2018-13 Believer!

Tussen de ingrepen door doen we nog een soort poli. Het zit buiten vol met nieuwe patiënten en mensen die terugkomen na bloedonderzoek of röntgenfoto’s. Jiska zette ze binnen om te zien en liep weer weg. De eerste dame had een goed Engels sprekende zuster bij zich, die bovendien zelf aan krop (vergrote schildklier) geholpen was. Maar de tweede dame sprak geen woord Engels. Ik probeerde m’n beste zinnetjes maar kwam niet ver. Dan Steven maar opgehaald om te vertalen. Op zijn hollandse klompen kwam hij aanklossen. Die had Paco hem vanmorgen cadeau gegeven en hij had ze niet meer uit gedaan. Al ging hij in de loop van de dag wel een beetje moeilijk lopen. Jiska had hem verteld dat in Nederland veel boeren ze nog dragen. Nou, dan pasten ze mooi bij hem, vond hij. Hij was tenslotte ook boer. (de meeste Tanzanianen hebben een eigen akker waar ze wat groente verbouwen) 

Door de waan van de dag zou ik bijna vergeten te eten. Maar er werd voor me gezorgd. Het middageten was gebracht en Jiska schepte een bordje voor me op. Rijst met bruine bonen en Tanzaniaanse spinazie met gebakken banaan. Voedzaam. Gelukkig maar, want na de middag gingen we een stoma opheffen en dat bleek een forse klus. Zeker omdat we een zg.”kleine set” hadden. Daarin zitten korte pincetten, klemmen en scharen geschikt voor kleine ingrepen. Om een stoma op te heffen moet ik in het kleine bekken zijn. Lastig met die kleine instrumenten. Ook was het stoma anders dan we in Nederland gewend zijn aangelegd, en moest ik een list bedenken en de dikke darm tot voorbij de milt losmaken om de boel goed aan te kunnen sluiten. Ondertussen moest Paco ook aan de bak. De meneer bleek qua hartfunctie namelijk niet zo best. Tijdens de procedure daalde zijn bloeddruk tot gevaarlijke laagte. Nadat hij de gebruikelijke oorzaak van bloeddrukdaling tijdens een operatie (bloedverlies) had uitgesloten, en er op extra vocht stijging van de bloeddruk optrad, moest ook hij een list verzinnen. Paco liet een pomp met spuit halen, die we gezien hadden op de NICU en die Pim jaren geleden namens Stichting Vrienden had geintroduceerd. Dank Pim. Er werden een paar ampullen adrenaline gehaald om de pomp te vullen. Met dat middel ging het gelukkig snel wat beter. Maar er stond wel extra druk op om de operatie zo snel als veilig mogelijk was af te ronden. Gillian, inmiddels ruim klaar op de OK van Erik, zag dat ik een opkikker kon gebruiken. Ze zette “Believer” van Imagine Dragons aan op haar box. Dat was nog eens een livesaver. Neuriënd maakte ik de buik dicht. In gedachten hoorde ik de jongens meezingen. 

Paco bracht de patiënt naar de IC met uitgebreide uitleg aan de zuster. Die zien maar zelden zo’n pomp en nooit met deze medicijnen. Hij liet duidelijke instructies achter. 

Ik had nog 1 patiënt buiten zitten die de hele middag op me had zitten wachten. Het was intussen 20.00uur. Het was de eerste patiënt van vorig jaar met de enorme schildklier waar we met het hele team 10,5 uur aan hadden geopereerd. Alles was fraai genezen en hij was niet hees. Het was nog wel wat gevoelig. En er zat aan de linker kant nog wat zwelling. Tsja. Daar gaan we niets meer aan doen voorlopig…

We sjokten naar huis: honger! Gillian en Charissa met zaklamp voorop, Paco en ik zonder zaklamp er achteraan. De meiden hadden stevig de pas er in. Ik liep op slippers, heb intussen een kloof in m’n hiel en na een hele dag staan zou ik niet misstaan op een benenpoli. “beetje rustig aan dames, de mzee’s (ouderen) kunnen niet zo snel meer” riep Paco. 

In het huis waren twee nieuwe tafels bezorgd. De eettafel was iets meer vierkant en daardoor wat knusser. De oude kwam uit de overdrachtsruimte. Deze was duidelijk net geverfd. Er hing nog een vage verflucht en de borden plakten een beetje vast. Maar hij zag er prima uit. Jiska had de muren opgeleukt met allemaal A4-prints van foto’s die ze van thuis had meegenomen. Het werd al een echt “thuis” zo. 

Na het eten gingen Paco en ik bij onze patient op de IC kijken. Hij was wakker, had wat buikpijn en zijn bloeddruk was mooi gestegen. De pomp kon uit. We spraken pijnstilling af en nog wat “ als… dan…” plannen voor vocht en de pomp. Terug in het huis ging ik eerst het zweet van m’n rug wassen, lekker onder de koude douche. Lange broek aan tegen de muggen en wondpleisters op m’n zielige hielen. Erik, Jiska en ik dronken gedrieën koffie, de rest zat al aan de borrel bij Rian op de veranda met de katten op schoot. We voegden ons er bij en braken de tax-free whisky aan. Bowmore deze keer. Ook zuster Marie José had zich na haar Noveen aangesloten. Negen avonden een gebedsdienst voor een persoon of doel. Ik kende het uit de lokale krant in Maastricht waar dan blijkbaar een advertentie in geplaatst moest worden wanneer je het had afgerond. De rest had er nog nooit van gehoord.

Het was huiselijk gezellig met de katten op schoot. Bij de rest dan, ik moest nog wat typen. En ik vond het zielig voor de hond. Die moet op de binnenplaats blijven anders ontsnapt hij. 

Paco stuurde een berichtje naar Sjoerd Steendijk, die vorige keer toen we er samen waren met Natasja, een weekje langs was gekomen. Er kwam een warm berichtje terug. Zo’n periode samen weg met alle belevenissen is wel de ultieme teambuilding en schept een bijzonder band. 

Met die gedachte stapten we ons bed in, waar Gillian en ik onder de klamboe onze blogs bijwerkten. Er staan overigens ook een paar nieuwe video’s op van de afgelopen dagen, die een leuke indruk van het werk  hier geven. 

Tot morgen weer, tutaonana kesho.