2018-15 Bijtanken

Intussen was het bijna half 5. Een beetje laat om nu nog een nieuwe operatie op te starten ook al zou de volgende geen langdurige operatie zijn. En m’n hoofd was leeg. Of vol, hoe je het ook noemen wil. Dus moest de laatste maar naar morgen. Pole (sorry)

We liepen langs een paar patiënten. Het meisje van vanmorgen deed het goed. De meneer van gisteren waar we het stoma hadden opgeheven en waar Paco de adrenalinepomp voor had gemaakt zat rechtop en had gedronken. En hij had een hoge bloeddruk nu maar hij had geen pijnstillers gehad. Ik attendeer de familie op het recept wat ze bij de apotheek moeten gaan brengen om medicijnen te krijgen. Ze zouden het gaan doen. En hij mag (moet!) eten en uit bed. Alles wordt uitgelegd, en hij dankt met hartelijk.
Op de interne afdeling ligt een man met verlammingsverschijnselen. Of we daar ook nog even naar willen kijken. Blijkbaar verwachten ze een wonderbaarlijke genezing van de blanke dokters. Met Jiska als tolk komen we er achter dat het een opstijgende verlamming is. “Guillain-Barré”, zegt Paco, “Kan van Campylobacter infectie door kip, het meest veelzijdige stukje vlees, komen”. Een aantasting van de zenuwbanen als “bijwerking” van een infectiel. Het lost zich vanzelf op, maar kost veel tijd en geduld. En het kan hinderlijke restverschijnselen geven van uitval van gevoelszenuwen in voeten en benen. Marie-José heeft zich intussen bij ons gevoegd en ze denkt dat Paco gelijk heeft. Veel meer dan wachten kun je niet doen, en hopen dat de ademhalingsspieren niet mee gaan doen. In Nederland ga je op de IC aan de beademing totdat de verschijnselen afnemen, maar hier hebben we geen beademing. Eventueel kan een patiënt naar Bugando, het academisch ziekenhuis. Maar ook daar is de zorg voor beademingspatiënten matig en de kans op overleving slecht. 

Eer alles was afgehandeld en we de patiënten en familie hadden gezien en gesproken was het half zes. Paco, Jiska en ik liepen terug. Gillian en Charissa waren met Erik een gebroken bovenbeen aan het opereren, vers binnengekomen vandaag. “Speciaal voor dr Staal, ze weten het” grapte Rian. 

Ik dronk een fles water en een kop koffie, gooide een dropje naar binnen voor het zout en deed m’n benen omhoog. Cecilia was in de keuken frietjes aan het bakken voor vanavond heerlijk. Ik had bedacht lekker een uurtje plat te gaan maar kon de verleiding niet weerstaan om met Paco en Jiska mee te gaan naar de markt. Bovendien had het vocht al duidelijk zijn effect. 

We gingen met de auto en Paco zat achter stuur. “durf je wel?”, vroeg ik. “ik wel”, zei hij stoer. We parkeerden 300 meter verderop bij de ingang van het ziekenhuisterrein want daar tegenover zit het barretje waar we bier en frisdrank halen. Zo hoefden we de kratten niet het hele terrein over naar het huisje te dragen. Slim van Jiska!

We liepen de poort uit met Cecila, die was meegereden. Ze bracht ons natuurlijk naar de kraam van haar vriendin om eieren te kopen. “Mayai Tanzania au wazungu?” (tanzaniaanse of blanke eieren). Doe maar Tanzaniaanse. “die zijn wel 2x zo duur” zei Jiska, “en maar half zo groot”. Ze hadden 5 Tanzaniaanse eieren, dus de rest werd met blanke eieren aangevuld. 

Paco en ik probeerden familie en vrienden te bereiken om hen via de WIFI en whats’app mee te late kijken op de markt. Uiteindelijk had Paco Henriette te pakken, dus ik zette mijn wifi-verbinding uit op m’n telefoon om zo’n goed mogelijk signaal te creëren. Hij maakte een beeld-rondje over de markt en zij liet het huis in Spanje zien, waar ze nu zat. Bij haar nog volop zon en licht, bij ons ver in de schemering. 
Nadat we eieren hadden gehaald staken over naar de parasol van de telefonie-winkel voor een nieuw kaartje. Dat ging weer even duren. Jiska aarzelde om me alleen te laten, maar ik vond het prima. Zij en Paco gingen drinken kopen en ik wachtte op mijn kaartje. Jiska had nog wel in het Swahili gezegd dat ze goed voor me moesten zorgen. Dus mocht ik in de stoel van de baas in plaats van op het houten plankje. De “baas” was aan de overkant een kaartje regelen. Er zaten nog 3 jongens bij me, maar dat werden er al snel 5. Interessant, zo’n blanke onder een paraplu. “ik moet nog een foto voor het abonnement maken” loog er eentje. Prima hoor jongens, ga je gang. Dus eerst met de ene, daarna met de ander op de foto. Ze hadden door dat het me niet stoorde, dus werd er uitgebreid geposeerd en lieten ze me de foto zien. Beetje vaag, dus ik maakte zijn lens schoon. Nog een serie foto’s. Met flits, zonder flits bijgelicht door de zaklamp van zijn vrienden. Hij liet me de foto’s weer zien en was duidelijk niet tevreden. “ You are só white!” was zijn commentaar. Tsja…

Terug in het huis gingen we gezellig aan de frietjes met kippenpoten en salade. Met Zaanse mayonaise uit Nederland. Jiska legde uit waar het prijsverschil van de eieren vandaan kwam. De Tanzaniaanse eieren zijn bevrucht. Je koopt eigenlijk onrijpe kippen. “dus als ik ze onder de lamp leg komen er kuikens uit…?” vroeg Rian ongelovig. “ja, maar dan moet je ze wel elke dag even draaien” zei Jiska. Ik vroeg me af of we dan kuikens in die eieren konden aantreffen. Dat zou kunnen. Toen ze hier nog met het gezin woonden was Jiska een keer met de jongens cake aan het bakken. Bij het 3eei vielen er 2 dode half-volgroeide kuikens in het meel. De jongens overstuur natuurlijk. “Wat heb je gedaan dan?” vroeg ik. “De kuikens er uit geschept en de cake gebakken natuurlijk”, zei Jiska.  Mooie verhalen komen hier los.

Zo kwamen we via de ramp met de veerboot en het feit dat Tanzanianen niet kunnen zwemmen op de angst voor water van de Tanzanianen. Toen Nelia ooit bij Erik en Jiska  in Nederland op bezoek was, had ze het heel koud. Jiska had een lekker warm bad voor haar gemaakt maar ze vond het heel eng. Met moeite was ze gaan zitten maar ze durfde er niet in te gaan liggen. Ze vond het een soort graf, begraven onder water. “maar hier is t och ook een bad?” zei Rian. Daar was ze nooit in geweest. 

Oh ja, dat bad. Daar heb ik nog mooie herinneringen aan. Ed heeft een foto gemaakt van Gerco die bij kaarslicht een kan over zich heen gooit (op verzoek). “trouwens, de stroom is wel veel stabieler nu. We aten toen bijna dagelijks bij kaarslicht en hadden dan de hele avond geen stroom. Hij is nog helemaal niet uitgevallen” zei ik. Meteen kreeg ik een boze blik van Charissa en Rian. Ik had het nu over ons afgeropen… 
Na het eten bleven we hangen in de woonkamer. Gillian werkte haar blog bij, Paco dronk zijn baco en Erik en ik een whisky. Gillian hoefde niet. “ik heb al een biertje op”. Paco rolde zowat van zijn stoel. Een Achterhoekse die na 1 biertje genoeg heeft. “zet dat maar op de blog”. Bij deze dus…