22/10 nieuwe school uniformen (Edwin)

Vandaag gaan we met marie Jose naar de winkel om nieuwe school uniformen te halen voor 10 school kinderen. Bij het ziekenhuis aangekomen staat ze al te w8en. Bijzonder want het loop vaak door omstandigheden iets anders. Kom zegt ze we gaan naar de auto.

Daar aangekomen moeten de kinderen nog geroepen worden ,maar met 5 min zijn ze er.

Stap maar in en Gerco en ik kijken elkaar aan: allemaal. Ja hoor pas best , een paar op schoot enz. Nou mijn kinderen zaten opgepropt met nog 8 andere in de achterbak dan ik Gerco en de penningmeester van de school en een kind op schoot. Voorin marie Jose met een Canadees die geld moest wisselen bij de bank. Ik moest ook naar de bank, want euro kunnen ze hier  niks mee. Ik netjes paspoort en geld meegenomen. Maar hier gaat dat anders. Ik stort eerst het geld op mijn rekening en dan neem ik het in shilling weer op.

Heel gemakkelijk klinkt het , want een kleine 35 min later staan we toch met een dikke miljoen shilling weer buiten. Haar ogen glimmen bij het zien van het bedrag(daar kunnen we er  nog wel 10 van helpen). Ik zeg haar dat we daar nog wel over gaan praten maar eerst deze 10. Na een korte wandeling langs schooltjes en winkels, lopen we door een kleine steeg en komen vervolgens op een binnenplaats aan. Dat blijkt de lokale markt dus te zijn en we verzamelen ons voor een duka(winkel). Daar worden de broeken en blouses en rokjes verkocht. Niet zo als in Nederland lekker ruim van opzet maar een pijpje van3 bij zes en HELEMAAL vol met stofjes en kleding. Je snapt dat als je daar staat met drie volwassenen en Bert en Tom en dan een voor een de kinderen om te “passen”. Marie-Jose roept met verheffende stem de eerste naam en pakt een blouse. Ze houd deze voor het lichaam en zegt: ja die past VOLGENDE!!. EN DIT DUS 10X!!.

Dan de meisjes voor de rokjes , de jongens volgen voor de broeken KLAAR.

Shopje ernaast verkopen ze schoenen. Nog meer spullen en nog minder ruimte maar er word driftig gepast. Ook hier worden wat schoen aangegeven zo van pas deze is en niet zoals wij de maat doorgeven en dan de juiste maat krijgen. Ze proberen zich in de schoenen te wurmen want ze willen heel graag nieuwe. Ik zeg: Hapana. kidogo(nee te klein) tegen een van de kinderen en geef ze terug. 15 min later allemaal schoenen. Iedereen eruit , maar dan zegt ze , oja en ook nog allemaal 2 paar sokken en onderbroeken. Gelukkig one sice fit all. Dus dat gaat snel. Enkele jongetjes hebben geen riem en vertel haar, doe die er ook maar een paar bij, we zijn er nu toch.

Alleen hebben ze klaarblijkelijk alleen volwassen riemen maar, riem is riem de maken we wel op maat. Ik geef Bert het geld en hij gaat afrekenen. Nog even op de foto en weg. Van al dat passen in de warme shop toch dorst gekregen , dus met marie-Jose watertjes halen. Nee zegt ze geef ze maar soda. Ofwel cola sprite enzovoort.

Weer steegje door het marktplein af en naar de koelkast. Ze mogen zelf kiezen en pakken en ik zie de gezichten blij worden. Mogelijk zijn ze voor nu nog blijer met de fris dan met de uniformen J . nou dan maar terug naar de auto. O en schriften voor de kinderen is ook wel handig. Ik overleg met Bert en die knikt goedkeurend.

Weer een andere shop waar niet alleen de schriften maar van alles en nog wat word verkocht. Ze roept het bedrag  en wederom mag Bert gaan betalen. 2 grote dozen met schriften  á , ik schat 15 kilo worden zeer behendig op de hoofden naar de auto vervoerd.

Het blijft verbazingwekkend om te zien . goed, in de auto dan maar. Gelukkig is de Canadees inmiddels al teruggebracht en hebben we wat meer plek. Nou ja meer, met 10 volle rugzakken en 2 dozen is het wederom een geprop om er in te  komen.

Op naar school. Over een hobbelige zandweg met gaten erin gaat de chauffeur met een gangetje van 40 km de weg over. We worden nog net niet zeeziek maar wat rustiger had wel gekund. Paadje in en om een gebouw heen komen we op een gigantisch groot schoolplein. Er zijn hier drie gebouwen wat samen een school is met 1150 leerlingen.

We gaan de central office binnen. Ze legt uit dat Bert via inzameling er voor gezorgd heeft dat 10 kinderen weer vooruit kunnen. geklap van de leraren brengt Bert wederom in verlegenheid maar hij houd zich goed( wij ook nog). Buiten is er wat rumoer. Met de nadruk op wat , want op Bert zijn school zitten vele malen minder kinderen en die maken 4x zoveel herrie dan  de kleine 1200 hier. Ineens is het stil. Uit een klas naast ons is een (denken we ) congiërge  gekomen en maant ze tot stilte. Haast muisstil zitten ze ineens allemaal op de grond. In de office hebben de kinderen zich omgekleed in het nieuw en ze gaan dit buiten laten zien aan de kinderen en ons natuurlijk. Na  swahili praatje kom een van de kinderen naar voren en zegt verlegen asante sana(dank jullie zeer). Je hart breek en ik kan net als nu de tranen nog net onderdrukken. We maken nog wat van de 10 kinderen met Bert en Tom ervoor en ik maak me al op voor de aftocht.

Dan komt Gerco’s natuur talent boven drijven en  vertelt de spreekster dat hij gehoord heeft dat de Tanzaniaanse schoolkinderen hééel mooi kunnen zingen. Zou dat mogelijk zijn. En ja hoor na aftellen beginnen de 1150 kinderen allemaal tegelijk een lied te zingen. Met video word dit vastgelegd. PRACHTIG . nog een luid applause en we banen ons een weg door de groep naar de auto. Het lijkt op het splijten van het water door Mozes, want ze maken plaats om een paadje te creëren. In  de auto merk ik op dat onze kinderen er toch danig van onder de indruk zijn geraakt. Ook wel moe want we zijn al ruim twee en half uur onderweg. Bij het ziekenhuis aangekomen nemen we afscheid en Gerco, ik, Bert en Tom gaan naar ons gast verblijf. De kinderen naar hun kamer en wij spreken nog kort de ervaring door. Gerco vertelt dat hij het als zeer emotioneel heeft ervaren en zegt gelijk dat hij er voor nu over op houd anders gaat het fout. Ik bevestig dat en zeg kop dicht, anders staan we hier met zijn tweeën te janken. ’s Avonds bij het eten bij kaarslicht(de stroom viel ineens uit) vertellen we de anderen onze dag.

Gerco pakt zijn Iphone en laat het filmpje zien van de zingende kinderen. Bij het zien van dit tafereel kunnen we onze tranen niet meer bedwingen en ze rollen rijkelijk over onze wangen. Ook nu nog tijdens dit schrijven raak ik emotioneel. Ik realiseer me nu pas goed wat we vandaag hebben gedaan. 10 kinderen HEEL erg blij gemaakt. Dat doet me veel goeds. Morgen ga ik in het ziekenhuis mogelijk wat knuffeltjes geven en de zieke kinderen. Gerco heeft heel veel knuffels mee genomen die hij middels een oproep toegestuurd heeft gekregen. Tot morgen.