21 Middag-poli en OK door elkaar

Naast onze geplande patiënten kwam er natuurlijk nog wat tussendoor. Een mevrouw met een zwelling in de lies. Ze had hem al maanden, maar de laatste dagen deed het pijn, had ze niet meer gegeten en was ze in een dag hier naartoe komen reizen om geholpen te worden. Beklemde liesbreuk. Dat werd de volgende op het programma.
Ook zr MJ kwam weer als het bekende duveltje uit een doosje met van alles tussendoor fietsen. Even een huidtransplantatie op de elleboog van een kindje (die deed ze gelukkig zelf. Met dat nare mes op zo’n klein beentje was niet echt iets waar ik naar uitkeek) en een gebroken arm zetten. Dat was in 3 minuten klaar. “moeten we bij ons eens proberen!” zei Hjalmar. Dat is ook zo. Natuurlijk zijn alle controles nuttig om fouten te voorkomen, en alle voorbereidingen fijn om trauma’s bij een kind te voorkomen, maar het proces wordt er niet bepaald sneller van. En als een arm zowat dubbelgevouwen staat is de beste manier om de pijn te stillen hem zo snel mogelijk weer recht zetten.
Ook Niek had wat patiënten om te overleggen, dus tussen de ingrepen door deden Erik en ik een soort kruising tussen poli en visite. Patiënten van de afdeling werden gebracht om te beoordelen, en polipatiënten zaten geduldig buiten op het bankje of de grond tot we tijd hadden om te kijken. Ik zag ook wat mensen terug van voorgaande jaren.

Een mevrouw met fors overgewicht die Erik en Bert een jaar geleden aan haar littekenbreuk hadden geopereerd had nog klachten. Er waren ook veel darmen los gemaakt, dus er zullen zeker verklevingen zijn. Bij onderzoek was er nu in ieder geval geen breuk. Wel veel buik. Zr MJ adviseerde een stepin. Volgende patiënt. Een mevrouw waar Koen een half jaar geleden de rechter schildklierhelft had verwijderd. Fraai genezen, alhoewel de littekens bij deze donkere huid altijd wat dikker worden dan we gewend zijn. Geen slikklachten of stemproblemen. Maar wel opvliegers. Da’s een ander probleem, dat kan ik niet voor haar oplossen. De andere schildklierhelft was nog slank. Zr MJ legde uit dat alles wat de operatie betreft in orde was en dat ze nu waarschijnlijk in de overgang was.

Een derde mevrouw was inmiddels door bijna iedereen geopereerd. Eerst een stuk darm verwijderd en een stoma door Marlieke, toen darm aan elkaar gezet met beschermend stoma door Anne en mij en tenslotte opheffen stoma door Jamilah en Koen. Ze had nu problemen “van achteren”. Doek omlaag en bukken voor Erik en mij. Lampje zou handig zijn. Ah, aambeien. Die kun je opereren. In Nederland zouden we elastiekjes eromheen schieten, maar die spullen hebben we hier niet. Erik wilde haar gaan uitleggen wat ze precies had, maar liep vast. Dat had ik nog niet eerder gezien. “tsja”, zei hij, “ hoe leg ik dat nu uit?”. Zr MJ werd erbij gehaald. Mevrouw wilde gewoon aambeienzalf. Probleem opgelost. Zo kwam er nog het een en ander voorbij.

Matthea bekeek met mama Safi de wond van de patiënt met de peesbladontsteking. Het was nu mooi rustig. Als de wond wat hersteld was, krijgt hij een huidtransplantatie. Dat gaat goedkomen.
Er was wat verwarring over de laatste patiënt. Die lag in een kamertje aan het einden van de mannenafdeling. Het kamertje heet “Isolation”, maar ze liggen er met z’n tweeën. Ik had echter opgeschreven MII (male II-afdeling). “Hij ligt er niet”, zei Shelemby. Maar Matthea had ‘m ’s morgens nog gezien! Wat bleek: je moet wel specifiek “isolation”opgeven, want hij ligt niet op MII. Bij de zusters (die zowel voor MII als voor isolation zorgen) gaat namelijk geen lampje branden als er iemand met dezelfde naam op “isolation” ligt, en niemand met die naam op MII.

Terug thuis werden we opgewacht door 3 mannen. Het bleken Masoso & zn. Hij is een oude bekende van Erik en is druk met muziek. Zijn zonen zijn een soort DJ-hobbiisten. Ze kwamen natuurlijk voor Erik, maar gastvrij als de Tanzanianen zijn, werden we allemaal uitgenodigd voor een diner bij hun thuis.
Nu gingen we eerst hier aan tafel. Macaroni. Hjalmar geluk kon niet op. “Hoeft er echt niemand meer? De saus werd in de macaronipan gegoten en hij lepelde de pan leeg. Ondertussen kwam Nelia afruimen. Ze keek blij verrast en gaf Hjalmar, die met het schaamrood op de kaken zich achter z’n lepel probeerde te verschuilen, een brede grijns. Eindelijk goede waardering voor haar kookkunst!

Tijdens de koffie zongen we “lang zal ze leven” voor de zus van Matthea. Nelia begeleidde het met Afrikaanse hoge keelklanken. Geweldig!

Daarna kreeg Matthea het op haar heupen. Ze had genoeg tijd doorgebracht op de compound en wilde het hek uit. “Wie gaat er mee?”. Allemaal! We staken de weg over naar het bekende barretje en genoten van een lauwe Kilimanjaro en sterke verhalen. We besloten unaniem het tweede biertje thuis op de veranda  te nemen, die was tenminste koud.

Rond middernacht gingen we naar bed. Hjalmar en ik maakten een “Oehoe-date”: morgenochtend 7 uur bij Niek op de veranda. Ik lag net, toen ik de oehoe hoorde. Vlak achter ons huis. “Hjalmar, hoor je hem?” – een slaperig “jaaa” uit de andere kamer. Verder niks. Ik draaide me om. Wat als hij nou heel laag op een tak zat. Dan kon ik een mooie foto maken. Ik stapte onder de klamboe vandaan, hees m’n rok aan onder m’n nachthemd en liep met fototoestel onder de arm naar buiten. Aan de overkant, bij het huis van Jacklyn, moest hij zitten. Ik hoorde hem regelmatig krassen en ging steeds een beetje dichterbij. Maar het bladerdak was zwart dus ik zag geen fluit, zelfs geen oehoe. Ik probeerde te flitsen, maar het fototoestel kon nergens op scherp stellen. Onverrichter zaken ging ik terug naar bed. Morgenochtend herkansing