21/10 Aan de slag! (Anja)

Vandaag zijn we na het ontbijt vertrokken naar Sengerema. Het was weer een hele klus om alle baggage in de twee auto’s te krijgen. De dongel van Susan had kuren dus er moest eerst nog een Vodafone winkel worden gezocht die natuurlijk op zondag niet open was. Het bleef dus spannend of we uberhaupt internet mogelijkheden zouden hebben.
De reis duurde volgens Erik veel korter dan enige jaren terug toen de weg vanaf Mwanza nog onverhard was. Je komt ogen tekort onderweg want er is veel te zien om je over te verbazen. Na een overtocht over het Victoriameer was het nog een half uurtje rijden naar Sengerema. Zo gauw we het ziekenhuisterrein opdraaiden waren er al mensen die Erik herkenden, ondanks zijn zonnebril, en hem stralend verwelkomden. Ook het weerzien met Marie-Joze was aller hartelijkst en ook wij werden warm onthaald.
Na een voedzame lunch zijn we een ronde gaan maken in het ziekenhuis. Marie-Joze leidde ons rond en deed op iedere afdeling verslag van de patienten die er lagen. Er werden al meteen patienten gezien die op korte termijn geopereerd moeten worden.
Patientjes met klompvoetjes, een kind met een niet genezende femurfraktuur (=gebroken bovenbeen) een patient met een gecompliceerde enkelfraktuur (= gebroken enkel met een wond) waar de wond op afstand al dusdanig rook dat daar direct iets aan gedaan moest worden. Aan de verpleging werd doorgegeven dat betreffende patient naar de OK gebracht moest worden. Wij lopen daar heen en daar aangekomen blijkt dat er 2 sectio’s (=keizersnedes) gedaan moeten worden die niet kunnen wachten. Omdat er, net als bij ons, maar een team on duty is lijkt er een probleem te zijn.
Marie-Joze geeft aan dat zij wel wil opereren maar dat ze verder geen team heeft. Nou wij wilden wel. Dus we waren nog nauwelijks in het ziekenhuis of Michiel, Maarten en ik zijn al aan het werk gegaan. OK-pakken hadden wij nog in de koffers zitten dus met veel moeite werd er nog wat OK kleding gevonden. Maskers en petten waren er niet dus die hebben we als een speer gehaald. Ondertussen had Michiel de patient met behulp van een infuusnaald, dat doen ze daar wel vaker!, een ruggeprik gegeven. (in Nederland hebben we daar speciale naalden voor). ECG-stickers (voor bewaking van het hart) waren er niet dus de bewaking bestond uit meten van de bloeddruk en een saturatiemeter, die het zuurstofgehalte in het bloed meet. Maarten en ik hebben gewassen, zonder borstel en met zo’n ouderwets stukje witte zeep en desinfectie met spiritus, jaja. Afdekken met ok-doeken die vastgezet worden met doekklemmen en daaroverheen een splitlaken wat veel te kort was. Een overzet was er niet . Vliegen waren er in overvloed en ja ook op mijn steriele veld. Zolang ze maar niet in de wond zitten was het motto van Marie-Joze. Een sectio is overal hetzelfde en ik kan niet anders zeggen dat Marie-Joze snel en kundig het kind ter wereld bracht. Gazen (zonder looddraad) en instrumentarium heb ik angstvallig geteld want het is toch echt even wennen. Op de andere OK was ook een sectio bezig, Michiel wilde even kijken hoe het daar ging bleek de anesthesiemedewerker “even” weg te zijn. Toen onze patient klaar was stonden we (Michiel, Maarten en Ik) ineens alleen met de patient. Zo goed mogelijk alles opgeruimd en toen hadden we zoiets van en nu? Gelukkig kwam er een ok-assistent die onze taak overnam en hadden wij onze vuurdoop gehad. We hadden er een voldaan gevoel bij.
Ondertussen was Gerco in ons verblijf aan het tobben met zijn bericht voor de krant. De internetverbinding was matig en met zijn I-pad kreeg hij het niet voor elkaar. Uiteindelijk via de lap-top van Susan is het gelukt.
Morgenvroeg om half 8 is het ochtendrapport daarna gaat Erik poli draaien en vanaf morgenmiddag is het de bedoeling dat we gaan opereren.
Dit was het voor vandaag, wordt vervolgd
Groet Anja