26/10 Kennismaking met Lucas Fortes' gastvrijheid(EDWIN)

Vanochtend even naar kantoor in het ziekenhuis geweest. De wifi werkt niet , dus onverrichterzaken terug. Het koste me overigens 1 ½ uur om er te komen want er waren steeds regenbuien waar ik op moest wachten. Ineens komt er een hels lawaai van boven. Een groep kraaien komt over en nestelt zich in de bomen rondom het huisje en kwetteren lekker door. Mijn concentratie raakt niet van slag en schrijf rustig verder. Schrijven? Ja ik schrijf op een klein bloknootje mijn relaas van de dag. En hoop dat Susan hem dan uit typt hihi. Maar vandaag (28 okt )moet ik toch zelf aan de slag. Suus speelt saboteur(spel) met de kinderen. Ze hebben gisteren de uitbreiding gekregen en zeuren dus al twee dagen. Goed dit ter zijde. Nadat het zonnetje zich toch nog liet zien, terug naar het ziekenhuis. Uiteindelijk belandde ik bij de OK’s . Anja kwam samen met Erik net naar buiten gelopen. Wij zijn zo klaar, de volgende sets zijn nog niet klaar. 30 min pauze, dus koffie drinken dan maar. Michiel kijkt ook om het hoekje en vraagt of ik misschien wat beademingskapjes kan komen brengen. Anja vult aan dat ze dan ook wel mondkapjes voor hen zelf willen. Michiel laat me even om het hoekje van de OK kijken en Susan staat met twee handen in de buik te drukken. Lastige operatie. Maarten assisteert. Ik merk op dat ik de kleur bruin met het rood van de binnenkant van de buik er indrukwekkender uit vind zien dan van een blanke buik (niet dat ik ervaringsdeskundige ben, maar ook kijk medische programma’s). Heb al de hele week gehoopt ook maar een glimp op te vangen van een OK en kreeg nu de kans. Fantastisch om Susan aan het werk te zien. Een kleine 20 minuten later ben ik weer terug. Michiel de kapjes laat zien. “Ik heb drie maten, kerel, twee kleine voor kinderen en een voor volwassen, allemaal 5x”. –“Top Ed”, zegt Michiel. Nog wat eten en drinken brengen? Want ik krijg al weer de indruk dat lunchen er niet in zit voor vandaag. Bij het huisje komt een heerlijke geur uit het keukentje. Eerst maar ff eten. Ik krijg naast mijn bord nog een klein schaaltje. Nelia had een pilipili peper voor me klein gesneden. Heerlijk!!. We eten pasta met naar het zich liet aanzien, gehakt. Maar het was het bekende hachee vlees met groente en een sausje. Meloen als toetje. Gerco en ik knallen wat pilipili door het eten. Ik kan jullie vertellen, de peper is super want een uur later brand het nog lekker na. Na het eten de boodschappen brengen naar de medici. Koelkast open, wat blijkt , geen cola. Bananen ook op. Dus naar voor, buiten het ziekenhuis, naar de lokale bar. De eigenaar is er even niet, of ik 2 minuutjes kan wachten. Dat worden er 15. Goed, cola in ontvangst genomen in de laptop tas en richting bananen. Hoeveel? Ik onderhandel wat en neem de bananen mee. De doktoren zijn druk bezig dus ik leg het in een kamertje wat de office is van hen. Naar kantoortje om foto’s te laden en te uploaden. Gerco loopt ook nog even binnen om zijn relaas te verzenden. Ed? Ik wil vanavond even bij een kerk gaan kijken, ga je mee? (ik ben niet kerks). Tuurlijk, we hebben iedere dag rond de klok van vijf het gezang gehoord, dus dat willen we wel eens van dichtbij bekijken. 16.45 richting kanisa (=kerk). Het gezang komt ons al tegenmoet. Buiten op de trap zit een groep wat te ‘jammen’. Voor dat de dienst begint zijn ze gebroederlijk/ gezusterlijk aan het oefenen. Gerco klapt zijn video camera en filmt. Ik ben daar wat gereserveerder over, maar ook ik film even later. Langzaam verzamelen zich wat watoto (=kinderen) die het machtig interessant vinden. Het gezang stopt, dus ik pak mijn fototoestel en zeg ”picha?” (=foto?) En ja hoor, het geposeer begint. De eerste aarzelt, maar ik zeg OK en hup hij staat er op. De rest volgt, want ze willen nu allemaal op de foto. Als afsluiten een groepsfoto. Dan gaat iedereen de kerk binnen. We volgen en ik zie wat blikken van “wie zijn dat?” Wederom gezang, en dan spreekt iedere familiegroep een gebed uit. Van oud tot jong, waarna de hele kerk dit met een dankwoord beantwoordt. Over en weer wordt wat omgekeken naar ons. Tsja, toch best opvallend tussen al die zwarte koppies. Na 30 minuten is het voorbij. Ik vond het een ware belevenis. Buiten gekomen lopen de meiden waar ik visje mee heb schoongemaakt. Ze wenken. Niet zoals bij ons, met de handpalm omhoog, maar met een soort krapbeweging naar het lichaam toe. “Mooi hè, Ed”, zegt Gerco. Jazeker. We lopen terug naar “huis” en laten Nelia het filmpje zien. Maar op het moment dat ze Dr Staal ziet, vliegt ze naar de pannen. Dr Staal moet eten. Het lijkt een soort van opperwezen. Als ik ergens niet uitkom of naar toe ga, gewoon zeggen dat ik een vriend van Erik ben, en alle deuren lijken zich te openen. Inmiddels is het iets over zessen. We moeten snel eten, want om 18.45h komt de chauffeur om ons naar Mwanza te brengen. Na het eten worden snel alle koffers bijeen geraapt en volgestopt. Gelukkig hebbenwij nu maar 1 koffer nodig. De rest staat in de hal van ons slaapvertek. Net voor vertrek wil Nelia de sleutel nog hebben, anders kan ze de bedden niet verschonen. Over een hobbel de bobbelweg (de oude airstrip, gebruikt als doorgaande weg nu de hooftweg wordt geasfalteerd) naar de mainroad to Mwanza. Aangekomen bij het veer, staan we vooraan. Het lijkt erop dat we net te laat zijn, want de slagboom is naar benenden. Bij de boot is er commotie. Allerlei mensen staan om een hypermoderne bus (ja, ik stond er ook versteld van) te duwen en te schreeuwen. De bus zit ogenschijnlijk vast aan de oever, maar staat al wel voor 2/3e op het veer. Hij moet terug. Onder een luid gekraak en dan komt de bus toch los. Even een korte blik op de onderkant, maar niks kapot. De bus kan nog mee, blijkt, want er is nog een andere aanlegplek die vlakker is. Daarna kunnen we toch mee. Tegen 21 uur komen we bij het hotel aan. We vragen of Sophie een kamer ergens voor ons heeft geboekt, want Ryan’s Bay was vol. Ik zie ineens Suus toch naar boven lopen achter de eigenaar aan, een kamertje bekijken. Even later komt ze weer terug en zegt dat ik mee moet komen. Ze hebben een kamer, maar een klein hok met extra bedden op elkaar. Of ik dat goed vind. De deur gaat open en…. Ik stap in een gigantische balzaal. Eerst 2 losse bedden en achter een muurtje een groot 2persoons bed. Ik kijk in de badkamer en daar prijkt zelfs een jacuzzi. Lachen en mopperen tegelijk Ik ben in de maling genomen door Suus en eigenaar Lucas Fortes. Hard lachend komen we terug. De baas is zichtbaar blij met mijn verontwaardigde gezicht. Goed, we zetten de spullen op de kamer en gaan wat drinken boven. Erik zit met Lucas aan de whiskey. Glaasje erbij (“zij ook?” vraagt Lucas. “ja, ze is chirurg”, antwoordt Erik. En hij vertelt over de jaarlijkse heidagen van de maatschap in kasteel Brummen waar ze ’s avonds altijd gezellig naborrelen in de whiskey-bar). De kinderen mogen fris gaan uitzoeken. Het gesprek gaat in het Engels, want Lucas komt uit Goa-India. Plots wordt er voor de kinderen een groot bord friet met vis neergezet. Geste van de baas. Later schuiven ook Gerco, Michiel en Anja aan. Maarten skypet nog even met zijn vriendin maar niet veel later is ook hij van de partij. Er komen wat kleine bordjes en een grote plate met groente erop. Iedereen snoept wat. Aan de zijkant wordt wat met tafels geschoven, en daar staat opeens een soort lopend buffet met allemaal lekkere dingen. Ed grapt “pweza” (=octopus), de ober lacht. We genieten van alle hapjes en naans. Na bedankjes aan de baas voor het eten en drinken gaan ze 1 voor 1 slapen. Maarten, Gerco, Michiel en Anja gaan morgen vroeg al op safari en komen zondag weer terug. Suus haakt ook af , en Erik en ik en de baas drinken nog een glas. Gesprekken volgen en de tijd vliegt na een klein uurtje gaan ook wij slapen. Het is mooi geweest.