27 Rustig dagje shoppen voor de dames.

Ondanks de vermoeidheid waren we gewoon weer half 8 wakker. Tijd voor ontbijt.

Nicole en ik tafelden nog wat na, en gingen tegen de middag een rondje Mwanza om cadeautjes te kopen. We gaan zondagavond eten bij Masoso, en woensdag bij Ida. En ook Nelia mocht wel een cadeautje krijgen. Erik had bedacht dat een fotolijstje wel leuk zou zijn. Dus wandelden we een “studio” binnen. Het stond vol met mannen die druk aan het discussieren waren tegen de dames achter de toonbank. Toen één van de dames ons binnen zag komen, werden we gewenkt. Achter de mannen langs naar een 2e balie die haaks op de 1e stond. Daar lagen fotolijstjes. Met een stemmig bloemenrandje, en één van spiegelglas met bloemen en glitters. “Die is mooi voor de vrouw van Masoso”. De twee met bloemmotief gingen mee voor Ida en Nelia. Mooi, klaar is Kees.

Erik liep terug naar het hotel, maar Nicole en ik wilden nog een rondje over de markt. We liepen de inmiddels vertrouwde ronde. Nicole vond hele leuke teenslippers met kralen. Ze hadden een iets ander ontwerp dan degene die ik vorige week had gekocht en zaten een stuk lekkerder. Dus nam ik ook een setje mee. Om de hoek zat een boekwinkeltje. Ik vroeg “vitabu ya mtoto” in het Swahili – kinderboeken (denk ik..) om mijn Swahili mee te oefenen. Ik kreeg een aantal dunne boekjes met eenvoudige verhalen. Omdat ik meerdere boekjes meenam vroeg ik om “discount”.  Het lukte me om 1500 shilling af te dingen. € 0,75.  De man vroeg geamuseerd waar we vandaan kwamen. “Uholanzi”. Ah, of we dan niet in euro’s wilde betalen. “en dan hetzelfde bedrag?” grapte ik. De boekjes waren 22.000 shilling. €11,-. Als we hem € 22.000,- zouden betalen kan hij z’n winkel sluiten. Een stukje verder vonden we nog meer leuke boekjes om mee te kunnen oefenen. Wie weet wanneer we weer mee kunnen. Dan zijn we in ieder geval vast goed voorbereid.

We liepen door de nauwe straatjes en genoten van de mensen en de indrukken. De mensen keken uiteraard ongegeneerd naar ons. Bij de “dolle dwaze dagen” was het nog drukker dan vorige keer. We konden er nauwelijks langs. Verderop werden we gewenkt om onze teennagels te laten lakken. Dat werd alleen door mannen gedaan. Lachen. Maar ondertussen was het half 3 en we vielen om van honger en dorst. Nagels lakken en laten drogen was misschien toch iets te veel van het goede. Lekker handig van ons, om op het heetst van de dag te gaan winkelen. Gelukkig was het grootste deel van de markt in half-overdekte smalle straatjes, zodat je uit de zon liep. Anders was het niet te doen geweest.

We vonden nog wat leuks langs de grote weg (ik vertel natuurlijk niet wat, anders is het geen verrassing meer). De buurman van het leuks verkocht vliegende mieren. Of we er niet één wilden proeven.  Nou, vooruit dan maar. Onder grote interesse van de omstanders proefde ik zo’n gefrituurd geval terwijl Nicole het vastlegde op de foto. Ze vonden het prachtig. En wij ook. Helaas zat de mevrouw met de karanga’s (pinda’s) er niet. Die moest ik dan maar in Sengerema halen.

Terug in het hotel ploften we op het terras en bestelden een grote fles water en losse hapjes: fish-fingers, vegetarische Samosa’s en bruchettes met tomaat en uit.  De fles water was zo op, dus werd een tweede aangerukt. Erik had ondertussen de versnellingsbak laten maken en schoof aan. Wat een heerlijk ontspannen dagje.

We nestelden ons op het terras met nog een maji kubwa baridi (grote fles koud water) en kon ik wat bloggen en foto’s inladen.
Geen grote plannen voor vanavond, gewoon eten bij Lucas in hotel Ryan’s Bay en op tijd naar bed. We lagen er om 22h al in. Ik keek nog wat foto’s, maar m’n ogen vielen al snel dicht. Die van Nicole naast me waren de laatste 10 minuten ook al niet meer open geweest en haar ademhaling was heel diep en regelmatig.
Klep dicht en slapen. Heerlijk.