24 Donderdag

Pole, ik loop een beetje achter. Maar de woensdag en donderdag waren zo druk dat ik geen tijd meer had om te bloggen. Nu in het weekend probeer ik weer “bij” te komen, zodat jullie de rest van de week op de voet mee kunnen leven.

Er was een foutje in de programmering gemaakt. De gynaecoloog Evelyn van de Touch foundation opereert normaal op donderdagmorgen. Er was niet aan gedacht dat ook wij een programma hadden. En stapelbedden hebben we niet op de OK. Evelyn had 1 patiënt gepland staan. Niek had geregeld dat Evelyn zou beginnen en ik met mijn programma zou volgen. Ik besprak het met Stephen, maar die vond het geen goed plan. Hij liep weg. Een kwartiertje later was hij terug. Gewoon starten, de gynaecoloog ging in de 3e, losstaande operatiekamer waar meestal spoedingrepen gedaan worden, aan de slag. Haar operatie duurde 1,5 uur en er stond nu geen spoed gepland. Dus hamna shida (geen probleem). Wel hadden Erik en ik gewisseld omdat het handiger was met zijn ingrepen om een lichtkast op de kamer te hebben waar röntgenfoto’s op bekeken worden. Daar kreeg ik snel spijt van.

Vandaag stonden bij Erik 2 zogenaamde externe fixateurs op het programma. Een stellage aan de buitenkant om een botbreuk op z’n plek te hebben. De eerste patiënt had een fixateur die niet goed was geplaatst. De botdelen raakten elkaar niet omdat er stukken versplinterd bot waren verwijderd. Zo kan het nooit genezen. De breuk moest “inzakken”, waarbij het been welliswaar korter zou worden, maar wel kon genezen. De andere patiënt had de botstukken volkomen naast elkaar staan en moest ook en fixateur. Helaas hebben we in Sengerema een soort bij elkaar geraapt zooitje van meerdere systemen in een grote zak zitten. Hjalmar had hieruit 2 fixaterus samengesteld. De onderdelen moeten wel open en dicht gedraaid worden. Hij zocht nog een inbus sleutel en een engelse sleutel. Hoe vertaal je dat. Steven herkende de inbus aan het gat, en viste uit de voorraadkamer ergens een zakje op met verschillende maten. De juiste zat erbij, dus nog eentje te gaan. Ik tekende de vorm van een en moersleutel. “Ah”, zei Steven. Daar moesten we de technische dienst voor raadplegen. Inderdaad hadden die een passende sleutel, dus huishoudelijk reinigen en in de autoclaaf om te steriliseren. Hamna shida, geen probleem.

Terwijl ik me ondertussen in het zweet stond te werken bij een flink vergrote schildklier vroeg ik of de airco aan kon. Helaas, op deze OK was het stuk. Pole! Zweten dus, en vanavond het OK-pak weer meenemen voor Nelia om te wassen.  

Zr Marie-José kwam binnen om een patiënt aan te melden met beklemde breuk. Hij zat al 7 dgn vast en meneer plaste niet meer ondanks infuus. Geen topconditie meer dus, maar dat wordt niet anders zolang die breuk beklemd zit. Aan de slag dus.

Matthea maakte de buik open en de pus stroomde ons tegemoed. Zuigen! In het lieskanaal zat een darmlis klem tot in zijn balzak. Met grote moeite kregen we hem terug de buik in. Op de punt van de lus was de darm afgestorven en geperforeerd door de beknelling. Poep in z’n scrotum. Z’n maag wurmde zich in de wond en lag als een soort voetbal op de buik. “Wat is dat?”, vroeg Deborah. Ik liet haar zelf naar het antwoord redeneren. Ze was verbaasd over het formaat dat de maag kon aannemen als de darm niet goed doorstroomt. “Daarom hoort er ook een maagsonde in”, legde ik uit. Daar was Fimbo intussen in geslaagd. Hij zoog met een spuitje een forse hoeveelheid lucht en bruine derrie op. Mooi. Met een slanke maag past alles straks weer netjes in de buik. Matthea verwijderde het slechte stuk darm en zette vakkundig de boel weer aan elkaar. Spoelen, spoelen, spoelen hopen dat het goed komt. We zouden hem straks op de IC zeker bezoeken om te kijken of al onze opdrachten daadwerkelijk uitgevoerd werden.  

Nog één patiënt te gaan. Het werd weer een latertje. Pas tegen 21h waren we klaar. De anderen waren een half uurtje eerder klaar en vast naar het huisje gelopen. Wij gingen nog langs de IC. We zagen onze patiënt niet. Toen naar Male II. Daar liep Niek. Hij zocht mee. Uiteindelijk lag hij toch op de IC. Ik had de naam niet herkend. Pole.

Hij lag er redelijk bij, plaste wat maar had een lage bloeddruk. Ik had 3 liter vocht per 24 uur afgesproken, maar op het verkeerde vel genoteerd (bij medicijnen, maar er bleek een apart formulier voor vocht. Dat was nieuw. Weer wat geleerd). Daar stond nu 2 liter/24h op. Gezien z’n krappe bloeddruk en al het vocht dat we uit maag en darmen hadden opgezogen, kon hij nog wel wat gebruiken. 4 liter/24h dan maar. Zouten zouden ook wel flink in de war zijn, maar die kunnen we hier niet meten en niet controleren. Dus alleen maar bidden en hopen.

Eindelijk konden we aan de maaltijd. Lekker nasi met een soort koude spinazie. En veel avocado. Ook die smaken hier romiger en voller dan in Nederland. Matthea ging voor de watermeloen als toetje.
Hjalmar, mijn trouwe “hotspot” zette zijn wifi aan zodat ik met Ed en de jongens kon facetimen. Als hij naar het toilet gaat, moet ik eigenlijk mee, anders valt het signaal weg.

In de verte hoorden we het rommelen. Onweer. “We gaan gauw naar ons huis, want ik ken die buien hier”, zei Nicole. Het was ook een mooie tijd.

Erik en ik namen de gebeurtenissen van de afgelopen week door onder het genot van een glaasje Whiskey, meegenomen vanaf Schiphol. Je ziet hier zoveel wat voor verbetering vatbaar is, maar het kan maar met muizenstapjes. Het is niet anders.

We braken de zitting op. Ik nam een “douche”. Zelfs al was ik moe, ik wilde het water dat Nelia zo lief voor ons kookte niet onaangeroerd laten staan. Ik sleepte de emmer naar de douche en mengde een afwasteil vol lekker warm water. Overgieten, inzepen, weer overgieten. En dan nog een keer een hele teil. Wel goed mikken, anders lekt alles buiten de douchebak. En daarna lekker onder de klamboe.