23 Ik zie ze vliegen

Vandaag stond Mashauri i.p.v. Elisabeth bij me aan tafel bij de schildklieroperaties. Hij had duidelijk minder ervaring. Bij het aangeven van draden om bloedvaten af te binden worden de draden vaak op spanning gehouden met een klemmetje. Zo kun je het draadje precies op de juiste plek mikken. Een slap draadje zwiept alle kanten op. In Nederland kennen alle operatie-assistenten de techniek. Die krijgen ze in het eerste jaar al aangeleerd. Hier duidelijk niet. Geduldig legde ik uit wat de bedoeling was. Mashauri leerde gelukkig snel.

De drain die we aan het einde van de operatie inbrengen is eigenlijk een dunne maagslang. Hij heeft te weinig gaatjes om goed een eventuele bloeduitstorting af te kunnen voeren. Dus pak je een schaar en knipt een paar extra gaatjes.

Tijdens de operatie landde er een vlieg op m’n petje. Geen ongebruikelijk verschijnsel hier (bij die vieze wonden moet je ze echt wapperend op afstand houden), maar het was een grote, en hij landde met zo’n “nnnnzie”- geluid.
“Wat is vlieg in het Swahili?” – “inzi” was het antwoord. Nou, da’s te onthouden! Gewoon het geluid wat hij maakt als hij landt. Zo hadden we met de kinderen ook Koe onthouden: ngombe. Als je dat een beetje nasaal en langgerekt uitspreekt is het net loeien.

Natuurlijk moesten de benen van mama Safi vandaag weer gezwachteld. Nicole liep mee.

Ze had ze ’s avonds afgehaald. “too hot!” Ja dat geloof ik. Maar ze moeten eigenlijk wel om blijven. Ik probeerde het uit te leggen, maar zag in haar ogen dat het niet ging gebeuren. Alternatief is het voeteneinde van het bed hoger. Voeten hoger dan de knieën en knieën hoger dan de liezen. Zodat het water als in een rivier uit de benen kan lopen. Dat snapte ze. En bewegen met je voeten: op en neer, draaien en je tenen buigen en strekken. Allemaal om het vocht weg te masseren. De tenen buigen en strekken dat lukt haar nauwelijks door het vocht, maar enkelbewegingen ging wel.

Opnieuw de zwachtel erom en morgen weer kijken. “Friday bring my friend” zei ze. Ik dacht eerst om kennis te maken. Maar nee, de “friend” had ook een vochtprobleem. “als ik niet oppas, heb ik straks een hele benenpoli hier” grapte ik.

Door alle gehannes met het programma, en zr MJ die even tussendoor een arm kwam zetten en een huidtransplantatie kwam doen, liep het programma enorm uit. Uiteindelijk waren we pas rond half 9 klaar. Ook Erik en Hjalmar waren nog bezig. Ik ging vast vooruit om Nelia te melden dat we er aan kwamen.

Op de veranda Masoso en zonen te wachten. Hij vroeg waar Doctor Eriki was. Dat duurt nog wel een half uurtje. Pole. (da’s het ideale woord om te kennen. Een soort “sorry” of “Och arme”, te gebruiken voor alles. Pole omdat je je pen laat vallen, Pole omdat je laat klaar ben met werken, Pole omdat het verwijderen van een pleister pijn doet, enzovoort.) Laura kwam op het geluid af. Omdat Niek dienst had, kwam ze gezellig bij ons mee eten. Toen Nicole en Matthea rond een uur of half 8 nog niet thuis waren, dacht ze dat we haar vergeten hadden en was ze naar ons huis gekomen, en had daar sindsdien gewacht.

Toen de rest er was, diende Nelia het eten op en ging naar huis. Masoso nodigde ons uit om zondag bij hem te eten. Dan heeft Nelia een vrije avond. Hij had ook nog een krat met drinken voor ons meegenomen. De bekende knaloranje en gele fanta, colo, bitter lemon van een onbekend merk en … Uhu-bier! Grappig.

Niek had een drukke dienst. Keizersnee, beklemde breuk. En hij had een ziek kindje met een opgezette bolle buik waar hij Erik had bijgevraagd. Dus na het eten hobbelden Matthea en Erik weer terug naar het ziekenhuis om Niek te helpen. De dames (Laura, Nicole en ik) en Hjalmar dronken gezellig koffie tot de rest er weer was. Onder het genot van een biertje werd de dag nog eens dunnetjes doorgenomen. Wat een berg aan indrukken weer.