het Swahili – dat woord kende ik nog). Deze sequentie aan dezelfde vragen en antwoorden herhaalde zich nog zeker 3 x voordat hij alles had ingevuld.

Toen kwam het land. We wezen aan waar dat stond. “Kingdom of the Netherlands” staat in het paspoort. Hij begon met overtypen. Ik probeerde uit te leggen dat hij alleen Netherlands moest typen. Dat deed hij natuurlijk niet. Man en Afrikaan dus dubbel eigenwijs. Hey, het apparaat kende het land niet. Gek hè. Nog een keer hetzelfde typen. Uiteindelijk pakte ik zijn telefoon uit zijn hand en typte “NETH”en meteen kwam Netherlands in beeld om aan te tikken. “Ah…” verzuchtte hij. 

Daarna werd er een gordijn achter me neergelaten. Eerst dachten we dat het was om een beetje privacy te creeeren, want ondertussen bemoeide de hele straat zich met ons. Er zaten al 5 Tanzanianen om ons heen en ook vanuit het kraampje naast de paraplu werden adviezen geroepen. Domme gedachte, want privacy is een relatief begrip in Tanzania. Iedereen bemoeit zich altijd overal mee. Het gordijntje was de achtergrond voor mijn pasfoto die gemaakt werd voor mijn registratie. Gillian en Charissa rolden bijna van het bankje van het lachen. Beetje bijlichten met Gil’ haar mobieltje, want ondertussen was het gaan schemeren. Na mijn inschrijving volgde hetzelfde ritueel voor Gilian, die haar paspoort wel bij zich had en dus op haar naam de telefoonkaart voor Charissa registreerde. Je zou denken dat het nu vlotter zou gaan aangezien hij nu wist welke regel waarbij hoorde. Maar niets was minder waar. Het duurde zo mogelijk nog langer. Gillian voelde iets warms tegen haar voet. “gaat ‘ie nou voetjevrijen?” dacht ze, en ze keek voorzichtig naar benenden.. en zag op haar voet een dikke groene pad zitten. Met een gil trok ze haar voet weg en de pad vervolgde zijn weg. Hilarisch. 

Ondertussen was mijn registratie goedgekeurd. Dus 10.000 shilling meegegeven aan 1 van de omstanders om aan de overkant een kaartje te kopen om de simkaart op te laden. Toen kwam deel 2 van de show: het activeren van de kaart heeft een toetsenbord nodig, en de mifi heeft dat niet. Ze snapten zowieso niet dat ik die kaart in dat gekke kastje ging stoppen als het geen telefoon was. “hotspot” riep GIllian. Hoe dan? Ze begrepen er geen bal van. Maar de knul stopte mijn kaartje in zijn telefoon en activeerde hem. Geen probleem.

Zelfde ritueel met het kaartje van Charissa. En toen nog 10000 shilling voor de service. Volgens mij was dat een fooitje. We rekenden het uit. 3,5 euro voor ruim 1,5 uur werk. Dat was niet te duur betaald. Dus gaven we hem het biljet. Hij was helemaal gelukkig. 

In het donker wandelden we terug naar het ziekenhuis. Voorzichtig oversteken met al het al dan niet gemotoriseerde verkeer met wel of geen verlichting. 

Terug in het huis was het tijd om te eten. Cecilia had gehaktballetjes in saus gemaakt. “Zweedse balletjes, Gillian, net als bij IKEA” grapte ik. Met rijst, Tanzaniaanse spinazie die meer weg heeft van postelein en een heerlijke salade van komkommer, avocado, geraspte wortel en een verdwaald stukje tomaat. We hadden honger en lieten het ons goed smaken, maar Cecilia had genoeg gekookt voor een weeshuis, dus er bleef nogal wat over. Nouja, daar kan ze morgen vast nog wel wat mee. 

Na het eten werden de koffers uitgeladen en kast in de gang gevuld met onze spullen. Een kast vol verbandmiddelen, pijnstillers, steriele handschoenen en doeken. En natuurlijk de meegenomen cadeautjes. De bedden waren al opgemaakt door Cecilia, dus ons meegebrachte beddengoed kon de kast in. Insmeren met DEET en aan de koffie/thee op de veranda. Marie José komt er gezellig bij zitten en vertelt over de stand van zake in het huis. Financien zijn nog steed een ramp en niet altijd even logisch. De staf wisselt in inzet en competentie. Ondertussen knabbelt ze heerlijk de eerste van haar cadeau gekregen Tony Chocolony repen (caramel-zeezout!) weg. 

Rond half 11 zit iedereen stuk en heffen we de zitting op. Rian is al weer aan het werk. Keizersnede doen want ze had dienst. Wij ruimden alles van de veranda want wat je laat staan is de volgende dag weg. Behalve de plantjes. 

In de badkamer hebben we Zaza op visite. “Getver, is dat een kakkerlak?”, vraagt Gillian. Op gepaste afstand bekijkt ze het voor Afrikaanse maatstaven kleine beestje. “die mag je toch niet doodslaan?”. Ik pak een stuk WC papier en gooi het beest in de toiletpot. Probleem opgelost. Aan het einde van haar douchebeurt (en dus aan het begin van mijne) ontdekt Gillian een joekel van een spin tegen de gipsen sierstrip aan het nieuwe plafond. Lekker dan. Ik durf de badkamer niet meer in. “Dat doe ik wel, voor jou. Together we’re strong” joelt Gillian en gaat de spin te lijf met de trekker voor de vloer. De geplette spin hangt opgefrommeld aan de onderkant van de trekker. Ook hij beland in de WC pot. Als ik ga douchen is nog 1 afgerukt pootje op de witte tegelvloer de stille getuigen van het bloedbad dat zich heeft afgespeeld…

Onder de klamboe werken we een beetje onze blogs bij. Maar er is alweer zo veel gebeurd dat leuk is om te delen. We doen ons best jullie op de hoogte te houden.