23/10 een (typische?) dag op de OK (Susan)

Helaas is het internet hier dusdanig traag, dat foto’s uploaden een dramatisch langdurige toestand is. Vandaar dat we er ernstig in achterlopen. Maar van Zr Marie José hoorden we vandaag dat er bij haar op de kamer wifi is. Dus misschien gaat dat makkelijker. Ik zal het morgen proberen. We hebben er namelijk meer dan genoeg!

23/10: een (typische?) dag op de OK

Ondanks dat we pas om 8 uur op OK hoeven te zijn, ben ik natuurlijk om 6 uur wakker door de bel. Tom komt even knuffelen en heeft zich al aangekleed. Ontbijten, Neelia had weer lekker een eitje gemaakt. Daarmee worden de zoete droge boterhammen een prima ontbijt. Gezien de uitdrogingsverschijnselen van de vorige dag nemen we water mee naar OK. Alleen waren er nog maar 2 flesjes. Ed en Gerco zullen vandaag weer nieuw water halen zodat we voldoende kunnen bijtanken. Natuurlijk nemen we ook weer wat hechtmaterialen en kunststofmatten mee. Erik had nog fijne klemmetjes, spreiders en ik had nog wat scharen van Wilma. Die zijn hard nodig, want gisteren hadden we er één waarbij ik eerst dacht dat ze mee een klem of zo hadden gegeven, zo slecht knipte die. Maar er is geen geld, dus het is roeien met de riemen die ze hebben.

Op OK duurt het even voor we kunnen opstarten. In Nederland wordt alles de dag van tevoren keurig klaargezet door een speciaal team. Ze kunnen hier ook wel een Riekie en Marja (magazijndames van het Slingeland) gebruiken. We zitten nu te wachten tot alle spullen compleet zijn, zodat we na een uur een keer kunnen starten. Hier is nog wel een efficiëntieslag te maken…

Anja assisteert de eerste ingreep van vandaag, een vergrote schildklier. Erg lekker om op te starten, met iemand die begrijpt wat ik aan het doen ben. Maar onze instrumenterende, Shelemy, is  zeer gemotiveerd en instrumenteert actief mee. Al begrijpt hij het systeem van het “op zweep aangeven” totaal niet. In plaats van een draad met een klem op te spannen en zo aan te geven in de punt van mijn klem, mikt hij met de punt van een losse draad op mijn klem zodat ik hem aan kan pakken. Dat is net zoiets als met 2 mensen proberen een draad in een naald te doen. We doen de zweeptechniek een keer voor, maar het dringt nog niet door. Maar morgen staan er weer 2 schildklieren op, dus tijd genoeg om het hem te leren.

Op de andere OK, waar Erik een stoma staat op te heffen, hebben ze minder geluk. Daar worden de instrumenten die hij teruggeeft niet eens opgeruimd. Maar ja, ook aan personeel is een gebrek. En dan zijn er bovendien nog mensen op vakantie èn op seminar. Afstemmen en plannen is moeilijk blijkbaar. Ze hebben zelfs Ida opgetrommeld om bij te springen als omloop. Die is 2  jaar geleden door o.a. Koen en Erik in het Slingeland geopereerd aan een in Tanzania niet te behandelen darmtumor. Fijn om haar aan het werk te zien, al vindt ze instrumenteren/assisteren nog te zwaar.

Het is weer een dag van improviseren. Michiel doet een 2-OK-systeem, leidt in in de ene kamer en komt dan weer naar de andere operatiekamer, en springt bij waar hij kan. Zo heeft Ann bij het opnieuw openen van de man met de steekwond in de lever om de gazen uit de buik te halen, natuurlijk een zuigsysteem nodig. De OK-zuster had dat niet bedacht dus moest hals over de kop, of eigenlijk meer zuchtend en steunend, het zuigsysteem van de andere OK worden gehaald. Ik nam maar even de stekker uit het stopcontact en liep mee, anders hadden we misschien geen zuig meer gehad. Maar de slang op tafel was even dik als de slang aan de pot, en er was geen koppelstuk. Dus moest er een klein injectiespuitje aan 2 kanten onthoofd worden als koppelstuk te dienen. Dat was te zwaar handwerk voor de zuster, dus kon Michiel aan de slag. Hèhè, het werkt.

De belevenissen met de vliegen zijn een hoofdstuk apart. Zie daarvoor dan ook het stuk van Anja.

Tussen 2 ingrepen door rende ik even naar huis om te kijken of er al water was. Want 2 halve liters op 5 dorstige blanken, dat gaat ‘m niet worden. Dus met m’n zwarte steunkousen onder m’n rokje naar huis om wat te halen. Meteen ook maar een paar ndizi (bananen) meegenomen voor de honger, want het kon wel weer eens een lange dag worden. Op de terugweg loop ik eerst verkeerd, richting poli. Daar is het overvol. Dus in mijn elegante pakje weer terug langs de meute wachtende mensen met mijn armen vol water en m’n zak vol bananen. Wat zullen die mensen wel gedacht hebben.

’s Middags ligt de 2^e schildklierpatiënt klaar op tafel. Alleen is de anaesthesiemedewerker nergens te vinden. Daar ligt dan een patiënt tussen 3 grote blanken ze niet verstaat. Anja legt als troost dan maar een hand op haar schouder en kijkt haar vriendelijk aan. Ze krijgt een dankbare blik terug. Soms kan het zo simpel zijn.

Eindelijk is onze medewerker terug. Niet dat dat meer empathie geeft voor de patiënt. De spuit gaat op het infuus en ze wordt in slaap gegaan. “toch maar is even nakijken wat ‘u gaat zo slapen’ in het Swahili is”, mompelt Michiel, “dan weten ze in ieder geval wat er gebeurd”.

Na een lange dag komt zr Marie José nog even binnen lopen. Ze is met Ed, Gerco en de jongens inkopen wezen doen voor de wezen en doet een kort verslag. Als ze ontdekt dat we nog niet gegeten hebben besteld ze een soort eierpannekoeken gevuld met geruld gehakt voor ons. En een flesje frisdrank. Het smaakt hemels!

Om een uur of 7 gaan we dan toch naar huis. Het is inmiddels bijna donker. Thuis horen we van Ed in geuren en kleuren het verhaal van de kinderen die nieuwe schooluniformen kregen. We zagen het filmpje van de honderden schoolkinderen die onze jongens toezongen. Tom kwam bij me staan en fluisterde wel 3 keer “2000 kinderen”. Het had ook op hem diepe indruk gemaakt. Ik schoot vol, en zag dat ook Gerco en Ed het niet droog hielden. Wat zo’n inzamelingsactie niet te weeg kan brengen.

Na het eten schoof zr Marie José aan en we spraken over alles wat ons bezig hield. Bijzonder, hoe ze al die jaren hier dat werk kan blijven doen, terwijl het een druppel op een gloeiende plaat lijkt. Maar voor de mensen dìe geholpen worden, ziet de wereld en de toekomst er een stuk beter uit. Er zitten inmiddels 5 van de geholpen aidswezen op de universiteit, waarvan er één geneeskunde studeert.

’s Avonds nog een poging tot bloggen, maar het internet werkt niet mee. Dan maar morgen proberen.